Leuk dat jullie geinteresseerd zijn.
Wil er wel meer over vertellen. (pas op hoor, vind het zo leuk dat ik als ik eenmaal begin te vertellen niet meer kan stoppen! )
Hier in Vriezenveen (maar ook in nog veel meer plaatsen in Nederland) zit een stichting die zich inzet voor hulp aan kinderen die nog lijden aan de gevolgen van de Tsjernobylramp. Hoewel die ramp alweer zo'n 20 jaar geleden is gebeurt, zijn de gevolgen helaas nog dagelijks te zien. De kinderen die hier naar toe komen, komen uit Wit-Rusland. De ramp is gebeurt in de Oekraïne, maar omdat de wind toen noordwest stond, is het land boven de Oekraïne (Wit-Rusland dus) veel meer getroffen.
De radioactieve deeltjes zijn neergevallen en zitten daar dus nog steeds in de grond. Het is dus gewoon nog besmet gebied. Dit is te merken aan het feit dat (bijna) alle kinderen bloedarmoede hebben en dat heel veel kinderen (en volwassenen) lijden aan schildklierkanker.
Door de kinderen 8 weken hier naar toe te halen, krijgen ze een enorme oppepper. Het is zelfs zo dat 5 jaar later nog aan hun bloed te zien is dat ze hier zijn geweest! (ze worden elk jaar onderzocht door een schoolarts, incl. bloedonderzoek en daar is dat uit gebleken)
Elk jaar wordt er dus een groep kinderen hier naar toe gehaald. Het gaat dan om een schoolklas, en hun juf komt ook mee, en een tolk. De kinderen worden ondergebracht bij gastgezinnen. Het is de bedoeling dat ze gewoon in het gezin meedraaien, je behandelt hen dus hetzelfde als je eigen kids. Je hoeft dus geen extra dingen te doen als dagje uit enzo. (doe je toch wel, maar goed) Overdag gaan de kinderen naar school, ze krijgen dan 's morgens les van hun eigen juf en 's middags zijn er activiteiten zoals knutselen, zwemmen enz.
Toen we 3 jaar geleden gingen verhuizen, hadden we een slaapkamer over. Dus toen er een oproep in het kerkblad stond dat ze gastouders zochten, dacht ik meteen dat dat wel iets voor ons zou kunnen zijn. 's Avonds las Marcel het kerkblad en toen zei hij:" Hee, is dat niet wat voor ons?" Erg mooi dus, dat we hetzelfde dachten.
De 1e keer hebben we een jongetje (Sergei) in huis gehad en dat ging erg goed, hij had helemaal geen heimwee ofzo. Het was natuurlijk wel wennen, vooral het communiceren ging niet altijd makkelijk. (de kinderen spreken alleen Russisch)
Maar goed, al met al hebben we ons best gered. Vorig jaar hebben we een meisje in huis gehad (Natasja) en dat ging zelfs nog beter. Ze was enorm leergierig, vroeg bij alles hoe het heette en zei dan het russische woord ervoor. Na een paar weken sprak ze al een aardig woordje nederlands. Erg grappig, dan zei ze: "Nadia boven?" of "even buiten spelen"
Al met al vinden we het gewoon mooi om te doen. Ik moet zeggen dat ik het echt geen grote opgave vind ofzo, het is gewoon heel dankbaar werk. Eigenlijk een kleine moeite, maar met heel veel resultaat (hun gezondheid) Dit jaar hebben we weer om een meisje gevraagd. We hebben nu geen logeerkamer meer (is babykamer geworden) maar dan gaat ze bij Nadia op de kamer.
Ik ben bezig met een cursus russisch via de NTI, maar dat valt niet mee hoor, ze hebben hele andere letters, dus je moet eerst het hele alfabet leren.
We mogen 2 jaar achter elkaar uit hetzelfde dorp kinderen halen en dan moeten ze uit een ander dorp komen. De communistische regering is namelijk bang dat er teveel banden ontstaan met zo'n dorp. Na die 2 keer is er een gastouderreis, dan kun je dus de kinderen daar op gaan zoeken. Die reis duurt een week en dan logeer je bij die mensen in huis. Afgelopen jaar in de meivakantie is Marcel dus die kant op geweest. Samen met Nadia. (ik had zelf graag gewild, maar mocht niet omdat ik zwanger was van Marin en die straling is dan natuurlijk niet goed) Ze hebben het geweldig gehad daar, de ouders zijn erg dankbaar dat je dit voor hun kind over hebt.
Het is misschien maar een druppel op de gloeiende plaat (1 kind per jaar), maar ik ben blij dat we dit kunnen doen!
Het is wel een lang verhaal geworden, maar ik had jullie gewaarschuwd hè, Als jullie nog meer willen weten, dan hoor ik het wel
Liefs Annemarie
