Hoi,
Ik ben nu 20 weken zwanger en geniet nu pas echt van mijn zwangerschap.
Vorige jaar maart was het wel anders.
Ik was voor het eerst zwanger, rond de 11 weken dachten wij (mijn man en ik) zaten wij gezellig op de bank e.o.a. film te kijken toen ik plotseling een zeurende gevoel kreeg rond mijn baarmoeder. Ik was niet misselijk of zo, maar het zat me gewoon niet lekker.
Mijn man legde een handje op mijn buik om het ietsje warmer te maken, maar ik voelde nog steeds raar. Ik dacht, weet je wat, ik ga even plassen, misschien is dat het.
Ik stond op, en ik voelde ineens alsof ik mijn menstruatie had gekregen. Wij zijn allebei naar de badkamer gegaan om te kijken - ik ben aan het bloeden, en niet zo'n klein beetje ook. Ik kon het niet geloven, en toen begon ik enorm te huilen. Mijn man probeerde mij te troosten, want we waren al voorbereid dat een miskraam kon gebeuren.
Na 10 minuten huilen, bracht mijn neef en nichtje ons naar ziekenhuis. Daar blijkt dat de vruchtje naar 6 weken al gestopt was met groeien, en dat mijn licham het nu probeert af te stoten. Ik mocht naar huis, en moest over 14 dagen terugkomen als de vruchtje nog niet zelf afgestoten was.
Na 10 dagen kwam het vruchtje eruit met veel pijn overigens. Het was heel moeilijk omdat de kindje zo gewild was. Het afscheid vondt ik best wel zwaar, maar mijn lieve man heeft me doorheen gesleept.
Nu een jaar later zijn we weer zwanger. De eerste 3 maanden maakte ik alleen maar zorgen, en hebben wij alleen onze ouders toevertrouwd dat we zwanger zijn. Pas in de 4e maand hebben wij onze grotere familie en onze vriendinkring ingelicht, en kunnen wij echt genieten van de zwangerschap. A.s. donderdag hebben wij onze 20 week echo. Ik ben heel erg benieuwed omdat ik mijn baby al kan voelen. Ik heb wel altijd in mijn achterhoofd 'kan het nog mis gaan?'
Ik ben nu 20 weken zwanger en geniet nu pas echt van mijn zwangerschap.
Vorige jaar maart was het wel anders.
Ik was voor het eerst zwanger, rond de 11 weken dachten wij (mijn man en ik) zaten wij gezellig op de bank e.o.a. film te kijken toen ik plotseling een zeurende gevoel kreeg rond mijn baarmoeder. Ik was niet misselijk of zo, maar het zat me gewoon niet lekker.
Mijn man legde een handje op mijn buik om het ietsje warmer te maken, maar ik voelde nog steeds raar. Ik dacht, weet je wat, ik ga even plassen, misschien is dat het.
Ik stond op, en ik voelde ineens alsof ik mijn menstruatie had gekregen. Wij zijn allebei naar de badkamer gegaan om te kijken - ik ben aan het bloeden, en niet zo'n klein beetje ook. Ik kon het niet geloven, en toen begon ik enorm te huilen. Mijn man probeerde mij te troosten, want we waren al voorbereid dat een miskraam kon gebeuren.
Na 10 minuten huilen, bracht mijn neef en nichtje ons naar ziekenhuis. Daar blijkt dat de vruchtje naar 6 weken al gestopt was met groeien, en dat mijn licham het nu probeert af te stoten. Ik mocht naar huis, en moest over 14 dagen terugkomen als de vruchtje nog niet zelf afgestoten was.
Na 10 dagen kwam het vruchtje eruit met veel pijn overigens. Het was heel moeilijk omdat de kindje zo gewild was. Het afscheid vondt ik best wel zwaar, maar mijn lieve man heeft me doorheen gesleept.
Nu een jaar later zijn we weer zwanger. De eerste 3 maanden maakte ik alleen maar zorgen, en hebben wij alleen onze ouders toevertrouwd dat we zwanger zijn. Pas in de 4e maand hebben wij onze grotere familie en onze vriendinkring ingelicht, en kunnen wij echt genieten van de zwangerschap. A.s. donderdag hebben wij onze 20 week echo. Ik ben heel erg benieuwed omdat ik mijn baby al kan voelen. Ik heb wel altijd in mijn achterhoofd 'kan het nog mis gaan?'
