2e kind na eerste doodgeboren kindje

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Ik ben vorig jaar, na een zwangerschap van 35 weken bevallen van een doodgeboren jongetje Sem. Hij was ons eerste kindje, was een volgroeid en fantastisch mooi en schattig ventje, die het na hard gestrijd te hebben niet heeft mogen redden. (Navelstreng niet in orde, placenta ook niet en dus te weinig voeding) Wat er dan met je gebeurt is niet echt te beschrijven of uit te leggen. Het verdriet kwam bij ons niet meteen in alle hevigheid, dat heeft nog even geduurd, alhoewel ik vanaf het moment dat we hoorden dat Sem dood was alleen maar heb gehuild. Maar toen het dan echt goed doordrong wat ons was overkomen was het heftig, ging 't vreselijk diep en oh wat deed het pijn om je eigen lieve schatje te moeten verliezen, te moeten begraven en niet eens te kunnen knuffelen, te kunnen verzorgen, te horen huilen en ga maar door. Je verliest een deel van jezelf wat je nooit meer terugkrijgt en ook veranderen er veel dingen in je leven. Tot op de dag van vandaag schiet ik bovendien regelmatig vol als ik er aan denk, als ik hem mis, als ik erover praat. En ik heb het gevoel dat mijn leven nog steeds niet is zoals het eens weer moet gaan worden. Ik ben absoluut nog niet de oude voorzover je dat ooit weer wordt. Maar goed, inmiddels heb ik ook al, na een zenuwslopende zwangerschap, een 2e kindje gekregen.Wat een geluk, wat een wondertje. Een beeldschoon schattig dochtertje waar we ook zo vreselijk veel van houden. Ze is nu inmiddels 9 weken en we genieten ons gek. Ze vervangt ons zoontje absoluut niet, maar er staat nu wel weer een stukje geluk naast. Verdriet en geluk leven naast elkaar. En dan kom ik eigenlijk tot de kern van dit verhaal: sinds dat we haar hebben gekregen lijkt het alsof de buitenwereld Sem vergeten is, lijkt het alsof alles nu weer bij het oude moet zijn, alsof we geen verdriet meer (mogen) hebben. Maar niets is minder waar. Nu de eerste weken van drukte voorbij zijn komt het verdriet om onze eerste kleine weer in volle hevigheid opzetten. God wat mis ik dat mannetje en wat hadden we alles wat we nu met haar doen ook met hem willen beleven.
Ik vind het daarbij erg moeilijk te accepteren dat er mensen zijn die over Sem heen stappen alsof hij nooit bestaan heeft. Ik snap wel dat de meeste mensen hem natuurlijk niet hebben gekend, en dat het voor mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt nauwelijks is voor te stellen hoe het is, maar toch. Ik vind het moeilijk. Ik kan het niet nast me neer leggen, word er kwaad om en zou willen dat ik al zo ver in mijn verwerkingsproces was dat ik daar mijn schouders over zou kunnen ophalen. Dat het vooral belangrijk is dat ik en mijn man aan hem denken.
En wat zou ik graag weer zijn zoals vroeger, gewoon een vrolijk, uitgelaten en zonnig mens ipv iemand met buien en een ietwat minder zonnige kijk op het leven.
Wie herkent dit verhaal, wie kan mij helpen hiermee om te gaan?
Een moeder van twee die erkenning en herkenning zoekt.
 
Lieve Semmie,

Wat heb je dat mooi geschreven. Het is heel oneerlijk, maar mensen gaan verdriet toch uit de weg terwijl het echt een deel van jullie leven is geworden.

Waarom maken jullie niet samen een mooi ritueel om aan Sem te denken? Een vriendinnetje van mij heeft dat ook gedaan en ook haar jongste kindje erbij betrokken. Ze hebben foto's gemaakt van hun overleden zoontje en als ze daar behoefte aan hebben pakken ze een fotootje, steken een kaarsje op en zingen samen een paar kinderliedjes. De jongste kust dan ook het fotootje van het kindje.

Ik ben er een keer bijgeweest dat ze dit deden. Als ik eraan denk word ik weer heel gelukkig. Hun overleden kindje is echt een onderdeel van hun gezin. Hun jongste kind gaat op een gegeven moment begrijpen dat ze een broertje heeft.

Vroeger werden dit soort dingen doodgezwegen. Nu is er ruimte voor. Niemand vind je raar als je dit doet. Het getuigt van moed en liefde voor jullie kleine Sem.
 
