2 kinderen en vriendin verloren

A

ANONYMOUS_USERNAME

Vandaag exact vijf jaar geleden overleed mijn dochtertje 4 dagen na de geboorte. Tijdens de zwangerschap kregen we te horen dat er waarschijnlijk iets niet helemaal goed zat met het hartje en de longetjes. Op dat moment was ik 23 en mijn vriendin 24 jaar. Na het overlijden gingen we door een hel heen waardoor we helaas een jaar later een punt achter onze relatie hebben gezet omdat het niet meer ging.

Na drie jaar kwamen we elkaar weer tegen en leek het weer als vanouds. Na heel veel praten besloten we om het nog een keer met elkaar te proberen. Vorig jaar zomer raakte ze opnieuw zwanger waar we erg blij mee waren. Helaas ging het na 26 weken goed fout met de kleine en overleed dit kindje ook. De artsen zeiden dat het lichaam de foetus zelf moest afstoten, maar uiteindelijk is het kindje toch gehaald omdat het afstoten maar niets plaats vond. Nadat we ons tweede kindje  hadden begraven ging het fout met mijn vriendin. Ze trok het niet meer en werd uiteindelijk vrijwillig opgenomen in een psychiatrische inrichting. Kort nadat ze weer thuis kwam heeft ze zelfmoord gepleegd.

Het afgelopen jaar was wederom een hel en ik kan het maar geen plaats geven en accepteren. Professionele hulp mocht niet baten omdat ik mezelf helemaal heb afgesloten. Met hulp van mijn familie en vrienden blijf ik door doorgaan, maar lijkt het ook alsof   het steeds zwaarder wordt. Kan iemand mij misschien een handsvat aanreiken waardoor ik echt kan beginnen met verwerken?
 
Hallo Stef (Of is het Stefan?),

Ik wilde even reageren, ook al heb ik niet echt een advies waarmee ik je kan helpen. Om eerlijk te zijn weet ik ook niet echt wat ik precies moet zeggen. Het lijkt me vreselijk om zowieso 2 kindjes te verliezen, en dan ook nog eens je partner! Je wordt wel op de proef gesteld zeg in dit leven.

Is een praatgroep met lotgenoten niet iets voor je, al is het maar om het verdriet om je kinderen een plek te geven. Ik en mn man gaan vanavond toevallig naar een bijeenkomst van het LUMC ziekenhuis, en daar gaan we praten met lotgenoten. Ik ben er best wel zenuwachtig voor, want je weet nooit wat het allemaal naar boven brengt. Maar ik denk ook dat het heel goed is, om met mensen te praten die hetzelfde hebben meegemaakt. In het dagelijkse leven gaat het allemaal maar door, en is er bijna geen tijd voor het verdriet. En mensen om je heen kunnen daar ook niet allemaal even goed mee omgaan.

Ik wil je echt heel veel sterkte wensen.  Ik hoop dat je ondanks dit alles, toch de kracht vind om door te  gaan. Zowieso wil je verder, want anders stuur je  hier geen berichtje! Dat is denk ik al een goed begin...... Heel dapper van je.  

Verder hoop ik dat je (en dit wil je misschien nu nog niet horen), dat je ooit in de toekomst weer een mooi leven kan opbouwen met een lieve partner, die  begrip heeft voor jouw  situatie (want ook  diegene zal sterk in haar schoenen moeten staan).  

Probeer je vriendin en je 2 kinderen in je hart te sluiten, en probeer je leven weer een mooie draai te geven. Al  lijkt dit erg moeilijk nu,  alle wonden helen  zegt men.  

Sterkte!

