Wij mochten die eerste keer vertellen/opschrijven hoe we het thuis deden. Wij lieten niet huilen. Ons kindje was toen 4 mnd oud en we troostten toen al wel liggend. Maar bleven erbij. En nog wel veel meer trucjes waaronder white noise en haar knuffeldoekje enzo. En vooraf even rustig worden in een rustige omgeving.
Op de opvang gaven ze dan aan wat ze wel een niet konden doen. Zo liepen ze wel regelmatig terug voor de speen, of bleven even bij haar als ze erg moest huilen. Ook het rustig worden 5 min vooraf deden ze met haar. Maar niet alles was haalbaar natuurlijk. Ze haalden daar wel kindjes die echt moeite hadden de slaap te vatten weer terug en wiegden ze in slaap, of ze sliepen even in een schommelstoel bij de leidster ofzo. Ik heb zelfs wel eens een jonkie in de draagdoek zien hangen.
Zo word er per kindje gekeken wat er nodig is, en waar ze kunnen werken ze daaraan mee.
Voor ons bleek het allemaal zorgen om niks, want ze viel door alle indrukken, en ik denk ook mijn afwezigheid, juist makkelijk in slaap daar. Maar ik vond het wel een fijn gevoel. Nu is dit allemaal al helemaal niet meer nodig en kun je haar zo met een schone luier en een slaapzak in bed leggen en gaat ze vanzelf wel slapen. Maar toen maakte ik me er ook wel druk om ja ?