Ik kan wel even wat hulp gebruiken. Onze dochter is tot 15 maanden nooit zo goed geweest in zelfstandig in slaap vallen in de avond. De middagdutjes gingen/gaan super en van 15 maanden tot nu 18 maanden viel ze heerlijk zelfstandig in slaap in de avond. Heerlijk dat we de avonden weer terug hadden. Nu zijn we twee weken geleden een weekje weg geweest. Daar had ze moeite met zelf in slaap vallen. Dat vonden we niet gek aangezien ze op een vreemde plek was. Na 2 avonden bij naar gebleven te zijn. Viel ze de rest van de week na wat huilen rustig in slaap. Eenmaal thuis had ze even een huilmomentje nodig om in slaap te kun en vallen. Even wennen maar dat hebben wel meer kindjes even nodig dachten we nog. Vrijdagmacht hadden we echt de slechtste nacht ooit. Ze werd om 00.30 wakker en is tot 04.30 wakker gebleven. Niets hielp, wiegen niet, bij mij op de borst niet, bij haar blijven niet, bij ons in bed ook niet. Uiteindelijk met een flesje in bed en ik naast haar op de grond, is ze in slaap gevallen. Sindsdien is het huiltje in de avond veranderd in ontroostbaar gejammer/gehuil. Het gaat door merg en been, zodra we haar kamertje verlaten. Ze stopt ook niet meer na een paar minuten en is bezweet en haar hartje gaat tekeer als we haar na enige tijd gaan troosten. Ze wil/kan dus niet meer zelf in slaap vallen maar met ons erbij duurt het uren voordat ze slaapt. We hebben haar nooit laten huilen, maar nu zegt mijn hoofd dat we dat wel moeten gaan doen, maar ik kan het niet over mijn hart krijgen. Ze heeft ons duidelijk weer even wat meer nodig, maar ondertussen zit ik nu alweer dik 2,5 uur bij haar. Begonnen op een krukje bij de deur, vervolgens naar de kamer ernaast en nu naast haar bed op de grond. Ze begint nu pas echt in slaap te vallen. Is dit een slaapregressie of hebben we misschien haar ritme te los gelaten nu we beiden vakantie hebben? Ik ga vanaf morgen in ieder geval haar ritme weer heel strak vasthouden.