Groetjes, Kitty
(mama van Danny*, overleden  op 7 dec. 2006 bij  23 weken zwangerschap door  zwangerschapsafbreking wegens ernstige hartafwijking en te kleine longslagader)  
 
hi Stef

Ik denk dat je al een begin hebt met verwerken want anders had je geen lotgenoten gezocht, dat is meestal het begin. Ik vind het erg goed van je dat je probeert herkenning en erkenning te krijgen. Het is gewoon heel moeilijk om zoiets te verwerken vooral als het om je eigen kinderen gaat en om je partner. En hoe je het moet doen? Ik zou het niet weten want iedereen doet het op zijn eigen manier. De een hangt overal fotoos neer en kaarsjes en de ander wil dat juist niet omdat het te pijnlijk is om iedere dag aan herinnerd te worden. Het is ook een beetje stil verdriet want niet iedereen in je omgeving wil voor de zoveelste maal je verhaal aan horen of als je iets te binnen schiet de gedachte met je delen. Ikzelf zit ook nog midden in een rouwproces, ik heb mijn kindje in de buik moeten laten overlijden anders zou mijn andere kindje het niet redden ( eeneiige tweeling) ik ben wel bevallen van beide op dezelfde dag. Na een moeilijke couveusetijd ( 10 weken) van ziekenhuis in en uit rennen naar je kind is mijn moeder overleden. Zij was mijn allerbeste vriendin en ik mis haar heel erg. Mijn vader kon niet zonder haar leven en zijn hart heeft het 5 maanden erna begeven. 30 juli is mijn moeder 1 jaar niet meer bij ons en mijn vader is met de kerst overleden. Alles nog erg pril dus net als bij jou. Ik leef voor mijn kind en dat houd me op de been maar het is ook ontzettend zwaar want ik moet alles alleen doen. Ik heb geen partner dus krijg weinig steun. De vrienden die ik heb proberen het wel maar die zijn ook druk met werk etc dus kunnen ook geen 24 uur per dag voor mij klaar staan. En dat is niet om te klagen maar ze weten gewoon niet wat ik doormaak. Maar ik probeer positief te blijven en laat het verdriet gewoon toe als het komt. Zoals vandaag, ik reed langs een kledingwinkel en daar hing de blouse die ik voor mijn moeder had gekocht in de etalage. Deze had ze ook in de kist aan. Nu ik dit schrijf moet ik weer huilen. Af en toe word je met dingen geconfronteerd die je niet op zoekt maar die je gewoon overkomen. Ik laat mijn emoties gewoon de vrije loop en schaam me er niet voor. Van opkroppen is nog niemand sterker geworden.

Je bent niet alleen, er zijn veel mensen die verdriet hebben. Misschien dat je hier een beetje je ei kwijt kunt. Ik vind je in ieder geval een kanjer dat je hier geschreven hebt, meeste mannen zouden het niet  kunnen.

liefs Olga
 
Hoi Stef,

Ook ik wil graag reageren op jouw verdrietige verhaal, maar ook mij schieten woorden tekort!
Het verliezen van mijn dochtertje ervaar ik soms al als onmenselijk zwaar, laat staan als dat je 2 keer gebeurd en dat je dan ook nog je partner moet missen.
Ik zou willen dat ik ook maar één woord kon zeggen wat jouw pijn makkelijker zou maken. Ik hoop maar dat het schrijven op dit forum en de reacties die je krijgt je een beetje kracht zullen geven.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!

Liefs Judith
(Mama van Imke*)
 
quote: stef021980 schreef document.write(friendlyDateTimeFromStr('14-06-2007 00:36:45'));

Vandaag exact vijf jaar geleden overleed mijn dochtertje 4 dagen na de geboorte. Tijdens de zwangerschap kregen we te horen dat er waarschijnlijk iets niet helemaal goed zat met het hartje en de longetjes. Op dat moment was ik 23 en mijn vriendin 24 jaar. Na het overlijden gingen we door een hel heen waardoor we helaas een jaar later een punt achter onze relatie hebben gezet omdat het niet meer ging.

Na drie jaar kwamen we elkaar weer tegen en leek het weer als vanouds. Na heel veel praten besloten we om het nog een keer met elkaar te proberen. Vorig jaar zomer raakte ze opnieuw zwanger waar we erg blij mee waren. Helaas ging het na 26 weken goed fout met de kleine en overleed dit kindje ook. De artsen zeiden dat het lichaam de foetus zelf moest afstoten, maar uiteindelijk is het kindje toch gehaald omdat het afstoten maar niets plaats vond. Nadat we ons tweede kindje  hadden begraven ging het fout met mijn vriendin. Ze trok het niet meer en werd uiteindelijk vrijwillig opgenomen in een psychiatrische inrichting. Kort nadat ze weer thuis kwam heeft ze zelfmoord gepleegd.

