<p>Hi allemaal. </p><p>Ik heb al wel eens eerder over deze situatie geschreven, maar het is nu defenitief en ik wil graag mijn verhaal kwijt en hoop dat er dames zijn die misschien een (deel van) mijn verhaal herkennen.</p><p>De relatie met mijn partner dreigde al uit te gaan. Het was gewoon op. We zijn al 2 keer eerder uit elkaar geweest en het was een moeizame relatie. Maar uiteraard hadden we ook mooie momenten en toen het de laatste tijd erg goed ging met/tussen ons besloten we dan ook heel bewust voor een kindje te gaan. Het leek echt allemaal perfect, we hadden een gezamenlijke wens voor een gezinnetje en hadden er beide de volste vetrouwen in. Noem ons naïef, maar dit is hoe het op dat moment voelde en van waaruit we de keuze hebben gemaakt. Beide zijn we ook, ondanks de situatie, nog steeds heel blij met de komst van een kindje. Helaas braken er weer mindere tijden aan waar met name mijn ex veel moeite mee had. Ik had last van hormonen en gaf die de schuld en had daarnaast ook nog vertrouwen dat dit ook wel weer voorbij zou gaan. We hebben dit tenslotte eerder bewezen en zijn niet voor niks samen voor een kindje gegaan, dacht ik. Echter had hij dat vertrouwen niet meer en kon hij het echt niet meer samen. Het heeft lang geduurd voor hij de knoop kon doorhakken (en ik heb er in die tussentijd dan ook nog alles aan geprobeerd te doen om het te redden; ik ben echt op) omdat hij het in deze situatie ook heel moeilijk vind en graag anders had gezien, maar helaas is dit nu dijn keuze.. Voor onze toekomst 'samen' als ouders voorzie ik niet veel problemen. Hij wil erg betrokken blijven (qua opvoeding, financieel en elk ander gebied) dus dat is erg fijn. Ik besef me ook dat er genoeg situaties zijn waarin dit niet het geval is. Maar toch ben ik bang en intens verdrietig.. Mijn droom van een gezinnetje valt uiteen en wat als ik het helemaal niet alleen kan straks? Ik ben niet alleen, in feite, de vader speelt een belangrijke rol en mijn ouders steunen me ontzettend en ook daarover voel ik me bevoorrecht. Maar toch. Ik ben wel alleen in mijn gevoel.. En heb straks thuis alleen een baby'tje (en een hondje) waar ik de grootste verantwoordelijkheid voor heb. Ik heb er wel vertrouwen in dat dit me graag lukken, praktisch (met hulp), maar ben bang voor dat ik het mentaal niet ga trekken. En ik wil mijn kindje echt niet tekort doen.. Ik heb een depressie verleden en ook nu heb ik medicatie weer opgepakt en loop ik bij de pop poli. Daarnaast ben ik, en ik weet dat dat het laatste is waar ik me druk om moet maken, zo bang voor de reacties van buitenaf. Iedereen die blij en enthousiast reageerde op de zwangerschap en dacht dat de relatie goed zat, die ik nu moet vertellen dat ik het alleen moet gaan doen. Wat zullen ze denken..</p><p>Nou goed, een heel verhaal maar ik moest het even van me afschrijven. Ik hoop dat ik wat herkenning kan vinden hier, iemand die het al eens eerder heeft meegemaakt waarbij alles op zijn pootjes terecht is gekomen of lotgenoten. Ik hoor het graag. </p>
16 weken relatie verbroken
- Onderwerp starter Moederrrrrr
- Startdatum
Hi!
Wat een gedoe allemaal joh!
