Hallo,
Op 12 december ging ik voor mijn eerste echo naar de gynaecoloog. Helaas zagen we een lege holte. Toen mijn man en ik bij elkaar kwamen was ik al 1 keer een kindje verloren. Ik heb daar toen een curretage voor gehad. Mijn man en ik hebben toen 5 jaar lang geprobeerd om zwanger te raken maar zonder resultaat. Na 5 jaar vond ik het wel welletjes. Ik wou niet langer leven met dat wat ik niet had maar met wat ik wel had. We hebben toen een klein huisje gekocht met een enorme tuin. Tijdens het klussen was ik iedere keer zo moe. En ja hoor, ik bleek na 5 jaar zwanger te zijn. Die zwangerschap werd een miskraam en weer met een curretage. Maar met al die hormonen in mijn lichaam raakte ik vrij snel weer zwanger. Die zwangerschap stond helemaal in het teken van de angst. Ik heb er geen seconde van kunnen genieten. In de 7e maand belande ik met ondervoeding in het ziekenhuis en in de 8e maand werd ons zoontje te vroeg geboren. Hij was zwak en ziek. Ik had een streptokok -B aan hem gegeven en hij werd zo geel dat hij onder de lamp moest. Het kraakbeen in zijn luchtpijp was nog niet hard genoeg, hij had een dubbele liesbreuk (dat kon nog dichtgroeien maar is niet gebeurt) en zijn slik zuig reflex was niet in orde waardoor borstvoeding niet lukte. In het ziekenhuis heeft hij toen het rs virus opgelopen (hij is in december geboren) waardoor hij daar nog langer moest blijven. Jamey is inmiddels 6 geworden, heeft Pdd-nos en adhd. Hij gaat naar het speciaal basisonderwijs. Na Jamey raakte ik weer zwanger en ook dat werd een miskraam. Daarna raakte ik zwanger van een meisje. In de 7e maand lag ze verkeert tegen een nier aan waardoor de nier ging opzetten omdat de urine niet goed weg wilde. Ik heb 2 maanden over de grond gekropen van de pijn. Yentl werd 1 weekje te vroeg geboren. Toen Yentl 10 maanden was wilden we het graag nog een keertje proberen. We waren er vanuit gegaan dat het lang ging duren voordat ik zwanger zou raken en we hadden rekening gehouden met een miskraam. Mijn man en ik zijn slechts 1 keertje met elkaar naar bed geweest en ik was direct zwanger van onze Quinn. Behalve me helemaal uit elkaar kotsen vier de rest wel mee. En nu Quinn inmiddels 18 maanden is kreeg ik weer een miskraam. Waarom ik er geen rekening mee had gehouden weet ik niet maar het hakt er goed in deze keer. Ik weet het niet echt goed een plekje te geven. De kalender staat nog steeds op 12 december. De positiekleren liggen nog in de kast en als ik een zwangere vrouw zie dan kan ik het niet laten om even achterom te kijken en te glimlachen. Als ik lees dat iemand anders weer zwanger is dan lijkt me dat ook zo mooi maar als ik kijk hoe ik me voor het grootste deel van de dag voel en hoe zwaar het me valt dan denk ik 3 kinderen is ook heel mooi. Maar iedere keer dat ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat het bij 3 kindjes blijft dan begin ik te kokhalsen van verdriet en ellende, gek hè? Zijn er meer moeders die al 1 of meerdere kindjes hebben die nu na de miskraam zo twijvelen?
Liefs PC
Op 12 december ging ik voor mijn eerste echo naar de gynaecoloog. Helaas zagen we een lege holte. Toen mijn man en ik bij elkaar kwamen was ik al 1 keer een kindje verloren. Ik heb daar toen een curretage voor gehad. Mijn man en ik hebben toen 5 jaar lang geprobeerd om zwanger te raken maar zonder resultaat. Na 5 jaar vond ik het wel welletjes. Ik wou niet langer leven met dat wat ik niet had maar met wat ik wel had. We hebben toen een klein huisje gekocht met een enorme tuin. Tijdens het klussen was ik iedere keer zo moe. En ja hoor, ik bleek na 5 jaar zwanger te zijn. Die zwangerschap werd een miskraam en weer met een curretage. Maar met al die hormonen in mijn lichaam raakte ik vrij snel weer zwanger. Die zwangerschap stond helemaal in het teken van de angst. Ik heb er geen seconde van kunnen genieten. In de 7e maand belande ik met ondervoeding in het ziekenhuis en in de 8e maand werd ons zoontje te vroeg geboren. Hij was zwak en ziek. Ik had een streptokok -B aan hem gegeven en hij werd zo geel dat hij onder de lamp moest. Het kraakbeen in zijn luchtpijp was nog niet hard genoeg, hij had een dubbele liesbreuk (dat kon nog dichtgroeien maar is niet gebeurt) en zijn slik zuig reflex was niet in orde waardoor borstvoeding niet lukte. In het ziekenhuis heeft hij toen het rs virus opgelopen (hij is in december geboren) waardoor hij daar nog langer moest blijven. Jamey is inmiddels 6 geworden, heeft Pdd-nos en adhd. Hij gaat naar het speciaal basisonderwijs. Na Jamey raakte ik weer zwanger en ook dat werd een miskraam. Daarna raakte ik zwanger van een meisje. In de 7e maand lag ze verkeert tegen een nier aan waardoor de nier ging opzetten omdat de urine niet goed weg wilde. Ik heb 2 maanden over de grond gekropen van de pijn. Yentl werd 1 weekje te vroeg geboren. Toen Yentl 10 maanden was wilden we het graag nog een keertje proberen. We waren er vanuit gegaan dat het lang ging duren voordat ik zwanger zou raken en we hadden rekening gehouden met een miskraam. Mijn man en ik zijn slechts 1 keertje met elkaar naar bed geweest en ik was direct zwanger van onze Quinn. Behalve me helemaal uit elkaar kotsen vier de rest wel mee. En nu Quinn inmiddels 18 maanden is kreeg ik weer een miskraam. Waarom ik er geen rekening mee had gehouden weet ik niet maar het hakt er goed in deze keer. Ik weet het niet echt goed een plekje te geven. De kalender staat nog steeds op 12 december. De positiekleren liggen nog in de kast en als ik een zwangere vrouw zie dan kan ik het niet laten om even achterom te kijken en te glimlachen. Als ik lees dat iemand anders weer zwanger is dan lijkt me dat ook zo mooi maar als ik kijk hoe ik me voor het grootste deel van de dag voel en hoe zwaar het me valt dan denk ik 3 kinderen is ook heel mooi. Maar iedere keer dat ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat het bij 3 kindjes blijft dan begin ik te kokhalsen van verdriet en ellende, gek hè? Zijn er meer moeders die al 1 of meerdere kindjes hebben die nu na de miskraam zo twijvelen?
Liefs PC