Hallo,
in augustus 2015 heb ik een miskraam met 6 weken gehad. Tijdens het controleonderzoek werd pcos bij me vastgesteld. De kans om spontaan zwanger te worden was kleiner dan normaal, dus het voelde extra pijnlijk dat ik nu een miskraam achter de rug had. 8 maanden later ben ik dankzij een speciaal hormoondieet alsnog spontaan zwanger geworden. De eerste vier maanden ben ik erg bang geweest voor een nieuwe miskraam, vanaf vijf maanden kreeg ik al voorweeën. Met 24 weken was mijn dochtertje al helemaal ingedaald. Met 28 weken liep ik een hoge vliesscheur op en ben ik met ziekteverlof gegaan. Uit urineonderzoek bleek dat ik bovendien streptokokken B had en moest daarvoor antibiotica slikken. Ook bleek mijn vruchtwater erg krap aan te zijn. Bij groei-controle onderzoeken bleek ons dochtertje steeds meer achter te lopen in groei. Met 34 weken werd zij geschat op 1550 gram en was men bang dat er sprake was van een onderliggend probleem. Er werd me op het hart gedrukt dat ik écht niet uit mocht dragen tot 40 weken en na 34 mocht ze geboren worden. Ze zouden proberen met 36 weken in te leiden om haar geboren te laten worden. Tussen 34 en 36 weken ben ik nog twee keer voor minder-leven controle geweest, uiteindelijk braken mijn vliezen door op zondagnacht, precies 36 weken en drie dagen voordat ik ingeleid zou worden. Maandagochtend zijn we naar het ziekenhuis geweest waar ik een antibiotica infuus kreeg en eerst 24 uur weeën heb afgewacht. Dinsdagochtend kreeg ik pilletjes ingebracht om ontsluiting op te wekken, dit was gruwelijk pijnlijk. Na 8 uur proberen kreeg ik vol de oxytocine in het infuus om weeën te stimuleren. Helaas vielen mijn weeën weg, maar had ik wel gruwelijke perspijn. Haar hartslag werd steeds lager. Ik mocht alleen nog maar op mijn rechterzij liggen met de hartmonitor om mijn buik gespannen. Na 44 uur bevallen ben ik uiteindelijk met een keizersnede verlost, omdat haar hartslag onder de 60 bpm kwam. Ze woog 2100 gram en was 44 cm lang (na 24 uur 1915 gram) en is een week lang op neonatologie - medium care opgenomen geweest. De eerste 4 uur na de bevalling heb ik haar niet gezien en de week die volgde slechts sporadisch, omdat we op verschillende afdelingen lagen. Ik heb zelf 5 dagen in het ziekenhuis gelegen om te herstellen van mijn keizersnede. Ik voelde me alsof ik door een bus aangereden was. Na 6 weken kraamtijd ben ik thuis door mijn rug gegaan, al met al heeft het ruim 3 maanden geduurd voordat ik weer de dagelijkse bezigheden in huis op kon pakken, laat staan kon tillen of fietsen. De borstvoeding is erg moeizaam verlopen, omdat ze sondevoeding gehad heeft de eerste week en niet/nauwelijks aan de borst mocht. Ik heb alles geprobeerd, klusterkolven, klustervoeden, speciale kruidentabletten, extra vitamines, medicijnen, massage, borstvoedingshulpset, etc. Na 3,5 maand proberen met gecombineerde voeden, had ik niets meer en ben ik gestopt. Inmiddels is ze bijna 10 maanden en doet ze het ontzettend goed. Je kan niet echt merken of zien dat ze pre-dysmatuur geboren is en is erg opmerkzaam, vrolijk en maakt graag contact. Ikzelf heb nog last van zenuwpijn in mijn rechterlies, met name na seksuele opwinding. Bovendien is de huid rondom het keizersnede-litteken en rondom de striae nog erg gevoelig. 9 maanden na de bevalling ben ik ook psychische ondersteuning gaan zoeken, omdat ik toch bang was voor een postnatale depressie. De emotie rondom de bevalling zit me nog erg hoog (ook bij mijn man overigens) en de hechting met mijn dochtertje heeft toch ook best een moeizame start gehad.
Ik zou zo graag nog een tweede kindje willen, maar ik durf niet goed, omdat ik zo bang ben dat ik opnieuw door een hel ga. Ik heb totaal niet kunnen genieten van mijn zwangerschap, bevalling en de kraamtijd. De gynaecoloog wil dat ik vanaf het begin van de nieuwe zwangerschap wekelijks op controle kom en ik zou medicijnen krijgen zodat het kindje goed zal groeien. Het staat me tegen dat de zwangerschap dan weer zo klinisch wordt.
