.
- Onderwerp starter Cinn
- Startdatum
Heel herkenbaar, mn dochter had het ook echt ff moeilijk de eerste weken op de psz. Dat was echt ff lastig. Maar het werd door de psz echt wel stukken beter na 3/4 mnd was ze echt beter in haar doen bij anderen. Net gestart op de basisschool toen was het echt een dip. Maar nu sinds een week of 3 gaat het echt weer beter!
Mijn oudste dochter is 3 en is ook verlegen. Niet zo erg als jou zoontje, maar herken zeker dingen. Bij bekenden gaat het idd goed, zoals op de opvang. Al heeft ze daar soms nog haar momenten met wegbrengen dat het huilen en schreeuwen is. Totdat ik weg ben, daarna zie ik haar vaak alweer rustig spelen of zitten.
Als er mensen op bezoek komen die ze niet goed kent, komt ze bij mij hangen. Of als ik zeg dat ze ook boven mag spelen, gaat ze dat doen en zien we haar meestal de hele middag niet meer totdat het bezoek weer weggaat.
Als we zelf ergens op bezoek gaan, hangt ze ook de hele tijd bij mij. Meestal pas tegen de tijd dat we weer weggaan is ze gewend en gaat ze spelen. Erbij zitten en spelen werkt wel, maar ik wil ook gewoon een gesprek kunnen voeren.
Op straat moet ze ook niet echt wat van mensen weten hoor. Als er iemand tegen haar praat zegt ze ook niks terug. En dan krijg je idd ook van die stomme reacties van mensen die schijnbaar vinden dat ze tegen hun moet praten. Ik negeer dat meestal of maak een opmerking dat ze niet tegen iemand wat hoeft te zeggen als ze dat niet wil. Soms doen onbekende mensen net alsof ze haar kennen, vooral de ouderen. Heel vervelend, maar niet zoveel aan te doen.
Ik merk wel dat het steeds wat beter gaat. Zo durfde ze eerst echt niet alleen te spelen in bijv ballorig. Nu zoekt ze een ander kindje op om dan samen mee te spelen.
Ik push of forceer ook niet, maar laat haar lekker op haar tempo alles doen. Dan komt het vanzelf wel goed.
Als er mensen op bezoek komen die ze niet goed kent, komt ze bij mij hangen. Of als ik zeg dat ze ook boven mag spelen, gaat ze dat doen en zien we haar meestal de hele middag niet meer totdat het bezoek weer weggaat.
Als we zelf ergens op bezoek gaan, hangt ze ook de hele tijd bij mij. Meestal pas tegen de tijd dat we weer weggaan is ze gewend en gaat ze spelen. Erbij zitten en spelen werkt wel, maar ik wil ook gewoon een gesprek kunnen voeren.
Op straat moet ze ook niet echt wat van mensen weten hoor. Als er iemand tegen haar praat zegt ze ook niks terug. En dan krijg je idd ook van die stomme reacties van mensen die schijnbaar vinden dat ze tegen hun moet praten. Ik negeer dat meestal of maak een opmerking dat ze niet tegen iemand wat hoeft te zeggen als ze dat niet wil. Soms doen onbekende mensen net alsof ze haar kennen, vooral de ouderen. Heel vervelend, maar niet zoveel aan te doen.
Ik merk wel dat het steeds wat beter gaat. Zo durfde ze eerst echt niet alleen te spelen in bijv ballorig. Nu zoekt ze een ander kindje op om dan samen mee te spelen.
Ik push of forceer ook niet, maar laat haar lekker op haar tempo alles doen. Dan komt het vanzelf wel goed.
Mijn dochter is geen held, maar ook niet superverlegen. Toch als ze oma wil bellen (woont ver weg, dus die zien we maar eens per maand) dan schrikt ze als oma opneemt en wil ze een tijdje niet naar de camera kijken. Ze komt later wel wat losser. Ook als oma komt is het de eerste uren afstand zoeken. Dat moet echt even wennen. En daarna gaat het alsof oma erbij hoort.
Ook op straat als mensen tegen haar praten dan is zij stil en bewegingloos. Als mensen hallo blijven zeggen en blijven zwaaien tot zij terug wil zwaaien zeg ik gewoon: "nee vandaag niet" en ik glimlach erbij. Dan moeten mensen vaak lachen. Ook maak ik wel eens de opmerking dat als ze aangesproken wordt haar gezicht het niet meer doet. Beetje verlegen. Dan snappen mensen het ook meteen. Komt wel zeggen ze dan.
Ik vind dat ook niet meer dan normaal gedrag. Ik vond het zelf vroeger ook vervelend als ik door mijn moeder gedwongen werd om dankjewel te zeggen tegen dat blokje kaas van de kaasboer. En ik kan nu heel goed dankjewel zeggen hoor.
