Ik was 18 weken zwanger toen we voor de maandelijkse controle naar de verloskundige gingen. Ik voelde me erg goed, was eindelijk niet meer zo beroerd en had het gevoel dat ik kon gaan genieten. Bij de verloskundige bleken er geen harttonen te zijn. Een echo in het ziekenhuis bevestigde onze bange vermoedens: ons kindje was overleden. Mijn man heeft 3 meiden uit een vorig huwelijk, ik heb 3 kinderen uit een vorig huwelijk en dit zou dus ons eerste kindje samen zijn, er waren 8 mensen dolgelukkig met zijn komst. Er komt meteen zoveel op je af, beslissingen die genomen moeten worden, al het verdriet, de boosheid, de teleurstelling, de vragen...
We kregen 4 dagen de tijd om afscheid te nemen van deze zwangerschap, van ons kindje en van al onze plannen voor de toekomst. De bevalling werd opgewekt met tabletjes, na zo'n 8 uur werd onze zoon Robin geboren. Hij was een mini-mensje met alles erop en eraan. De doodsoorzaak was meteen duidelijk: de navelstreng zat als een strak koord 1 1/2 keer om zijn nekje gedraaid. Het geeft een heel dubbel gevoel te weten dat hij in ieder geval gezond was: het geeft hoop voor een volgende zwangerschap, maar tegelijkertijd is er ook het besef dat het helemaal niet nodig was geweest. Het waarom blijft altijd in je hoofd en je weet dat je er nooit een antwoord op zult krijgen.
Ik vind het heel moeilijk om te verwerken. Ik sluit me af voor het verdriet, ik verstop het zodat ik er niet aan hoef te denken. Het is nog steeds alsof het niet met ons is gebeurd, alsof ik er toevallig bij was, maar het niet over mezelf gaat. Ik mis mijn buik, iedere week sta ik stil bij het aantal weken dat ik nu zwanger zou zijn. Een nieuwe zwangerschap is zeer welkom, maar zal altijd dubbele gevoelens geven. Het is moeilijk om Robin en die hele bevalling een plekje te geven en te accepteren dat het gebeurd is. Na 3 meiden had ik mijn man zo graag een zoon gegeven, waarom mocht hij niet bij ons komen en opgroeien met zijn broer en zusjes die, net als wij, zo verschrikkelijk trots en blij waren?
Die vraag doet nog het meest pijn omdat er nooit een antwoord op zal komen.
We kregen 4 dagen de tijd om afscheid te nemen van deze zwangerschap, van ons kindje en van al onze plannen voor de toekomst. De bevalling werd opgewekt met tabletjes, na zo'n 8 uur werd onze zoon Robin geboren. Hij was een mini-mensje met alles erop en eraan. De doodsoorzaak was meteen duidelijk: de navelstreng zat als een strak koord 1 1/2 keer om zijn nekje gedraaid. Het geeft een heel dubbel gevoel te weten dat hij in ieder geval gezond was: het geeft hoop voor een volgende zwangerschap, maar tegelijkertijd is er ook het besef dat het helemaal niet nodig was geweest. Het waarom blijft altijd in je hoofd en je weet dat je er nooit een antwoord op zult krijgen.
Ik vind het heel moeilijk om te verwerken. Ik sluit me af voor het verdriet, ik verstop het zodat ik er niet aan hoef te denken. Het is nog steeds alsof het niet met ons is gebeurd, alsof ik er toevallig bij was, maar het niet over mezelf gaat. Ik mis mijn buik, iedere week sta ik stil bij het aantal weken dat ik nu zwanger zou zijn. Een nieuwe zwangerschap is zeer welkom, maar zal altijd dubbele gevoelens geven. Het is moeilijk om Robin en die hele bevalling een plekje te geven en te accepteren dat het gebeurd is. Na 3 meiden had ik mijn man zo graag een zoon gegeven, waarom mocht hij niet bij ons komen en opgroeien met zijn broer en zusjes die, net als wij, zo verschrikkelijk trots en blij waren?
Die vraag doet nog het meest pijn omdat er nooit een antwoord op zal komen.