Het afgelopen jaar was wederom een hel en ik kan het maar geen plaats geven en accepteren. Professionele hulp mocht niet baten omdat ik mezelf helemaal heb afgesloten. Met hulp van mijn familie en vrienden blijf ik door doorgaan, maar lijkt het ook alsof   het steeds zwaarder wordt. Kan iemand mij misschien een handsvat aanreiken waardoor ik echt kan beginnen met verwerken?



 
hoi stef
toen ik jouw verhaal las kreeg ik kippevel ,tranen barsten los,     het eerste wat ik dacht   is wat een ellende hoe ga je dit verwerken zijn hier voor handleidingen ,nee niet echt je moet dit samen met iemand   gaan verwerken professionele hulp of  hele goede vrienden  
of schrijf het van je af  ,dat heb ik ook gedaan bijna een heel boek werk heb ik geschreven het helpt iets  
ik heb een gelijk iets meege maakt
mijn zoontje is na vijfeneenhalve maand in mijn buik overleden de ene dag heb ik het hartje nog enthousiast horen kloppen en de volgende dag niets meer   het lijkt of je dan in een horror film zit  , je leven stort in ,mijn ex man kon het niet aan werkte en werkte huilde als ik het niet zag en omgekeerd als hij sliep huilde ik mezelf in slaap praten ging moeilijk
na een paar maanden zijn we tijdelijk uit elkaar gegaan dat werd pas veel later een scheiding ik voelde me afgestoten   en alleen gelaten ben mijn mijn drie andere kinderen verder gegaan na een jaar kon ik het niet meer op ik wou rust ik was op van al het vechten kon niet meer ik heb toen ook zelfmoord geprobeerd te plegen
als een goede vriend niet was langs gekomen had ik dit niet kunnen tikken
soms denk ik wel eens was hij maar niet langs gekomen
de tijd dat ik in  het ziekenhuis lag is mijn ex 1 keer langs geweest het enigste wat hij zei is als ik ooit nog een keer zo iets zou doen hij mijn kinderen zou afpakken na 18  
jaar bij elkaar te zijn geweest had ik toch een andere reactie verwacht.het was mijn manier van een hulpkreet.wat ik had gedaan is niet goed te praten maar ik zag toen  even geen andere uitweg rust is alles wat ik wou
na 4jaar lijdt ik een redelijk leventje  de kids groeien op met alle liefde van de wereld die ze maar kunnen verwachten  ikhoop inde toekomst weer iemand te vinden die me neemt zoals ik ben met al mijn littekens en wie weet het aandurft om een kindje samen met mij te krijgen

stef blijf vechten geef niet op er is nog zoveel moois op de wereld die dikke donker wolk gaat vanzelf verder!

liefs linda
 
He Stef

Zoals alle andere meiden weet ik ook niet zo goed wat ik kan zeggen. Het verdriet van het verliezen van je kinderen gaat boeven alles en dan het verdriet van het verlies van je partner. Het lijkt net of het allemaal tegen zit in het leven.
Ook ik heb mijn dochter Kyra* verloren na 30 weken zwangerschap. Opeens was ze er niet meer en dat voelde alsof de aarde onder je voeten vandaan schoof. Ik weet niet hoe het is om je partner te verliezen, maar mijn schoonvader is vorig jaar overleden. Hij was genezen verklaart van  kanker en is overleden aan een hartstilstand. Daarvoor was mijn schoonmoeder genezen verklaard van baarmoederhalskanker. Het was toen echt een opeenvolging van tegenslagen,die periode.
Ik kan alleen een hart onder de riem steken en zeggen dat het verlies een plekje krijgt. Vergeten doe je haar nooit, maar  je leert er mee leven.

Ik wens je al het geluk van de wereld toe. En blijf  alsjeblieft praten over je gemis, alleen dan kan je het een plekje in je hart geven.

groetjes Simone (moeder van Kyra* 29 juni 2007)      
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan