<p>*Klaagmodus aan*</p><p>Er zijn inmiddels 3 dagen na de uitgerekende datum verstreken en ons kleintje heeft zich nog niet gemeld. Ik ben waarschijnlijk ontzettend ongeduldig, maar ik zit er even helemaal doorheen. </p><p>Ik ben iemand die niet stil kan zitten. Toch kan ik al wekenlang bijna niks meer, door vermoeidheid, snel harde buiken etc. etc. Ik zit veel alleen thuis, terwijl ik er juist altijd graag op uit ging, maar dat lukt mij nu niet meer. Door het vele niks doen, het wachten e.d. voel ik mij steeds depressiever worden. </p><p>Daarnaast zie ik om mij heen heel veel kindjes vroeger dan 40 weken geboren worden. Ik ben de laatste van onze Centering Pregnancy groep, vriendinnen en oud klasgenoten die toevallig rond dezelfde datum als mij waren uitgerekend (ja, er waren ineens heel veel tegelijk met mij zwanger!) zijn allemaal al bevallen. En ik loop nog steeds met mijn dikke buik... </p><p>Bij elk steekje of pijntje hoop ik dat het begint, en tegelijkertijd probeer ik er juist ook niet teveel aan te denken en afleiding te zoeken, maar oh wat is dat moeilijk! De laatste dagen wel veel het gevoel alsof ik ongesteld moet worden (zeurderig gevoel in de onderbuik/liezen), maar voor de rest is het nog hartstikke rustig en geen teken dat de bevalling snel nadert. De vk had al gekeken of er gestript kon worden, maar ik had 2 dagen geleden nog geen ontsluiting. </p><p>Ook zie ik elke keer al allerlei scenario's voor mij van meerdere keren strippen, ingeleid worden e.d. en daar moet ik allemaal niet aan denken. Ik wil zo graag dat het snel uit zichzelf op gang komt! </p><p>Ben ik nu zo vreselijk ongeduldig en klagerig, of zijn er mensen die mijn gevoel herkennen? Mensen tips rondom mijn verhaal? </p><p>*klaagmodus uit*</p>