Hoi,
Vorig jaar heb ik t zelfde meegemaakt!Ik zal bij t begin beginnen.
In mei 2006 kreeg ik plots last van mijn "maag" het duurde een uurtje ofzo en was zo plots als t opkwam ook weer verdwenen,heb er verder niet over nagedacht dacht dat ik misschien iets verkeerds gegeten had,in juli 2006 werd ik zwanger en vanaf die tijd kreeg ik steeds vaker last van mijn "maag" .het kwam steeds vaker en duurde steeds langer en de pijn werd steeds meer.Op een gegeven ogenblik ben ik gaan zoeken op t internet en kwambij galstenen uit,naar de huisarts en hij dacht t zelfde,een afspraak gemaakt in t ziekenhuis voor een echo en ja hoor galstenen.
Normaal kom je op een wachtlijst en gebruik je tot die tijd pijnbestrijding,diclofinax,maarja dat kon dus niet want ik was zwanger.
Op een gegeven moment werden de aanvallen zo hevig dat ik echt van de pijn lag te schreeuwen in bed,en ik moest zo verschrikkelijk overgeven,niet normaal,de hele buik,alles trok dan samen en dat deed zo verschrikkelijk zeer.De aanval duurde ook echt uren en ik kon gewoon niet meer,ik zei ook tegen de huisarts,dit kan toch niet goed zijn voor mijn ongeboren kindje?volgens hem maakte hij er niets van mee,nou ik denk er toch nog steeds anders over hoor,al die stress,bang zijn voor weer een aanval zodra je ook maar iets voelt in je buik,ongelooflijk zeg!
Na deze aanval moest ik toch maar diclofinax innemen,het was niet goed maar er was geen alternatief en ik kon de aanvallen niet meer opvangen,heb 1 diclofinax gehad want ik was zo bang dat mijn ongeboren kindje schade kreeg daardoor.Na de aanval kreeg ik last van verstopping en mijn hele maag en buikstreek deed me giga zeer,alsof je heel erge spierpijn hebt,dus iedere beweging voelde ik.
Voor de verstopping kreeg ik een drankje,wat wel mocht met de zwangerschap maar ook daar deed ik erg voorzichtig mee.
Na gesprekken te hebben gevoerd met gynacoloog en chirurg hebben we besloten om toch in te grijpen ,de galblaas moest eruit!.
De operatie stond gepland voor 11 januari 2007.
De zondag voor de operatie kreeg ik (helaas) weer een aanval en die was zo hevig dat ik naar het ziekenhuis moest.
Iedere dag ben ik goed in de gaten gehouden ,3 maal daags werd de baby gecontroleerd,maar omdat ik na de aanval nog zo n pijn had konden ze me niet zeggen of de operatie door kon gaan,in het ziekenhuis bleek ook dat mijn leverwaardes erg hoog waren,mijn mild was ook niet goed,zo n inpact had de aaval op mijn lichaam.
Na iedere dag bloed geprikt te hebben zijn de waardes gelukkig met de dag gezakt en is de operatie doorgegaan.Ik was doodsbang hoor echt waar,maar zoals het ging kon het ook niet meer!
Ik kreeg een slangetje in mijn rug,die zou 3 dagen blijven zitten en daar zou ik mijn pijnstilling mee krijgen,heb volledige narcose gehad,ze hebben een grote snee moeten maken,omdat ik al 28 weken zwanger was en het kon niet op een andere manier omdat de baarmoeder te hoog zat.
Alles is gelukkig goed gegaan,alleen bleek het slangetje in mijn rug niet goed te zijn geplaatst en gaf hij dus geen pijnstilling.Dus toen ik wakker werd had ik ongelooflijk veel pijn,maar kreeg snel morfine toe gedient en dat hielp goed,ik kreeg ook een pompje met morfine die ik zelf kon bedienen maar die was ik alleen vlak na de operatie nodig,ik had wel pijn hoor maar de morfine was niet goed voor mijn kindje en ik vond het risico te groot,dan maar pijn!
Daar keken ze in het ziekenhuis wel van op hoor,iedere keer werd gezegt als je t nodig hebt gewoon gebruiken hoor,nee dat wou ik echt niet,mijn kindje had al genoeg meegemaakt!
Na de operatie kwam de chirurg bij me en vertelde tot mijn grote verbazing dat de narcose door de placenta heengaat maar dat mijn kindje hyperactief was tijdens de operatie,daar waren ze niet vanuit gegaan en deden dan ook een uur langer over de operatie
Het enigste grote risico bij mij met zo n operatie was een vroeggeboorte,iedereen was op de hoogte en iedereen stond paraat maar het was gelukkig niet nodig,uit voorzorg kreeg ik iedere dag medicatie tegen weeen .
Ik ben op een donderdag geopereerd en zondag mocht ik al naar huis,omdat ik dat zo graag wou,ik heb meerdere kinderen en daar wilde ik graag naar toe,ik heb dus al met al een week in het ziekenhuis gelegen en op 4 april 2007 zijn we de giga trotste ouders geworden van een gezonde zoon!
Ieder kindje is een groot wonder,maar voor ons is onze zoon toch net een beetje meer!
Succes meid!
liefs Caro
