...nu de andere 2 verstandskiezen nog.
4 weken geleden schreef ik bibberend dat ze eruit moesten en 2 uur geleden was het zover:
Ik was best zenuwachtig, wist niet hoe het zou gaan en wat ik allemaal wel en niet ging voelen
Eerst werd er een foto gemaakt.
René wilde mee naar binnen, maar dat mocht niet van de assistent.
Ze zei: "We maken eerst een foto, daarna roep ik u wel."
Na de foto mocht ik mee naar de kaakchirurg, die alles eerst zou bekijken.
Ik wilde vragen of René kwam, maar durfde niet, voelde me dan zo een aansteller.
Die kaakchirurg was helemaal niet zo aardig, tenminste hij stelde me niet eens op mijn gemak.
Hij was erg nuchter en vroeg of ik last had van mijn verstandskiezen. Ik zei van niet.
Hij zei: "Je had beter op je 18de kunnen komen dan nu!"
Ik vroeg waarom dan? Hij zei dat je dan nog geen grote worstels hebt en de genezing sneller gaat.
Ik zei dat ik ze op die leeftijd nog niet eens had (tenminste ze kwamen een pas jaar geleden pas door.)
"Ja", zei hij, "je had ze wel, maar zag ze niet, omdat ze niet doorgebroken waren."
Nu mijn tandarts heeft er nooit iets van gezegd, pas 2 jaar geleden en toen was ik echt geen 18!!
Daarna vertelde hij wat hij ging doen en toen ging hij toch verdoven en René was er helemaal niet bij geroepen!!! Nu ja zeg!
Nu de 4 verdovingsprikken vielen me erg mee (gelukkig), dacht dat het pijnlijker zou zijn. Maar ik voelde er eigenlijk niets van. Dus was het niet zo erg, ik had René zijn hand niet nodig om in de knijpen.
Toen in de wachtkamer...de verdoving ging steeds meer werken en dat was zo een gek gevoel. Aslof de rechterkant van mijn gezicht helemaal verlamd was en scheef stond. We moesten erg lachen in de wachtkamer.
Toen kwamen ze me na 10 minuten opnieuw roepen voor het trekken. René stond ook op: "Uuuh...nee meneer, u moet hier wachten, u mag niet mee, dat zijn de regels, er mag niemand mee in de operatiekamer het moet steriel blijven." Nu, ik mocht toch ook???? Waarom René niet? René vond het stom maar ging maar niet in discussie.
Nu het trekken nog, maar als het goed was zou ik niets voelen, was immers verdoofd. Was ook zo.
Het trekken viel me ook mee, klein beetje gekraak (niet zo erg als ik dacht dat het zou zijn), maar na 5 minuten stond ik weer bij René.
Vond het wel apart dat het echt een operatiekamer was. Ik kreeg echt van die groene doeken op mijn buik en over mijn hoofd en dan die lamp erop, kreeg het wel een beetje heet.
Maar het was wel snel achter de rug.
De verdoving is nu nog niet uitgewerkt, het voelt erg raar. Net of ik rechts verlamd ben in mijn gezicht.
Tot nu toe valt het mee, die verdoving nu voelt niet echt fijn. Heel dik en opgezet gevoel en ik kan niet eens normaal drinken. Alles loopt langs mijn kin.
Weet niet hoe ik me ga voelen als die verdoving is uitgewerkt.
Net een verdovingsdrankje opgedronken, moest na een uur, wel vies, maar beter dat het er is.
Dus ja, tot nu toe valt het mee, maar ja de verdoving is nog niet uitgewerkt.
Trek in eten heb ik echt niet.
Die bloedsmaak in mijn mond is wel vies.
Nieuwe afspraak werd op 29 december gepland. Ik vroeg of het later kon, want dan zou ik 2 dagen later misschien geen oliebol kunnen eten! Nu wordt het half januari!! Zucht...nog een keer!!!
Hoewel het meeviel, liever ga ik natuurlijk niet.
Nu een heel verslag!!!!
Dames die eigenlijk nog moeten, het valt reuze mee tot nu toe!!!!
Overigens als je zo'n ziekenhuis binnenkomt, denk ik altijd al: "Och moet je eens kijken hoeveel mensen er behandeld moeten worden en dat is vaak veel erger als 2 verstandkiezen trekken."
