Hoi Meiden,
mijn klein ventje is vorige week eindelijk uit het ziekenhuis ontslagen! Hij moest toch geopereerd worden aan zn kringspier in zn maag die was veel te dik en er kon bijna geen voeding door om naar de twaalfvingerige darm te gaan.
Het was vreselijk het moment dat ik hoorde dat hij geopereerd moest worden ik d8 waarom hij en niet ik ik ben veel groter en sterker dan zo'n klein mannetje. Hij was eigenlijk al te oud voor deze diagnose het komt namelijk voor bij baby's van 4 tot 6 weken. 2 dagen voor de operatie kreeg hij een infuus om voldoende vocht binnen te krijgen omdat hij maar bleef afvallen. Dit was een hel hij heeft hem 10 uur in zn handje gehad en ineens was de naald eruit waarschijnlijk door het bewegen hierdoor was heel zijn handje dik geworden zo zielig joh het deed zo pijn bij hem. Nou toen een nieuw infuus prikken ik had gevraagt om het niet in zijn andere handje te doen omdat hij altijd op zn knuistjes sabbelt en dat zou ik zo erg vinden als ie dat ook al niet meer kon, nou dat kan wel dan proberen we het in zn voetje nou nu komt het 2 x in zn linkervoet, 2 x in zn rechter voet, 2 keer toch in zn rechterhandje, en het lukte maar niet ze prikte telkens mis ik werd zo kwaad op hun ze deden hem zoveel pijn en het lukte maar niet ik heb toen om een andere arts gevraagd die het uiteindelijk dan in zn hoofdje ging proberen nou toen ook na de 3e keer zat eindelijk het infuus goed! Eindelijk kon ik toen mijn mannetje troosten vreselijk was dat echt waar.
Nou de dag van de operatie kan ik nooit meer vergeten. Hij was s'ochtends de eerste dus gelijk om 8 uur mochten we hem wegbrengen naar de OK Mijn man moest afscheid nemen van hem op de gang en ik ben meegegaan naar de OK. Ik d8 zelf ik ben sterk ik kan dit aan ik heb namelijk zelf altijd in het ziekenhuis gewerkt en ook op de OK dus wist hoe het eruit zou zien en dergelijke. Maar nee hoor ik kon het echt niet aan. Het moment dat hij het kapje op zn mondje kreeg en zo moest huilen dat alle apparaten piepte en allemaal rode lampe aangingen krijg ik maar niet uit mn hoofd. En ik stond daar maar toe te kijken hoe huilend tot hij eindelijk slaapte het was zo erg om dat mee te maken. De operatie zou maar 3 kwartier duren maar het werdt anderhalf uur! dat was het zwaarste anderhalf uur in ons leven we zijn wel 10 naar de balie gegaan om te vragen of hij al op de verkoeverkamer was. Nou eindelijk om half 10 mochten we naar ons mannetje nog helemaal suf en koud onder hele dikke dekens lag hij daar ik was zo blij maar verdrietig tegelijk. De operatie duurde zo lang omdat er 1 complicatie was, ze hadden namelijk een gaatje gemaakt in zijn dunne darm die ook gehecht moest worden. Dit was verder niet ernstig.
De dagen na de operatie zagen we hem gelukkig helemaal opbloeien, en hij kwam ook eindelijk in gewicht aan. En 3 dagen erna mochten we hem eindelijk na 2 wk meenemen naar huis. Het gaat nu goed met hem hij is vrolijk, hij spuugt niet meer en huilt ook minder.
Maandag moeten we voor controle naar de chirurg om te kijken hoe de wond is, en begin mei naar de kinderarts om te kijken hoe het met hem gaat.
