1e kindje zonder je eigen moeder

[jonge vrouw anoniem]

Goedemorgen dames,



zoals sommige van jullie misschien al hebben gelezen in andere topics ben ik opnieuw in verwachting van ons eerste kindje na een miskraam in december. ik ben nu 8+3 zwanger en hebben vorige week een kloppend hartje gezien. nu hopen dat alles goed blijft gaan.

nu waar de titel over gaat. Mijn moeder is vorig jaar april overleden aan de gevolgen van kanker. Ik ben nu 22 jaar en je moeder verliezen is nooit oké, maar als je 21 bent en je moeder 53 denk je er niet aan zonder haar verder te moeten. We waren en zijn een ontzettend hecht gezin, alleen is geen dag natuurlijk meer hetzelfde zonder haar.

Ik heb het dan vandaag ook ontzettend zwaar. Ik mis haar enorm en zeker nu ik zelf moeder wordt is er een heel groot gat. Terug krijgen kan ik haar niet maar jezus wat is dit vreselijk om zonder je moeder te moeten doen. ik had haar zo graag oma zien worden, en als we gaan trouwen op de mooiste dag van mijn leven erbij willen hebben. Nu wij ons eerste kindje verwachten komt de klap harder aan dan ooit van te voren.

Zijn er meer dames die hier mee moeten dealen? ik hoop het stiekem niet, want moeder worden zonder moeder doet ontzettend veel pijn.

heel veel liefs

 

[Dns]

Lieve jonge vrouw anoniem,

Wat ontzettend erg voor je, heel veel sterkte met dit verlies van je moeder. Ik moet het ook doen zonder mijn moeder maar niet omdat ze overleden is maar omdat ze een beslissing van mij niet kan verkroppen en ik daarom voor mijn ouders niet meer besta.

Het is zwaar en moeilijk en je bent totaal op jezelf aangewezen, mijn schoonouders wonen in Turkije dus ook daar heb ik geen hulp en steun van,

Het is soms zwaar en moeilijk maar het is niet iets waar we ook maar iets aan kunnen veranderen. Straks als je kindje geboren is word jij mama en dan word jouw wereld totaal anders en zal je je anders voelen. Het is natuurlijk nooit hetzelfde als met je moeder erbij dat weet ik wel.

Heel veel sterkte en geluk gewenst voor jou

Liefs Denise

 

[gebruiker119019]

Hallo!

Gelukkig leeft mijn moeder nog, maar ik heb het helaas moeten doen zonder mijn vader. Die is een maand voordat ik zwanger werd van de eerste zoontje (nu 4 jaar geleden) overleden. Ik kan mij voorstellen, dat een moeder in deze periode nog heftiger is vanwege de moeder-dochter relatie die toch anders is dan bij een vader, maar ik kan me je overmacht aan verdriet en emoties wel indenken.

Ik was zelf nog aan het rouwen en mijn vaders overlijden aan het doorgeven aan instanties, zeg maar, toen ik zwanger bleek. Die rot hormonen in combinatie met het verdriet is geen goede combinatie. Het is heel raar, want je bent daarnaast ook blij dat je zwanger bent. Hele intense emoties naast elkaar. Waar ik het heel moeilijk mee had (en nog steeds af en toe heb), is dat mijn vader net te vroeg is overleden om uberhaupt te weten dat ik zwanger was/ ben geworden. Dat was zo frustrerend! Ik wilde het keihard uitgillen, zodat hij het ergens waar hij nu is, zou kunnen horen ofzo.

We zijn nu 4 jaar verder en inmiddels is onze 2de zoon geboren. Het verdriet, missen en het niet kunnen delen wordt wel minder, maar ik denk niet dat het ooit helemaal weg gaat. Op speciale dagen is het zwaar en bijna dagelijks denk ik aan mijn vader en wat voor een opa hij zou zijn geweest. Op zwakke momenten kan ik stinkend jaloers worden als ik opa's met kleinkinderen zie. Ook trek ik het heel slecht als mensen klagen over opa's en oma's. Dan wil ik ze wel toeschreeuwen hoeveel geluk ze hebben dat ze er nog allemaal zijn.

Ik geloof wel dat mijn vader toekijkt en trots op mij en mijn mannetjes is. <span style="line-height: 1.5;">Hopelijk kun je je verdriet delen met iemand in je omgeving. Het bizare is, dat de vader van mijn man ook niet meer leeft. Die is al heel jong overleden (20 jaar geleden). We zitten dus in hetzelfde schuitje, zeg maar, waardoor we het verdriet wel kunnen delen. </span>

Sterkte de komende tijd!

Liefs, Anna

 

[jonge vrouw anoniem]

Lieve berichtjes van jullie dames.

Ik kan het verdriet zeker goed delen met mijn partner, vader en zus.

Mijn partner mist mijn moeder ook enorm. Ik weet zeker dat zij van bovenaf mee kijkt en dat ze apetrots op ons is. Wat anna inderdaad ook schrijft, die hormonen werken inderdaad niet mee.

Zoals vandaag heb ik gewoon echt een zware dag. Zelfs met het typen van dit bericht heb ik een zware brok in mijn keel.

De scherpe kantjes zullen ervan af gaan. We zijn nu 1 jaar en 1 maand verder maar er is echt zonder cliché geen enkele dag voorbij gegaan dat ik niet aan haar heb gedacht. Ze was mijn moeder maar ook echt mijn beste vriendin.

Voor jullie ook heel veel sterkte. boven alles, geniet van jullie kleintjes!

 

[RB199224]

Hallo jonge vrouw anoniem

Wat ontzettend vervelend meid! Ik kan me enorm indenken in jou situatie en ik vind dit enorm vervelend voor jou! Ook nog zwanger van je wondertje en ook nog je moeder maar ook wat je beste vriendin is! dit is enorm sterk en tuurlijk moeten er ook tranen mee maar door de zwangerschap werken de hormonen en de emoties daarvan ook niet echt mee! Veel sterkte gewenst.

Mijn moeder is in 2008 overleden aan een hartstilstand ik was toen 16 en ik kon het ook niet aan ik was dan niet zwanger maar ik kon het ook echt niet aan in mijn tijd.  en ze was me alles en me beste vriendin en ik had niet beter kunnen wensen als zo lieve mam als haar! Ik mis haar ook! Ik kan me enorm inleven bij je! En snap dat dit moeilijk maar jou emoties en zo sterk blijven is een mooie eigenschap!

Ik wil je wel sterkte wensen en je komt er wel en elke dag en elke seconde en elke uur is ze altijd bij je!

Veel liefs