Mijn broer was er wel zoeen die zijn handen voor zijn gezicht deed bij andere mensen. Hij is nog steeds super introvert en naar vreemden toe gesloten. Maar hij heeft zn vrienden, familie, een baan etc. Gewoon een gezonde vent.
Karakter zit erin en kun je niet veranderen. Maar misschien zelf wat sterker staan in dat het niet erg is? Hij is ook nog zo jong. Als je er druk op gaat leggen dan werkt dat averechts denk ik. Je kan anderen, zoals je vriendinnen wel vragen om hem gewoon even te laten. Even niet tegen praten of proberen mee te spelen ofzo. Kinderen komen volgens mij bijna allemaal liever op hun eigen tijd even kijken. Zo geef je "negatief" gedrag geen extra aandacht en kun je op zijn verzoek interactie tonen.
Ook op straat als mensen tegen haar praten dan is zij stil en bewegingloos. Als mensen hallo blijven zeggen en blijven zwaaien tot zij terug wil zwaaien zeg ik gewoon: "nee vandaag niet" en ik glimlach erbij. Dan moeten mensen vaak lachen. Ook maak ik wel eens de opmerking dat als ze aangesproken wordt haar gezicht het niet meer doet. Beetje verlegen. Dan snappen mensen het ook meteen. Komt wel zeggen ze dan.
Ik vind dat ook niet meer dan normaal gedrag. Ik vond het zelf vroeger ook vervelend als ik door mijn moeder gedwongen werd om dankjewel te zeggen tegen dat blokje kaas van de kaasboer. En ik kan nu heel goed dankjewel zeggen hoor.
Mijn broer was er wel zoeen die zijn handen voor zijn gezicht deed bij andere mensen. Hij is nog steeds super introvert en naar vreemden toe gesloten. Maar hij heeft zn vrienden, familie, een baan etc. Gewoon een gezonde vent.
Karakter zit erin en kun je niet veranderen. Maar misschien zelf wat sterker staan in dat het niet erg is? Hij is ook nog zo jong. Als je er druk op gaat leggen dan werkt dat averechts denk ik. Je kan anderen, zoals je vriendinnen wel vragen om hem gewoon even te laten. Even niet tegen praten of proberen mee te spelen ofzo. Kinderen komen volgens mij bijna allemaal liever op hun eigen tijd even kijken. Zo geef je "negatief" gedrag geen extra aandacht en kun je op zijn verzoek interactie tonen.
Mensen zijn vaak onbegripvol, merk het op het schoolplein ook wel regelmatig. Mn dochter vraagt dan of ze naar een meisje toe mag. Dat meisje is dan net ff enthousiast bezig. Ze loopt ernaartoe en durft dan niks meer te zeggen waardoor het meisje en moeder dan denken van ja wat kom je nou doen. Dochter praat dan alleen met mij, ik laat haar dan maar wat aanmodderen en probeer haar iets op weg te helpen. Maar wil het niet volledig van haar overnemen. Ik leg het haar dan ook gewoon uit, het duurde eventjes. Nu durft ze wel al wat meer en dan geef ik haar een compliment, ze groeit daar echt van (aan het begin bij kleine dingetjes). En nu durfde ze vanmiddag aan een meisje te vragen of ze echt een keertje wilde spelen, ze groeide tot het plafond 
soms is het ook echt moeilijk en breekt het je hart. Laatst zei ze na een gefaalde missie: mama ik wil zo graag spelen met … maar ik durf het gewoon niet. En toen brak mn hart. Ze moeten het toch leren. Maar het is echt iets lastigs. Merk vooral veel negatief commentaar bij mensen die dit niet herkennen. Lekker laten lullen. Elk kind doet het anders. Ik was zelf ook altijd extreem verlegen, en nu ben ik sociaal aardig oke ? vooral interactie met groepen was echt pittig in het begin maar ze heeft daar echt veel aan gehad. Heb je je schoonmoeder wel eens aangesproken op haar negativiteit?
soms is het ook echt moeilijk en breekt het je hart. Laatst zei ze na een gefaalde missie: mama ik wil zo graag spelen met … maar ik durf het gewoon niet. En toen brak mn hart. Ze moeten het toch leren. Maar het is echt iets lastigs. Merk vooral veel negatief commentaar bij mensen die dit niet herkennen. Lekker laten lullen. Elk kind doet het anders. Ik was zelf ook altijd extreem verlegen, en nu ben ik sociaal aardig oke ? vooral interactie met groepen was echt pittig in het begin maar ze heeft daar echt veel aan gehad. Heb je je schoonmoeder wel eens aangesproken op haar negativiteit?