,,

Hoi!
Ik begrijp je stress wel.
Mijn man heeft ook geen band met zijn ouders. Hij wilde er nooit heen. Ik ben altijd zo geweest van probeer het nou maar en het zijn je ouders etc. Maar na verloop van tijd ging het niet meer. Na een akkefietje hebben we gewoon geen contact meer opgenomen en genegeerd. Ging makkelijker dan ik dacht. We hadden toen trouwens nog geen kinderen maar zaten wel in medisch traject. Waar ze trouwens niks vanaf wisten. We hebben na 1 mail en 1 smsje niets van hen vernomen. Prima dus. Maar wel in de familie lopen zeiken dat ze nooit opa en oma worden.
Ik zou zeggen volg je gevoel. Familie kan je helaas niet kiezen.
Hier thuis is het enorm opgelucht. Geen stress en ruzie meer in huis om hun!
 
Wij hebben zelfs therapie gevolgd en die man zei, eigenlijk heel terecht, dat je juist van je ouders en familie meer mag verwachten. Dus als zij niks voor jou doen, en geen toevoeging bieden aan je leven, dan mag je ze heus links laten liggen juist omdat het familie is. In eerste instantie wilde m'n man het contact niet meteen verbreken omdat hij nog wel z'n pa wilde blijven zien ... Maar nu lijkt hij toch van gedachten te zijn veranderd.
Zij zitten inderdaad ook regelmatig raar te kijken dat onze dochter huilt als ze hun ziet, maar vrij logisch denk ik dan...ze ziet hun amper en zij komen binnen en willen meteen haar knuffelen en de opa en oma rol spelen. Zij heeft geen band met hun in tegenstelling tot mijn ouders die ze wekelijks ziet. Gelukkig doen mijn ouders wel hun best voor haar en haar toekomstige zusje.
Ik zal dan inderdaad vanuit mijn kant even niks meer laten horen. Kijken wat dat doet.
 
Terug
Bovenaan