16 maanden en komt in de avond moeilijk in slaap

[Boterbloempje]

Sinds dat ze 13 maanden is, doet ze nog maar een dutje. Ze was er vroeg bij, maar dat ging eigenlijk gelijk al goed. Ze gaat nu rond 11.30 naar bed en slaapt dan 3 uur. Later in bed leggen trekt ze nog niet. Langer dan 3 uur laten we haar sowieso niet liggen. Ze valt gelijk heerlijk in slaap. Dit gaat dus prima, al vraag ik me wel eens af of 3 uur overdag niet te lang is. Nu komt mijn probleem. Het in slaap vallen in de avond gaat lastig. Ze heeft geen moeite met naar boven gaan. Vaak staat ze al aan het traphekje te rammelen, als we aangeven dat het tijd is. We wassen haar, kleden om, ze krijgt nog een flesje tijdens het voorlezen, tanden poetsen en naar bed. Ze is dan helemaal zen en gaat rustig liggen. Ze lijkt ook altijd bijna gelijk in slaap te vallen en dan wordt ze ineens ‘wakker’. Ze moet echt flink afschakelen en kan dit niet zonder onze hulp. We zijn nu zo ver dat we bij de deur staan. Voorheen zou ze meteen in huilen uitbarsten (compleet overstuur) en zaten we dus in een stoel naast haar. Het kan makkelijk een uur duren voordat ze slaapt. Draaien, kletsen, spelen, staan enz. Ze gaat tussen 19.00/19.30 naar bed. De nachten zijn verder (meestal) rustig en ze is rond 7 wakker. Ze slaapt gemiddeld rond de 13/14 uur per dag. Vandaag lag ze er om 18.40 in, na een heerlijke buitenspeeldag en ze is pas om 20.00 in slaap gevallen. Al die tijd is dus een van ons boven. Ik besef dat dit zeer waarschijnlijk aangeleerd gedrag is, waar we van af moeten, maar we weten niet zo goed hoe.

 

[GebruikerSN]

Op zich doe je niks verkeerd en heeft ze het denk ik nodig (zeker nu het langer licht blijft) om nog wat te verwerken van de dag. Je zou het kunnen omzetten in een vast ritueel waarin je hier wel de tijd voor neemt. Ik zit soms ook 30-45 min met de peuter boven, boekjes lezen, knuffelen, even kletsen/vertellen wat hij heeft meegemaakt vandaag. Maar als ik zeg dat ik ga (vertel dan vaak dat ik beneden ga opruimen), dan ga ik ook. Wel kom ik terug als hij roept en zeg ik ook dat als er wat is, dat mama hem kan horen. Dus eigenlijk omgekeerd van wat ze vroeger adviseerden, weglopen en terugkomen als ze stil zijn. Juist steeds terug komen als ze roept, dat geeft het gevoel dat je haar hoort en dat ze dus ook alleen in haar kamer veilig is, want papa of mama is bereikbaar. Dit zal in het begin heeeel vaak terug lopen betekenen, maar als je heel rustig je boodschap blijft herhalen, dat je haar hoort en dat het goed is, zal ze meer vertrouwen krijgen in haar eentje en kun je het een beetje doorbreken op een fijne manier. De eerste keren zei ik gewoon dat ik even naar de wc ging en zo terug kwam, dat pikte hij en zo kon ik het langzaam opbouwen door altijd m'n belofte te houden en terug te komen. Misschien kun je er iets mee? Hier heeft het wel goed geholpen in die fase in elk geval.

 

[Boterbloempje]

Dank voor je bericht. Gelukkig hebben we er beiden geen moeite mee om bij haar te blijven. Maar ik vind het vaak zo zielig voor haar. Ze is dan doodmoe en kimt maar niet in slaap. Ze gaat dan vaak rechtop zitten en stoot vervolgens haar hoofd omdat ze te moe is om rechtop te zitten. Daarom proberen we nu ook van haar kamertje af te gaan. Misschien dat dat uiteindelijk toch meer rust geeft, aangezien ze overdag wel heerlijk rustig alleen in slaap valt. Maar we mogen inderdaad niet klagen, gelukkig slaapt ze verder goed.

 

[JannekeN]

Hier een zoon van 16 maanden en het is hetzelfde sinds een week. Met het verschil dat hij vast ligt in bed, dus niet meer kan gaan staan. We laten hem lekker zn gang gaan. Smorgens is hij ook rond 6 uur wakker, dus ik doe wel de moeite om hem tot 12.30 wakker te houden en dan 2,5 uur te laten slapen. Ik vermoed dat het een fase is en ze de tijd nodig hebben om de dag te verwerken! Hoop dat het snel weer over is.