<p>Hoi,</p><p>ik ben inmiddels 35+3 en zit er sinds deze week emotioneel echt doorheen, dit is ook de reden dat ik het nu probeer van me af te schrijven, slapen kan ik toch niet.</p><p>Ik zie alleen maar negatieve dingen en voel me hierdoor ontzettend klote, zelf zo erg dat ik er harde buiken van krijg en misselijk wordt icm met ontzettende huilbuien.</p><p>Dit jaar zijn mijn man en ik 5 jaar getrouwd en zo een 15 jaar bij elkaar, in de afgelopen 2-3 jaar verschillende keren over kinderen gehad maar nooit hard uitgesproken dat wij er "nu" voor zouden gaan. Door toenmalige werkdruk en stress ging het met mij toen steeds slechter, ik viel 5 kg af begon er echt ziek uit te zien en de relatie werd er ook niet beter van. Door alle stress ben ik toen eigenlijk ook gestopt met de pil, zonder dit duidelijk aan mijn man te laten weten maar kon de ongesteldheid en emotionele wissel door de hormonen niet meer aan en was ook bijna in de ziektewet beland. Uiteindelijk met veel moeite voor mezelf gekozen en van werkplek veranderd, korte vakantie samen gehad (waarbij het thema pil wel ter sprake kwam) en daarna ging alles weer de goede kant op. Het heeft 1.5 jaar geduurd voordat het raak was, oa omdat mijn libido niet de hoogste is. </p><p>Echter zie ik nu alleen maar de negatieve dingen, alle negatieve uitspraken van mijn man blijven hangen.</p><p>Hij noemt het een grap maar voor mij is het wel kwetsend, in het begin toen mijn buik begon te groeien en ik andere broeken nodig had zei hij iets in de zin van "wacht nog even dan ben je helemaal een melkkoe" ik heb hem toen ook laten weten dat ik dit niet grappig vond en hij dit soort dingen niet meer moet zeggen. Toch blijft het gaan, aan de telefoon met zijn Oma laatst hoorde ik "ja ze is nu echt wel dik geworden", terwijl ik er maar 7 kg ben aangekomen heb dit toen ook weer gezegd dat ik het niet leuk vond.</p><p>Afgelopen week bij de VK geweest waar hij wel altijd mee naar toe gaat en wij zijn nog geen 5 minuten uit de ruimte zegt hij tegen mij over mijn VK "zo zij heeft ook wel een lekker lichaam", waarop ik zei en ja ik ben zwanger met je kind.</p><p>Ik ben nu al met vakantie/verlof omdat ik nog zo veel vakantiedagen over had, anders was ik pas de 21e met verlof. Nog voordat ik vrij was zei hij, dat hij wel verwacht dat ik elke dag wel op tijd 7/8u mijn bed uitkom, de hond uitlaat en hij eigenlijk ook het avondeten om 18u verwacht als hij thuis komt. Hij heeft er namelijk geen tijd voor en is na zijn werk "gesloopt", in de tussentijd mag ik nog het gehele huishouden regelen en het liefst nog de boodschappen doen, omdat ik ja de auto heb en dus niet hoef te schouwen. Nu komt hij wel mee als er boodschappen gedaan moeten worden en draag hij ook de vuile was naar boven als ik het vraag maar dingen van zelf doen hoo maar.</p><p>Elke dag ruim ik achter hem aan en op, kleding naast het bed, naast de wasmand, lege verpakkingen weggooien, konijnenhok verschonen (terwijl hij ervoor koos), huishouden, schoonmaken, strijken, kinderkamer in orde maken, de kleertjes van de baby wassen etc. En dan krijg ik nog aan me hoofd dat ik toch vrij ben.</p><p>Van de week te horen gekregen dat ons neefje van vrijdag tot zondag bij ons ging logeren omdat hij met hem naar de nieuwe lego film zou gaan. Zonder dit met mij te overleggen, en ik had geen zin om weer een vol weekend te hebben, ik wilde gewoon even luieren en niks doen, geen vrienden zien of huishouden of wat dan ook. Uiteindelijk zo ver gekregen dat hij hem vandaag in de middag opgehaald heeft en morgen weer terug brengt.