Groetjes, Marianne
4 weken geleden schreef ik bibberend dat ze eruit moesten en 2 uur geleden was het zover:
Ik was best zenuwachtig, wist niet hoe het zou gaan en wat ik allemaal wel en niet ging voelen
Eerst werd er een foto gemaakt.
René wilde mee naar binnen, maar dat mocht niet van de assistent.
Ze zei: "We maken eerst een foto, daarna roep ik u wel."
Na de foto mocht ik mee naar de kaakchirurg, die alles eerst zou bekijken.
Ik wilde vragen of René kwam, maar durfde niet, voelde me dan zo een aansteller.
Die kaakchirurg was helemaal niet zo aardig, tenminste hij stelde me niet eens op mijn gemak.
Hij was erg nuchter en vroeg of ik last had van mijn verstandskiezen. Ik zei van niet.
Hij zei: "Je had beter op je 18de kunnen komen dan nu!"
Ik vroeg waarom dan? Hij zei dat je dan nog geen grote worstels hebt en de genezing sneller gaat.
Ik zei dat ik ze op die leeftijd nog niet eens had (tenminste ze kwamen een pas jaar geleden pas door.)
"Ja", zei hij, "je had ze wel, maar zag ze niet, omdat ze niet doorgebroken waren."
Nu mijn tandarts heeft er nooit iets van gezegd, pas 2 jaar geleden en toen was ik echt geen 18!!
Daarna vertelde hij wat hij ging doen en toen ging hij toch verdoven en René was er helemaal niet bij geroepen!!! Nu ja zeg!
Nu de 4 verdovingsprikken vielen me erg mee (gelukkig), dacht dat het pijnlijker zou zijn. Maar ik voelde er eigenlijk niets van. Dus was het niet zo erg, ik had René zijn hand niet nodig om in de knijpen.
Toen in de wachtkamer...de verdoving ging steeds meer werken en dat was zo een gek gevoel. Aslof de rechterkant van mijn gezicht helemaal verlamd was en scheef stond. We moesten erg lachen in de wachtkamer.
Toen kwamen ze me na 10 minuten opnieuw roepen voor het trekken. René stond ook op: "Uuuh...nee meneer, u moet hier wachten, u mag niet mee, dat zijn de regels, er mag niemand mee in de operatiekamer het moet steriel blijven." Nu, ik mocht toch ook???? Waarom René niet? René vond het stom maar ging maar niet in discussie.
Nu het trekken nog, maar als het goed was zou ik niets voelen, was immers verdoofd. Was ook zo.
Het trekken viel me ook mee, klein beetje gekraak (niet zo erg als ik dacht dat het zou zijn), maar na 5 minuten stond ik weer bij René.
Vond het wel apart dat het echt een operatiekamer was. Ik kreeg echt van die groene doeken op mijn buik en over mijn hoofd en dan die lamp erop, kreeg het wel een beetje heet.
Maar het was wel snel achter de rug.
De verdoving is nu nog niet uitgewerkt, het voelt erg raar. Net of ik rechts verlamd ben in mijn gezicht.
Tot nu toe valt het mee, die verdoving nu voelt niet echt fijn. Heel dik en opgezet gevoel en ik kan niet eens normaal drinken. Alles loopt langs mijn kin.
Weet niet hoe ik me ga voelen als die verdoving is uitgewerkt.
Net een verdovingsdrankje opgedronken, moest na een uur, wel vies, maar beter dat het er is.
Dus ja, tot nu toe valt het mee, maar ja de verdoving is nog niet uitgewerkt.
Trek in eten heb ik echt niet.
Die bloedsmaak in mijn mond is wel vies.
Nieuwe afspraak werd op 29 december gepland. Ik vroeg of het later kon, want dan zou ik 2 dagen later misschien geen oliebol kunnen eten! Nu wordt het half januari!! Zucht...nog een keer!!!
Hoewel het meeviel, liever ga ik natuurlijk niet.
Nu een heel verslag!!!!
Dames die eigenlijk nog moeten, het valt reuze mee tot nu toe!!!!
Overigens als je zo'n ziekenhuis binnenkomt, denk ik altijd al: "Och moet je eens kijken hoeveel mensen er behandeld moeten worden en dat is vaak veel erger als 2 verstandkiezen trekken."
Groetjes, Marianne