Hai,
Ik ben 10 weken zwanger en hoewel ik en mijn vriend heel blij zijn, kan ik er toch moeilijk van genieten.
Dat komt aan de ene kant doordat ik me lichamelijk niet zo goed voel: ik ben erg misselijk en doodmoe. Ook ben ik erg emotioneel.
Maar de grootste reden ligt toch in het contact met mijn eigen familie.
Er is geen ruzie, maar ik voel gewoon geen connectie met mijn familie. Ik kom uit een gezin waar eigenlijk nooit aandacht is geweest voor de kinderen: mijn ouders zijn altijd maar met zichzelf bezig en voelen zich slachtoffer van verschillende gebeurtenissen in ons gezin. Er werd niet over gepraat en als kind moesten we ons maar zien te redden. Mijn ouders kennen mij eigenlijk helemaal niet.
Daarnaast heb ik een zus die in een soort waanwereld leeft dat we beste vriendinnen zijn. Maar ik voel dat helemaal niet zo en ik spreek en zie haar eigenlijk nooit. En dat vind ik prima.
Het contact met mijn ouders en zus voelt voor mij als een 'moetje': ik doe het alleen uit plichtsbesef. Als het geen familie was dan had ik absoluut geen contact met deze mensen gehad. We zien elkaar dan ook alleen maar op de geijkte dagen; verjaardagen en feestdagen.
Dit weekend hebben we het nieuws verteld aan m'n ouders en zus. Ze waren dolgelukkig, tranen van blijdschap, allerlei wilde plannen over oppassen... Het voelde voor mij zo misplaatst. Ik wil namelijk helemaal niet dat<span style="line-height: 1.5;"> zij gaan oppassen. Ik ken die mensen eigenlijk helemaal niet en vertrouw het ze daarom ook niet toe. Bovendien heb ik helemaal geen zin in meer contact. </span>
<span style="line-height: 1.5;">Het liefst had ik ook zo lang mogelijk gewacht met vertellen, want nu ze het weten begint het gedoe al: iedere keer een appje hoe het gaat, terwijl ik daar echt niet op zit te wachten. </span>
Het is natuurlijk allemaal lief bedoeld, en normaal gesproken had ik hun reactie ook echt gewaardeerd. Maar gezien onze achtergrond voelt het allemaal <span style="line-height: 1.5;">zo misplaatst. Alsof ze totaal geen idee hebben dat we geen goede band hebben.</span>
Waar ik dus nu mee worstel is dat ik het anderen altijd maar naar de zin wil maken, en me enorm verantwoordelijk voel hoe anderen zich voelen... Maar dit voelt zo niet oké en ik wil nu eindelijk eens voor mezelf opkomen richting mijn familie. Maar hoe ik dat doe, geen idee.
Ik zou heel graag willen weten of iemand anders ervaring heeft net een soortelijke situatie en hoe je daar dan mee omgaat.
Ik ben 10 weken zwanger en hoewel ik en mijn vriend heel blij zijn, kan ik er toch moeilijk van genieten.
Dat komt aan de ene kant doordat ik me lichamelijk niet zo goed voel: ik ben erg misselijk en doodmoe. Ook ben ik erg emotioneel.
Maar de grootste reden ligt toch in het contact met mijn eigen familie.
Er is geen ruzie, maar ik voel gewoon geen connectie met mijn familie. Ik kom uit een gezin waar eigenlijk nooit aandacht is geweest voor de kinderen: mijn ouders zijn altijd maar met zichzelf bezig en voelen zich slachtoffer van verschillende gebeurtenissen in ons gezin. Er werd niet over gepraat en als kind moesten we ons maar zien te redden. Mijn ouders kennen mij eigenlijk helemaal niet.
Daarnaast heb ik een zus die in een soort waanwereld leeft dat we beste vriendinnen zijn. Maar ik voel dat helemaal niet zo en ik spreek en zie haar eigenlijk nooit. En dat vind ik prima.
Het contact met mijn ouders en zus voelt voor mij als een 'moetje': ik doe het alleen uit plichtsbesef. Als het geen familie was dan had ik absoluut geen contact met deze mensen gehad. We zien elkaar dan ook alleen maar op de geijkte dagen; verjaardagen en feestdagen.
Dit weekend hebben we het nieuws verteld aan m'n ouders en zus. Ze waren dolgelukkig, tranen van blijdschap, allerlei wilde plannen over oppassen... Het voelde voor mij zo misplaatst. Ik wil namelijk helemaal niet dat<span style="line-height: 1.5;"> zij gaan oppassen. Ik ken die mensen eigenlijk helemaal niet en vertrouw het ze daarom ook niet toe. Bovendien heb ik helemaal geen zin in meer contact. </span>
<span style="line-height: 1.5;">Het liefst had ik ook zo lang mogelijk gewacht met vertellen, want nu ze het weten begint het gedoe al: iedere keer een appje hoe het gaat, terwijl ik daar echt niet op zit te wachten. </span>
Het is natuurlijk allemaal lief bedoeld, en normaal gesproken had ik hun reactie ook echt gewaardeerd. Maar gezien onze achtergrond voelt het allemaal <span style="line-height: 1.5;">zo misplaatst. Alsof ze totaal geen idee hebben dat we geen goede band hebben.</span>
Waar ik dus nu mee worstel is dat ik het anderen altijd maar naar de zin wil maken, en me enorm verantwoordelijk voel hoe anderen zich voelen... Maar dit voelt zo niet oké en ik wil nu eindelijk eens voor mezelf opkomen richting mijn familie. Maar hoe ik dat doe, geen idee.
Ik zou heel graag willen weten of iemand anders ervaring heeft net een soortelijke situatie en hoe je daar dan mee omgaat.