Nou meiden ik ben blij dat dit achter de rug is en mn ventje weer veilig bij zn papa mama en zn grote zus thuis is
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal
Dikke kus Mama Has
ilayda 13-02-2004 & Çinar 08-01-2007
mijn klein ventje is vorige week eindelijk uit het ziekenhuis ontslagen! Hij moest toch geopereerd worden aan zn kringspier in zn maag die was veel te dik en er kon bijna geen voeding door om naar de twaalfvingerige darm te gaan.
Het was vreselijk het moment dat ik hoorde dat hij geopereerd moest worden ik d8 waarom hij en niet ik ik ben veel groter en sterker dan zo'n klein mannetje. Hij was eigenlijk al te oud voor deze diagnose het komt namelijk voor bij baby's van 4 tot 6 weken. 2 dagen voor de operatie kreeg hij een infuus om voldoende vocht binnen te krijgen omdat hij maar bleef afvallen. Dit was een hel hij heeft hem 10 uur in zn handje gehad en ineens was de naald eruit waarschijnlijk door het bewegen hierdoor was heel zijn handje dik geworden zo zielig joh het deed zo pijn bij hem. Nou toen een nieuw infuus prikken ik had gevraagt om het niet in zijn andere handje te doen omdat hij altijd op zn knuistjes sabbelt en dat zou ik zo erg vinden als ie dat ook al niet meer kon, nou dat kan wel dan proberen we het in zn voetje nou nu komt het 2 x in zn linkervoet, 2 x in zn rechter voet, 2 keer toch in zn rechterhandje, en het lukte maar niet ze prikte telkens mis ik werd zo kwaad op hun ze deden hem zoveel pijn en het lukte maar niet ik heb toen om een andere arts gevraagd die het uiteindelijk dan in zn hoofdje ging proberen nou toen ook na de 3e keer zat eindelijk het infuus goed! Eindelijk kon ik toen mijn mannetje troosten vreselijk was dat echt waar.
Nou de dag van de operatie kan ik nooit meer vergeten. Hij was s'ochtends de eerste dus gelijk om 8 uur mochten we hem wegbrengen naar de OK Mijn man moest afscheid nemen van hem op de gang en ik ben meegegaan naar de OK. Ik d8 zelf ik ben sterk ik kan dit aan ik heb namelijk zelf altijd in het ziekenhuis gewerkt en ook op de OK dus wist hoe het eruit zou zien en dergelijke. Maar nee hoor ik kon het echt niet aan. Het moment dat hij het kapje op zn mondje kreeg en zo moest huilen dat alle apparaten piepte en allemaal rode lampe aangingen krijg ik maar niet uit mn hoofd. En ik stond daar maar toe te kijken hoe huilend tot hij eindelijk slaapte het was zo erg om dat mee te maken. De operatie zou maar 3 kwartier duren maar het werdt anderhalf uur! dat was het zwaarste anderhalf uur in ons leven we zijn wel 10 naar de balie gegaan om te vragen of hij al op de verkoeverkamer was. Nou eindelijk om half 10 mochten we naar ons mannetje nog helemaal suf en koud onder hele dikke dekens lag hij daar ik was zo blij maar verdrietig tegelijk. De operatie duurde zo lang omdat er 1 complicatie was, ze hadden namelijk een gaatje gemaakt in zijn dunne darm die ook gehecht moest worden. Dit was verder niet ernstig.
De dagen na de operatie zagen we hem gelukkig helemaal opbloeien, en hij kwam ook eindelijk in gewicht aan. En 3 dagen erna mochten we hem eindelijk na 2 wk meenemen naar huis. Het gaat nu goed met hem hij is vrolijk, hij spuugt niet meer en huilt ook minder.
Maandag moeten we voor controle naar de chirurg om te kijken hoe de wond is, en begin mei naar de kinderarts om te kijken hoe het met hem gaat.
Nou meiden ik ben blij dat dit achter de rug is en mn ventje weer veilig bij zn papa mama en zn grote zus thuis is
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal
Dikke kus Mama Has
ilayda 13-02-2004 & Çinar 08-01-2007