ik wil ook ff mijn verhaal kwijt ik probeer me altijd sterk te houden maar toch lukt dat niet altijd.
* september 2004 kwam ik erachter dat ik zwanger was na 12 weken zwangerschaap had ik snachts flinke buikpijn ik ging naar de wc en toen liep het bloed tot op mn tenen het spoot er echht uit.
belde naar de hap en daar zeiden ze wacht maar tot morgen want je hebt een miskraam en daar kaunnen we toch niks aan veranderen .
heel de nacht was ik flink in tranenmaar die ochtend ging ik naar de huisarts en er klopte nog wel een hartje. dus ik helemaal blij naar de gynecoloog voor een echo nou mevrouw niks te zien niks aan de hand hoor.
verder een zware en zeer angstigge zwangerschap gehad de bevalling duurde ook heel lang en damian werd geboren na 2,5 uur persen veel te lang een sterenkijkertje en navelstreng er 2 x omheen.
word de placenta nagekeken en zeggen ze dood leuk ow er hangt nog een stukje aan dus het was een tweeling geweest haha zeiden ze dan doodleuk alsof het allemaal normaal was.
*3 maanden later word mijn vader in september 2005 opgenomen in een gesloten afdeling voor psygiatische patienten was een gedwongen opname maa mn vader had psygoses en was dus echt nodig.
in maart 2006 werd het verlengd met nog een half jaar en kreeg wel wat meer vrijheid waardoor hij de benen nam enonder de trein sprong .
ik probeer me altijd groot te houden hij had nooit beter kunnen worden maar hij heeft mn zoontje maar een keer gezien.
dat doet me toch heel veel verdriet. mijn vader was overleden 13 maart 2006
*in juni werd ik weer zwanger en wat denk je dat de uitgerekende datum was ja idd 13 maart
heel de zwangerschap was ik echt bang dat de bevalling 13 maart zou zijn dat blijdschap overschaduwd word door verdriet.
gelukkig is onze dochter op 11 maart geboren maar toch mis ik mijn pap heel erg omdat hij gewoon mijn kindjes niet kent.en omdat hij bvoor mij altijd een goede papa is geweest.
ik zal ze veel over hun opa vertellen want ik raak er ook niet over uitgepraat.
in mijn omgeving word altijd gezecht ach ja kan toch gebeuren maar ze begrijpen het allemaal niet .
ik hou me ook groot voor de buitenwereld maar vambinnen doet het allemaal zo veel pijn.
grt brigitte
mama van damian en mirthe
* september 2004 kwam ik erachter dat ik zwanger was na 12 weken zwangerschaap had ik snachts flinke buikpijn ik ging naar de wc en toen liep het bloed tot op mn tenen het spoot er echht uit.
belde naar de hap en daar zeiden ze wacht maar tot morgen want je hebt een miskraam en daar kaunnen we toch niks aan veranderen .
heel de nacht was ik flink in tranenmaar die ochtend ging ik naar de huisarts en er klopte nog wel een hartje. dus ik helemaal blij naar de gynecoloog voor een echo nou mevrouw niks te zien niks aan de hand hoor.
verder een zware en zeer angstigge zwangerschap gehad de bevalling duurde ook heel lang en damian werd geboren na 2,5 uur persen veel te lang een sterenkijkertje en navelstreng er 2 x omheen.
word de placenta nagekeken en zeggen ze dood leuk ow er hangt nog een stukje aan dus het was een tweeling geweest haha zeiden ze dan doodleuk alsof het allemaal normaal was.
*3 maanden later word mijn vader in september 2005 opgenomen in een gesloten afdeling voor psygiatische patienten was een gedwongen opname maa mn vader had psygoses en was dus echt nodig.
in maart 2006 werd het verlengd met nog een half jaar en kreeg wel wat meer vrijheid waardoor hij de benen nam enonder de trein sprong .
ik probeer me altijd groot te houden hij had nooit beter kunnen worden maar hij heeft mn zoontje maar een keer gezien.
dat doet me toch heel veel verdriet. mijn vader was overleden 13 maart 2006
*in juni werd ik weer zwanger en wat denk je dat de uitgerekende datum was ja idd 13 maart
heel de zwangerschap was ik echt bang dat de bevalling 13 maart zou zijn dat blijdschap overschaduwd word door verdriet.
gelukkig is onze dochter op 11 maart geboren maar toch mis ik mijn pap heel erg omdat hij gewoon mijn kindjes niet kent.en omdat hij bvoor mij altijd een goede papa is geweest.
ik zal ze veel over hun opa vertellen want ik raak er ook niet over uitgepraat.
in mijn omgeving word altijd gezecht ach ja kan toch gebeuren maar ze begrijpen het allemaal niet .
ik hou me ook groot voor de buitenwereld maar vambinnen doet het allemaal zo veel pijn.
grt brigitte
mama van damian en mirthe