Gesloten
-
- Onderwerp starter Gebruiker10301263
- Startdatum
Ik ben 25 heb nu zoontje van 1 met geld gaat prima we hebben niet zo grote inkomen maar we kunnen alles ik studeer ook thuis studie onderwijs assistenten dit gaat prima. Mij man werk fulltime ik werk wanneer het uitkomt en nu vooral thuis werk ik
Het is niet onmogelijk en wij gaan in augustus voor de 2 de
Het is niet onmogelijk en wij gaan in augustus voor de 2 de
Dankje voor je reactie! Denk je dat het samenwonen helpt? Mijn partner en ik wonen niet samen. Hij woont 50 minuten rijden van mij vandaan. We hebben het wel over samenwonen maar hij wilt wachten tot ik mijn studie af heb gemaakt. Hij woont namelijk in Den Bosch en ik studeer in Utrecht en werk in Amersfoort. Mijn werk betaalt mijn studie dus voor de komende 3 jaar als alles goed gaat zit ik nog goed.
Je kan eerst proef samen wonen en zelf je kind opvoeden dat zak ik doen kijken wat helpt daar in dus ik bedoel te zeggen laat hem zelf paar x heen weer reizen en 1 week bij je zijn ofzo als j kindje Ier is misschien lukt samen wonen nu wel maar met een kindje is dat heel anders snapje wat ik bedoel
Het is natuurlijk jouw keuze, maar als ik in dezelfde situatie zou zitten zou ik het kindje laten komen. Je beseft pas wat voor groot geschenk een kind is op het moment dat je het kindje in je armen hebt. Van het ene op het andere moment heb je de mooiste titel die er bestaat: mama. Een klein mensje dat op jou lijkt. Ik hoor vaak van mensen dat het moment niet geschikt is. Maar er is nooit een geschikt moment om met kinderen te beginnen, omdat je altijd dingen zult moeten laten. Daarnaast weet je niet hoe vaak je nog zwanger raakt. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar een zwangerschap is super bijzonder.
Hier ook onverwacht zwanger geweest. Dezelfde situatie, toen nog aan de studie en werk. Máár ik heb het allemaal alleen gedaan en dat doe ik nog steeds, ook qua financiën. Mijn kindje ziet zijn vader wel middels een omgangs regeling, maar betaalt geen allimentatie (ja, daar valt wat over te zeggen en vinden). Ben allang blij dat mijn kind zijn vader ziet. En alleen red en redde ik het prima, ja prioriteiten zijn belangrijk, maar het is niet onmogelijk als je slim met geld omgaat. Maak een keuze die écht goed voelt, niet op basis van wat anderen zeggen!
Als jij nu al zegt dat het voor jou niet ongewenst is, zou ik het niet weg laten halen. Het is welkom! En of dat nu alleen voor jou geld en niet voor je partner, je gaat het jezelf nooit vergeven als je in dit stadium alsnog besluit om het weg te laten halen. Want voor wie doe je het dan? Jezelf, of je vriend? Als het dat laatste is, is dat nooit een goede reden.
Je kunt het als iets stoms zien dat je niet gekeken hebt naar de datum, maar blijkbaar ben jij zo vruchtbaar dat je wel zwanger moest worden! Het feit dat je na het een eerste keer weg te hebben gehaald weer zo snel zwanger bent geworden... geeft mij aan dat jij moeder hoort te zijn!
Uiteraard ligt de keuze bij jou, maar met genoeg liefde, vrienden en familie die je steunen komt het wel goed met die kleine!
Ik zou zeggen... gefeliciteerd mom2be ?
Je kunt het als iets stoms zien dat je niet gekeken hebt naar de datum, maar blijkbaar ben jij zo vruchtbaar dat je wel zwanger moest worden! Het feit dat je na het een eerste keer weg te hebben gehaald weer zo snel zwanger bent geworden... geeft mij aan dat jij moeder hoort te zijn!
Uiteraard ligt de keuze bij jou, maar met genoeg liefde, vrienden en familie die je steunen komt het wel goed met die kleine!
Ik zou zeggen... gefeliciteerd mom2be ?
Dank jullie wel voor de reacties. Dat doet me zeker goed?
Ik probeer mezelf niet al te gek te maken en nu echt te luisteren naar mijn eigen gevoel. Ik zie mezelf nog steeds geen afspraak maken bij een abortuskliniek dus dat betekend wel dat we dit door laten gaan.. Al vind ik het nu nog wat lastig om te accepteren en hoop dat dit veranderd wanneer ik verder in de zwangerschap ben. Nu besef ik het denk ik nog niet helemaal en spring ik (nog) geen gat in de lucht... helpt ook niet dat ik enorm moe en misselijk ben maarja dat is even niet anders!
Ik probeer mezelf niet al te gek te maken en nu echt te luisteren naar mijn eigen gevoel. Ik zie mezelf nog steeds geen afspraak maken bij een abortuskliniek dus dat betekend wel dat we dit door laten gaan.. Al vind ik het nu nog wat lastig om te accepteren en hoop dat dit veranderd wanneer ik verder in de zwangerschap ben. Nu besef ik het denk ik nog niet helemaal en spring ik (nog) geen gat in de lucht... helpt ook niet dat ik enorm moe en misselijk ben maarja dat is even niet anders!