Ik ben nu 15 weken zwanger en snap je gevoel heel goed, ondanks dat mijn situatie heel anders is. Ik kom net uit een relatie van 4.5 jaar, waarvan iedereen in mijn omgeving (inclusief ikzelf) dacht dat die voor altijd zou zijn. Ik ben zwanger geworden van een goede vriend, vlak nadat het uitging. De vader wil graag overal bij betrokken zijn, maar wij hebben dus ook geen relatie en ik ben zelf ook nog druk bezig met het verwerken van mijn vorige relatie. Het is denk ik heel gewoon om je in zo'n situatie eenzaam te voelen en zorgen te maken! Dit is niet hoe je het had voorgesteld en dat is even wennen en moeilijk te verwerken in een periode waarin de hormonen door je lijf gieren. Komt goed! Echt!
Wat betreft de reacties van anderen... Ik maak me daar zelf ook altijd erg druk om, hoe stom dat soms ook is. Mijn vorige relatie was met een vrouw en mijn omgeving had dan ook heel wat te verwerken, toen bleek dat niet alleen die relatie voorbij was, maar ik ook nog eens vrijwel direct zwanger ben geworden van iemand anders. Niet helemaal een plaatje dat klopte bij het beeld dat ze van mij hadden. Maar ik kan je verzekeren: over het algemeen maken baby's mensen nou eenmaal heel gelukkig! En natuurlijk wil je omgeving voor jou het liefste dat dat zo makkelijk mogelijk gebeurd en je een partner hebt om op terug te vallen, maar met je zwangerschap zullen zij zelf niet minder blij zijn door deze verandering! Ik denk dat je vooral heel veel extra steun kunt verwachten en dat het goed is om eerlijk te zijn over je gevoelens en die hulp ook zeker te accepteren!
Dus kortom: gefeliciteerd met je zwangerschap! Probeer zoveel mogelijk te genieten en accepteer je gevoelens, dan kan je de situaties het snelst verwerken denk ik! Er zijn genoeg mensen die als alleenstaande ouder hun kinderen hebben grootgebracht, dat kunnen wij ook!
Wat een gedoe allemaal joh!
Ik ben nu 15 weken zwanger en snap je gevoel heel goed, ondanks dat mijn situatie heel anders is. Ik kom net uit een relatie van 4.5 jaar, waarvan iedereen in mijn omgeving (inclusief ikzelf) dacht dat die voor altijd zou zijn. Ik ben zwanger geworden van een goede vriend, vlak nadat het uitging. De vader wil graag overal bij betrokken zijn, maar wij hebben dus ook geen relatie en ik ben zelf ook nog druk bezig met het verwerken van mijn vorige relatie. Het is denk ik heel gewoon om je in zo'n situatie eenzaam te voelen en zorgen te maken! Dit is niet hoe je het had voorgesteld en dat is even wennen en moeilijk te verwerken in een periode waarin de hormonen door je lijf gieren. Komt goed! Echt!
Wat betreft de reacties van anderen... Ik maak me daar zelf ook altijd erg druk om, hoe stom dat soms ook is. Mijn vorige relatie was met een vrouw en mijn omgeving had dan ook heel wat te verwerken, toen bleek dat niet alleen die relatie voorbij was, maar ik ook nog eens vrijwel direct zwanger ben geworden van iemand anders. Niet helemaal een plaatje dat klopte bij het beeld dat ze van mij hadden. Maar ik kan je verzekeren: over het algemeen maken baby's mensen nou eenmaal heel gelukkig! En natuurlijk wil je omgeving voor jou het liefste dat dat zo makkelijk mogelijk gebeurd en je een partner hebt om op terug te vallen, maar met je zwangerschap zullen zij zelf niet minder blij zijn door deze verandering! Ik denk dat je vooral heel veel extra steun kunt verwachten en dat het goed is om eerlijk te zijn over je gevoelens en die hulp ook zeker te accepteren!
Dus kortom: gefeliciteerd met je zwangerschap! Probeer zoveel mogelijk te genieten en accepteer je gevoelens, dan kan je de situaties het snelst verwerken denk ik! Er zijn genoeg mensen die als alleenstaande ouder hun kinderen hebben grootgebracht, dat kunnen wij ook!