<p>Hallo dames, </p><p>ik lees al best een hele tijd mee. In beginsel omdat ik het spannend vond dat we eindelijk bezig gingen onze kinderwens in vervulling te laten gaan, later omdat dat in vervulling gaan van onze wens maar niet gebeurd. </p><p>Januari 2019 is mijn mirena verwijderd. Hier heb ik eerder iets over geschreven want zoals zoveel de laatste tijd ging ook dit niet vanzelf. De huisarts en gyneacoloog kregen hem er beide niet uit (draadjes te kort) waarna hij via een hysterescopie is verwijderd (geen verdoving, lichtelijk vergroeid en dus geen pretje). </p><p>Het was voor het goede doel want eindelijk konden we beginnen met onze kinderwens. De eerste paar maanden hebben we niet echt iets bijgehouden maar op goed geluk gevreeën. Dat werkte niet dus ik heb vanaf juni 2019 mijn cyclus bijgehouden. Die is vrij regelmatig, altijd tussen de 24 en 26 dagen. Wel aan de kortere kant dus. </p><p>Ook mijn eisprong vind ik met ovulatietesten rond dag 12. Dus 12 tot 14 dagen luteale fase. Zou ook genoeg moeten zijn. </p><p>Verder drink ik niet, rook ik niet, beweeg ik veel en is mijn gewicht gezond. </p><p>Inmiddels zijn er 2 bevriende stellen en een collega begonnen aan hun kinderwens en ook alle 3 bevallen. Super leuk voor ze! Prachtig zo'n kleintje. Maar stiekem ben ik ook ergens jaloers... want ik gun het ons ook zo. Maar dat is natuurlijk een walgelijke gedachte, jaloers op het grootste geluk van een ander. </p><p>Intussen heb ik een periode Davitamon mama compleet omega 3 geslikt, op een gegeven moment (omdat ik hier positieve ervaringen las) heb ik in de eerste helft van de cyclus teunisbloemolie geslikt, na de eisprong tarwekiemolie. Nu slik ik (ik heb een behandeld b12 te kort ik krijg injecties) b12 + b6 + actief foliumzuur in smelttabletten. Omdat de osteopaat en chiropractor beide actief foliumzuur aanraadden. Maar dat slik ik ook alweer 3 maanden en tot nu toe geen resultaat. </p><p>Ik merk dat het vrijen een 'moetje" is geworden, ik heb er geen zin meer in en hij ook niet. Allemaal heel doelmatig enzo. Ik ben verdrietig dat het nog niet is gelukt, en ben inmiddels ook bang dat het nooit meer gaat lukken. Herkent iemand deze gevoelens? </p><p>Ik zit nu op dag 23 van mijn cyclus en dacht, ik gooi er een vroeg testje tegenaan. Natuurlijk negatief. En het stomme is, dat heb ik al een miljoen keer gedaan. Telkens zeg ik tegen mezelf dat het zinloos is, maar ja... die hoop he!! En op het moment dat die test dan negatief is zeg ik ook nog tegen mezelf "tja, het is ook vroeg he! Zegt eigenlijk nog niets" oftewel ik ben inmiddels een kei in mezelf voor de gek houden. </p><p>Als de menstruatie dus daadwerkelijk is begonnen maak ik een afspraak bij de huisarts. Blij dat we dan hopelijk meer te weten komen, maar ook spannend omdat je eigenlijk niet maar ook weer wel wil dat er iets gevonden wordt. </p><p>Ik wilde het even van de afschrijven. Ben benieuwd naar jullie ervaringen. Heeft iemand ook een vrij regelmatige cyclus met een eisprong waarbij het niet lukte? Weet je inmiddels ook waaraan dat ligt of heeft gelegen? </p>