30 weken zwanger. bijzonder, prachtig, maar soms ook spannend en kwetsbaar

<p>Hallo allemaal,</p><p>Na een heel lang traject is het dan toch gelukt...ik ben zwanger! uitgerekend eind december 2018 dus het begint op te schieten.</p><p>Ik vind het super bijzonder, ben heel blij...en ik vind het ook heel erg spannend. En naarmate de datum dichterbij komt en de hormonen zich opstapelen (zo voelt het) voel ik me soms ook ineens heel kwetsbaar en onzeker. Hoort erbij, dat weet ik. </p><p>Hebben jullie dat ook wel eens?</p><p>In de groepen met zwangere vrouwen die ik nu ken (yoga, verloskundige) zegt iedereen standaard dat alles zo goed gaat en ze zo blij zijn en alles zo makkelijk is. En iedereen om me heen zegt steeds dat ik wel moet genieten van mijn zwangerschap. En ik geniet ook echt, maar soms vind ik het ook erg overweldigend en vind ik het moeilijk om te ontspannen. Het is allemaal zo nieuw en er gebeurt zoveel in mijn lichaam.</p><p>Herkennen jullie dit?</p><p>Ik zou graag in contact komen met mensen die het ook wel eens even moeilijk met zichzelf hebben en zich onzeker voelen. Om ervaringen uit te wisselen zonder dat ik me een suffe muts voel omdat ik niet alleen een roze wolk voel :)</p><p>Ik hoor heel graag van jullie!</p><p>liefs</p><p>Pauwtje</p><p> </p><p> </p>
 
Heel herkenbaar hoor! Ik had het ook met name rond de 30-34 weken. Het komt dan allemaal opeens dichterbij en je voelt je lijf veranderen hè! Ik ben nu 37 weken en vind nog steeds dat de zwangerschap mentaal ook echt van invloed is. Heb dat misschien wat onderschat.. 
Niets raars mee dus en hopelijk trekt het straks wel weer wat bij! Ondertussen gewoon over blijven praten. Ook de zwangeren op de clubjes zullen het wel herkennen hoor ?
 
 
Erg herkenbaar. Ik ben nu 37 weken en alle ‘mijlpalen’ die ik had zijn voorbij. De laatste was thuisbevallen. 
Ik ben er de hele tijd fysiek en mentaal doorheen gefloten. Maar vooral de laatste 2 weken merk ik dat de zwangerschap ook mentaal  invloed heeft. Het is alsof ik telkens tussen twee uitersten wordt geslingerd: heel erg blij/dankbaar maar ook onzeker/overweldigend/angstig. Er verandert en gebeurt zoveel dat ik alle gebieden ik mezelf niet herken door de hormonen. Bepaalde gedachten of emoties herken ik niet bij mezelf maar ervaar ik wel. Pff, toch lastig. Ik probeer afleiding te zoeken en het ook naar anderen (vooral partner, goede vriendinnen, zus en vk) uit te spreken. 
Niks geks, zeker vervelend maar let’s hang in there.
 
Heel herkenbaar hoor! Ik had het ook met name rond de 30-34 weken. Het komt dan allemaal opeens dichterbij en je voelt je lijf veranderen hè! Ik ben nu 37 weken en vind nog steeds dat de zwangerschap mentaal ook echt van invloed is. Heb dat misschien wat onderschat.. 
Niets raars mee dus en hopelijk trekt het straks wel weer wat bij! Ondertussen gewoon over blijven praten. Ook de zwangeren op de clubjes zullen het wel herkennen hoor ?
 
 
Hoi hoi, ik ben pas 24 weken zwanger. (Van een tweeling). Dolgelukkig want ook bij ons ging het niet vanzelf. Ik schommel ook heel erg door enorme blijdschap, kriebels in mijn buik, onwijs veel zin dat we strakjes een gezinnetje zijn! Maar ook vind ik het heel spannend, met namen ‘de bevalling’ kan ik dit wel? Raak ik niet in paniek? De kans is ook aanwezig dat het een keizersnede word, en dan? Enz enz. Dat is het grootste stukje waar ik wel eens om kan malen. Terwijl ik tot nu toe echt een droomzwangerschap heb en er zo enorm van kan genieten! ♥️
 
Ik ben ook eind december uitgerekend maar ik vind zwanger zijn helemaal niets. Ik merk niets van een roze wolk en geniet er ook niet van. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het super dat ik zwanger ben en dat we een kindje krijgen maar zwanger zijn vind ik niets. 
Mentaal vind ik het een erg grote belasting, ik werk in de gehandicaptenzorg als persoonlijk begeleider en ervaar er veel hinder van. Mijn geheugen is een zeef en merk dat hormonen mij in de weg zitten. Ik voel mij om het minste of geringste aangevallen.als persoon en vat dingen verkeerd op, dit terwijl ik bewust reflecteert op mijn handelen en dan tot inzicht kom. 
Wellicht omdat ik me er zo bewust van ben dat ik er erge moeite mee heb, maar ik vind het maar lastig dat ik m'n 'oude' ik ben kwijtgeraakt. 
 
Terug
Bovenaan