Hebben jullie ervaringen hiermee? Wat zouden jullie afwegingen zijn?
in augustus 2015 heb ik een miskraam met 6 weken gehad. Tijdens het controleonderzoek werd pcos bij me vastgesteld. De kans om spontaan zwanger te worden was kleiner dan normaal, dus het voelde extra pijnlijk dat ik nu een miskraam achter de rug had. 8 maanden later ben ik dankzij een speciaal hormoondieet alsnog spontaan zwanger geworden. De eerste vier maanden ben ik erg bang geweest voor een nieuwe miskraam, vanaf vijf maanden kreeg ik al voorweeën. Met 24 weken was mijn dochtertje al helemaal ingedaald. Met 28 weken liep ik een hoge vliesscheur op en ben ik met ziekteverlof gegaan. Uit urineonderzoek bleek dat ik bovendien streptokokken B had en moest daarvoor antibiotica slikken. Ook bleek mijn vruchtwater erg krap aan te zijn. Bij groei-controle onderzoeken bleek ons dochtertje steeds meer achter te lopen in groei. Met 34 weken werd zij geschat op 1550 gram en was men bang dat er sprake was van een onderliggend probleem. Er werd me op het hart gedrukt dat ik écht niet uit mocht dragen tot 40 weken en na 34 mocht ze geboren worden. Ze zouden proberen met 36 weken in te leiden om haar geboren te laten worden. Tussen 34 en 36 weken ben ik nog twee keer voor minder-leven controle geweest, uiteindelijk braken mijn vliezen door op zondagnacht, precies 36 weken en drie dagen voordat ik ingeleid zou worden. Maandagochtend zijn we naar het ziekenhuis geweest waar ik een antibiotica infuus kreeg en eerst 24 uur weeën heb afgewacht. Dinsdagochtend kreeg ik pilletjes ingebracht om ontsluiting op te wekken, dit was gruwelijk pijnlijk. Na 8 uur proberen kreeg ik vol de oxytocine in het infuus om weeën te stimuleren. Helaas vielen mijn weeën weg, maar had ik wel gruwelijke perspijn. Haar hartslag werd steeds lager. Ik mocht alleen nog maar op mijn rechterzij liggen met de hartmonitor om mijn buik gespannen. Na 44 uur bevallen ben ik uiteindelijk met een keizersnede verlost, omdat haar hartslag onder de 60 bpm kwam. Ze woog 2100 gram en was 44 cm lang (na 24 uur 1915 gram) en is een week lang op neonatologie - medium care opgenomen geweest. De eerste 4 uur na de bevalling heb ik haar niet gezien en de week die volgde slechts sporadisch, omdat we op verschillende afdelingen lagen. Ik heb zelf 5 dagen in het ziekenhuis gelegen om te herstellen van mijn keizersnede. Ik voelde me alsof ik door een bus aangereden was. Na 6 weken kraamtijd ben ik thuis door mijn rug gegaan, al met al heeft het ruim 3 maanden geduurd voordat ik weer de dagelijkse bezigheden in huis op kon pakken, laat staan kon tillen of fietsen. De borstvoeding is erg moeizaam verlopen, omdat ze sondevoeding gehad heeft de eerste week en niet/nauwelijks aan de borst mocht. Ik heb alles geprobeerd, klusterkolven, klustervoeden, speciale kruidentabletten, extra vitamines, medicijnen, massage, borstvoedingshulpset, etc. Na 3,5 maand proberen met gecombineerde voeden, had ik niets meer en ben ik gestopt. Inmiddels is ze bijna 10 maanden en doet ze het ontzettend goed. Je kan niet echt merken of zien dat ze pre-dysmatuur geboren is en is erg opmerkzaam, vrolijk en maakt graag contact. Ikzelf heb nog last van zenuwpijn in mijn rechterlies, met name na seksuele opwinding. Bovendien is de huid rondom het keizersnede-litteken en rondom de striae nog erg gevoelig. 9 maanden na de bevalling ben ik ook psychische ondersteuning gaan zoeken, omdat ik toch bang was voor een postnatale depressie. De emotie rondom de bevalling zit me nog erg hoog (ook bij mijn man overigens) en de hechting met mijn dochtertje heeft toch ook best een moeizame start gehad.
Ik zou zo graag nog een tweede kindje willen, maar ik durf niet goed, omdat ik zo bang ben dat ik opnieuw door een hel ga. Ik heb totaal niet kunnen genieten van mijn zwangerschap, bevalling en de kraamtijd. De gynaecoloog wil dat ik vanaf het begin van de nieuwe zwangerschap wekelijks op controle kom en ik zou medicijnen krijgen zodat het kindje goed zal groeien. Het staat me tegen dat de zwangerschap dan weer zo klinisch wordt.
Hebben jullie ervaringen hiermee? Wat zouden jullie afwegingen zijn?