Vandaag…
17 jaar geleden…
Mocht ons 1e kindje geboren worden…
Vandaag…
17 jaar geleden…
Moesten we ons lieve en zo welkome 1e kindje bij de geboorte verliezen…
Na een goede zwangerschap van 34 weken kwam de bevalling spontaan op gang. Natuurlijk, het was 6 weken voor de uitgerekende datum, maar in hij zou levensvatbaar zijn…
Alleen, bleek er veel mis met ons knulletje… In nazorg gesprekken met de gynaecoloog, kregen we te horen dat het een raadsel was hoe hij zover kon volgroeien…
Eigenlijk, gaat er geen dag voorbij of op 1 of andere manier denk je wel aan hem. Al is het door 1 van de kinderen die we na hem nog mochten krijgen…
Maar vandaag, en dat ik eigenlijk voor het eerst dat ik het zo erg heb, gaan mijn gedachten zover terug, ook naar hoe ik mezelf voelde tijdens de bevalling…
Gezien de zwangerschapsduur mocht ik met ruim 9cm “mee gaan helpen”.
Op het moment dat de gynaecoloog dat tegen mij zei, ging zijn hartslag heel erg omlaag, en de mijne ging tot over de 195… Het is met geen pen te beschrijven wat er dan voor gedachten door je heen gaan en wat je dan voelt… Paniek, angst, ik weet niet wat allemaal… De angst bij mijn man in zijn ogen, bang om zijn vrouw voor zijn ogen te zien sterven… De paniek bij het ziekenhuispersoneel… Binnen 7 minuten was ik op de ok en onder narcose…
Het gezicht van de gynaecoloog, wat ik voor me zag toen ik uit de narcose bij kwam… De verslagenheid bij hem, was ook zo onwijs groot… (het blijkt dat hij 2 weken thuis geweest is erna)
Na een paar jaar mochten we ons 2e kindje krijgen. Tegen alle medische verwachting in… Daarna mochten we nog 3 kinderen krijgen…
Maar als mensen vragen, hoeveel kinderen heb je, zeg ik altijd dat we er 5 hebben…
17 jaar geleden…
Mocht ons 1e kindje geboren worden…
Vandaag…
17 jaar geleden…
Moesten we ons lieve en zo welkome 1e kindje bij de geboorte verliezen…
Na een goede zwangerschap van 34 weken kwam de bevalling spontaan op gang. Natuurlijk, het was 6 weken voor de uitgerekende datum, maar in hij zou levensvatbaar zijn…
Alleen, bleek er veel mis met ons knulletje… In nazorg gesprekken met de gynaecoloog, kregen we te horen dat het een raadsel was hoe hij zover kon volgroeien…
Eigenlijk, gaat er geen dag voorbij of op 1 of andere manier denk je wel aan hem. Al is het door 1 van de kinderen die we na hem nog mochten krijgen…
Maar vandaag, en dat ik eigenlijk voor het eerst dat ik het zo erg heb, gaan mijn gedachten zover terug, ook naar hoe ik mezelf voelde tijdens de bevalling…
Gezien de zwangerschapsduur mocht ik met ruim 9cm “mee gaan helpen”.
Op het moment dat de gynaecoloog dat tegen mij zei, ging zijn hartslag heel erg omlaag, en de mijne ging tot over de 195… Het is met geen pen te beschrijven wat er dan voor gedachten door je heen gaan en wat je dan voelt… Paniek, angst, ik weet niet wat allemaal… De angst bij mijn man in zijn ogen, bang om zijn vrouw voor zijn ogen te zien sterven… De paniek bij het ziekenhuispersoneel… Binnen 7 minuten was ik op de ok en onder narcose…
Het gezicht van de gynaecoloog, wat ik voor me zag toen ik uit de narcose bij kwam… De verslagenheid bij hem, was ook zo onwijs groot… (het blijkt dat hij 2 weken thuis geweest is erna)
Na een paar jaar mochten we ons 2e kindje krijgen. Tegen alle medische verwachting in… Daarna mochten we nog 3 kinderen krijgen…
Maar als mensen vragen, hoeveel kinderen heb je, zeg ik altijd dat we er 5 hebben…