Hoi Semmie,
Wat een nare gebeurtenis moet dit zijn geweest.
Helaas is het zo dat veel mensen niet met verdriet uit de voeten kunnen. Je zult het dus zelf moeten aangeven als je erover wilt praten en misschien zijn er mensen die er wel zelf over beginnen.
Ik merk dat sommige mensen mij niet meer echt vragen hoe het met me gaat sinds ik in januari een mk heb gehad. En dat doet soms best zeer. Mensen waar je een goed contact mee had gaan me ineens meer ontlopen. Het is jammer dat de omgeving zo reageert want je wil het gevoel graag delen en begrepen worden.
Ik wil jullie veel sterkte wensen en kijk is op internet naar sites die hierover gaan want die zijn er wel. Je kunt op de startpagina van kinderen kijken geloof ik daar staan ook sites op van ouders die een kindje hebben verloren dus die weten precies wat jullie doormaken.
Sterkte!
Groetjes van Caroline
 
Vaak is het dat mensen na een tijd bepalen dat het maar eens over moet zijn.
De rouwperiode is voorbij , je hebt nu toch een gezondkind wees blij!?!
Maar niemand die voor jou kan bepalen wanneer jouw rouwperiode voorbij is.
Waarschijnlijk stopt die nooit.
Het zal misschien wat minder pijn gaan doen, maar het verlies van je ventje blijft altijd, niets zal dat weg laten gaan ook al krijg je nog tien kinderen .
Ik wens je veel sterkte , en laat hem voortleven in de rest van jullie leven.
 
Beste Semmie,

Ik weet hoe je je voelt, maar het leven gaat door. Natuurlijk mag je verdriet hebben en nooit meer vergeten, het is en blijft jullie 1ste kindje. Ik ben zelf ook ons 1ste kindje ook een zoontje verloren, hij heeft negen weken geleefd. Afgelopen maart heb ik het leven geschonken aan een dochter. Het leven zal nooit meer zo zijn als dat het was, onbevangen en vanzelf sprekend, maar blijf wel genieten van het leven vooral nu we allebei een mooie en gezonde dochter hebben. Onze zoontje spelen vast nu met elkaar in de hemel. Semmie geniet van je dochter en trek je zo min mogelijk van andere mensen aan!!
 
Lieve Semmie,
Ook ik begrijp je onmacht, je verdriet. Wij hebben 10 weken geleden ons vierde kindje verloren, na een zwangerschap van bijna 25 weken. Een mannetje, Wieger, hij heeft nog ruim een half uur mogen leven. En wij hebben het idee dat veel mensen denken, ach, ze hebben er toch nog 3? Niet wetend dat ons verdriet er niets minder om is. Wieger was net zo welkom. En ik denk dat wanneer je zelf niet zo iets hebt meegemaakt je je er ook geen voorstelling van kan maken. En in onze ogen zijn alle reacties toch fout, omdat wij ons kleintje zo missen. Het had er zo mooi bij kunnen zijn, niet dan? Ook ik heb vaak zo'n ontzettende heimwee naar ons mannetje, dan doet het gewoon zeer vanbinnen. En dat is m.i. ook wat jij voelt. en je kunt het een ander wel kwalijk nemen dat ze niet reageren zoals je dat graag zou willen, maar ze hebben het (gelukkig ) niet meegemaakt en zij kunnen jou verdriet niet voelen. Ik weet al wel dat ik het belangrijkste vind dat ik er met mijn man over kan praten, met hem moet ik uiteindelijk verder, en eigenlijk moet je lak aan een ieder ander hebben. Maar ik begrijp als geen ander dat je het zo graag anders zou willen.... soms een beetje meer begrip/gevoel.....

Kop op, hier zijn in ieder geval wel mensen die je door en door begrijpen!
lieve groet,
Fieke
 
Hoi Semmie,
In maart verloren wij onze Hielke, ik was toen 18 weken zwanger. De eerste weken is er nog belangstelling, maar darna neemt het af en nu praat niemand mer over ons kleintje, ehalve wij in ons gezin (we hebben al 3 kinderen)
Ik ben op zoek gegaan en mail nu mee bij herfst in mijn hart, een site voor oudersvan wie het kindje voor of tijdens de bavaling is overleden. Ik heb hier veel steun aan, omdat je er altijd terecht kan met je verhaal en er is altijd iemand die je begrijpt.

Ik ben heel blij voor je dat je een mooi dochtertje hebt gekregen en natuurlijk zijn jullie gelukkig met haar. Maar julie eerstgeborene , een mooie zoon, zul je zelf nooit vergeten, hij hoort er gewoon bij, het is jullie kleine manneke. Blijf erover praten, ook al loop je tegen muren op, het is jullie kind, en hij mag er zijn, ook al mogen jullie niet voor hem zorgen!!! Je hebt pijn genoeg gehad teon je hem verloor, en andere mensen bepalen niet hoe jij moet rouwen en of je hem vergeten moet.
Veel sterkte, en kijk anders eens bij www.herfstinmijnhart.nl
Liefs,
Anne
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan