<p>Hallo aan iedereen die de moeite wilt nemen om dit te lezen. Dit is mijn eerste zwangerschap en ik ben nu 12 weken in verwachting, uitgerekend begin mei. Sinds 2 weken is het echt een achtbaan geweest voor ons en ik hoop hier mensen te vinden die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Toen ik erachter kwam bleek ik wat verder in verwachting te zijn dus kon gelijk bij de verloskundige terecht voor een echo. Die was heel positief, alles zag er naar behoren uit, maar dus sinds 2 weken geleden begon ik in het weekend heel hevig te bloeden, het liep langs me been en in paniek de verloskundige toen gebeld. We konden gelijk langs voor een echo die avond, alles bleek goed te zijn behalve dat ze zag dat er buiten mijn baarmoeder om een hematoom was die voor het bloedverlies zorgde. Toen zijn we met een gerust gevoel naar huis gegaan en die dag dag daarna begon het heftige bloeden weer. Toen zijn we zelf naar de spoed gereden omdat de verloskundige ons niks kon vertellen. Eenmaal daar aangekomen verloor ik ter plekke een groot stolsel. We dachten toen al dit is het. In het ziekenhuis werden wij niet echt goed geholpen of onderzocht, er werd alleen maar geluisterd naar de klachten en op basis daarvan werd er gezegd, u heeft een miskraam mevrouw en u kunt het thuis afwachten het beste. Wij natuurlijk in onwijs verdriet. Het bloedverlies nam na die twee dagen ook af, overigens had ik al die tijd ook geen buikpijn. Toen ben ik meerdere keren op controle geweest bij de verloskundige die aankomende week, met elke keer een hele positieve echo, goeie hartactie, placenta bleek goed aangesloten te zijn, etc. Bloedverlies was toen ook aan het afnemen tot het bijna niks meer was in de loop van de week. De verloskundige kon niet zien waar het bloedverlies nou telkens echt vandaan kwam. Wij waren al blij dat het gewoon goed ging met de kleine ! Aan het begin van die week toen het bloedverlies dus afnam, kreeg ik wel een constante buikpijn. Daar maakte ik me dus wel zorgen om. Goed even een stukje doorspoelen, na vorig weekend begon ik op zondag opeens weer heel heftig bloed te verliezen waardoor ik na weer een positieve echo bij de verloskundige als nog werd door verwezen naar het ziekenhuis. Daar aangekomen, na lang wachten en wat inwendige onderzoek kwamen ze daar tot de conclusie dat mijn placenta laag ligt, me baarmoedermond iets te kort is en dat er een soort blauwe plek achter mijn placenta was die de bloeding kon veroorzaken. Daar wilden ze me eigenlijk opnemen om me in de gaten te houden of het niet erger zou worden omdat ze anders bang waren dat me placenta opeens zou loslaten. Dit is overigens allemaal in 5 minuten tijd geconcludeerd, want tijdens het onderzoek konden ze heel de tijd niks vinden, en opeens was dit het. Aangezien mijn partner niet mocht blijven en ze het in het ziekenhuis al hadden over curretage, heb ik besloten om het thuis af te wachten. Er was nog steeds een goeie hartactie en ontwikkeling te zien rondom de baby dus no way dat ik ook maar iets zou laten weghalen tot ik het zeker weet. Eenmaal thuis aangekomen was de buikpijn fors geminderd en het bloeden ook. De dag daarna verliep goed tot de nacht. Ik werd midden in de nacht wakker van onwijs erge buikpijn en het begon weer helemaal langs mijn benen te lopen. Ik verloor ook een gigantisch stolsel, toen dacht ik al weer dit is het, maar nee hoor. De verloskundige kwam langs mijn huis, er bleek nog hartactie te zijn. Bloeden nam daarna weer af. Lang verhaal kort, uiteindelijk zijn we gisteren weer voor een echo langs geweest, toen bleek er alleen te weinig vruchtwater te zijn maar nog wel een goeie hartactie (iets sneller dan normaal). De verloskundige schrok zo erg van het te weinig vruchtwater dat ze me naar huis stuurde en zei ga maar uit van het ergste een deze dagen. Morgen heb ik weer een echo, voor het weekend. Maar nu leef ik dus in constante onrust. Ik heb geen last van buikpijn, maar wel constante helderrood bloedverlies, dit gebeurt al helemaal als ik naar het toilet ben geweest. Nu ben ik niet op zoek naar een medische verklaring, alhoewel die fijn zou zijn. Maar misschien is er iemand die ook maar iets soort gelijks heeft meegemaakt, of het nou positief of negatief is. Ik wil het graag horen. Want ik heb nu van de artsen, verloskundige al veels te veel verschillende dingen gehoord waardoor ik niet weet wat ik moet geloven. Ik hoop dat er iemand is die me hier een beetje hoop of steun kan geven want dat is nu echt ver te zoeken. 
</p>
</p>