<p>Ik heb zelf besloten om de relatie te beëindigen... Met veel verdriet in mijn hart.</p><p>Geloof ik niet dat hij mij gelukkig maakt, en ik hem niet. Verschillen erg in waarden en normen. Hij maakt vaak beloftes die hij niet waar maakt. Drinkt vaak & hangt het graag uit met zijn vrienden. Vaak heb ik het gevoel dat hij zich te sterk laat beïnvloeden door die vriendengroep. Dat terzijde zijn er vele punten waar we op verschillen in karakter.</p><p>Ik was erg onzeker over de zwangerschap, maar hij wou het kindje graag houden. Beloofde me dat alles anders ging zijn, dat hij zijn best ging doen. En dat we een gelukkig gezin gingen vormen.</p><p>We keken naar huizen, maakten plannen. Maar ergens bleef hij erg gesloten. Over zijn gevoelens, zijn wensen en zijn financiële situatie. Als ik hem iets vroeg beantwoorde hij de vraag niet. Negeerde dit of lachte het zelfs weg. Er stapelde veel kleine situaties op.</p><p>Op een dag was ik zo zo boos, en zo teleurgesteld. Dat ik de balans maakte. Wat is goed voor mijn kind? ergens wist mijn intuïtie het al van het begin van mijn zwangerschap. Dat er nog veel werk aan de relatie. Maar nu lijkt het of ik geen tijd heb om te wachten tot hij volwassen genoeg is om zijn verantwoordelijkheden op te nemen én een huishouden te hebben. Het kindje komt over 26 weken. En ik heb niet het gevoel dat ik met hem een stabiele toekomst te gemoed ga.</p><p>Heeft iemand hier ervaring mee?</p>