</p><p>Afgelopen 2 dagen ook slecht geslapen omdat meneer niet lekker is en heel erg snurkt, commentaar terug dan ga je toch in de logeerkamer slapen. Vannacht misschien 2 uurtjes kunnen slapen door zijn gesnurk en omdat er van alles door mijn hoofd spookte, dus ja ik werd best chagrijnig wakker omdat hij de hond eten had gegeven en ze maar herrie met haar voederbak ging schoppen. Dus het eerste wat er vandaag uit me mond kwam of hij niet even naar die herrie wilde kijken (kon namelijk ook een aanval zijn) en dat ik verrot, misschien 2 uur geslapen had door ..., met moeite ging hij dit doen.</p><p>Toen hij met ons neef thuis kwam vanmiddag, was er gelijk spanning te voelen en het was geen wil je mee naar de bios maar je gaat maar mee, vond het wel prima en dat liet ik weten en dat er alleen een kans bestond dat ik in slaap kon vallen na zo weinig slaap....</p><p>Vanavond bleef hij maar zeuren dat ik mijn ouders moest bellen/ terug appen om te vertellen dat wij toch niet op mijn vaders verjaardag as weekend gingen komen. Ze wonen in het buitenland en ik weet door eerdere gesprekken welk weekend ze wel en niet thuis waren(dit ook tegen hem gezegd maar ja niet interessant dus alweer vergeten), dus ik liet hem ook weten dat ik dat nog zou doen. Waarop hij maar bleef zeuren waarom ik het uitstelde en ik het maar moest doen (het is niet het risico doordat ik dan 36+3 ben maar meer omdat hij geen zin heeft en "ze" (hele familie) toch gewoon hierna toe kunnen komen, volgens zijn mening). Hierop ging meneer op een vervelende manier uitvallen waarop ik op dat moment echt geen zin in had en gewoon maar weg liep naar boven.</p><p>Nadat ik even was bijgekomen van een harde buik, kwam het in me op om naar buiten te gaan in het donker met me tel en oordopjes, me neef zat boven in bad dus ging ik beneden naar de wc en pakte hierna me jas en schoenen en ging de deur uit. Of mijn man die beneden in de woonkamer zat hier iets van mee had gekregen kon me op dat moment echt niet schelen. Na een korte wandeling kwam ik aan in het park en ging ik hier even een uurtje zitten, van de rust en de heldere sterren hemel genieten, even door ademen, een huilbuil verwerken en zat ik gewoon even voor me uit te staren, me mobiel had ik in de tussentijd uit gezet, ik had geen zin in gezeik.</p><p>Na dat uurtje was ik redelijk uitgehuild en gekalmeerd en ging dus weer naar huis. Toen ik me schoenen en jas uittrok kwam me man vanuit de woonkamer naar me toe en kon alleen maar op een vervelende toon zeggen moeten we dit uitpraten? Mijn kalmte was in een keer verdwenen, ik had er geen zin in en vooral geen energie voor en ging dus zonder iets te zeggen naar bed boven. Me man ging terug de woonkamer in.</p><p>Eenmaal in bed kwamen er weer tranen naar boven en al het negatieve commentaar van de afgelopen tijd kwam terug in mijn hoofd. Probeerde in slaap te vallen, had nog even beetje muziek als afleiding geluisterd maar kon alleen oppervlakkig in slaap vallen. 2 uur later kwam me man naar bed en nadat hij zijn mobiel spelletje had gedaan, trok hij zich naast me af en na een uur viel hij in slaap. Normal kruipt hij alsnog tegen me aan na een ruzie maar vandaag had hij dus een andere behoefte.</p><p>Nu zit ik dus beneden in de woonkamer en typ ik dit allemaal van me af omdat ik vannacht geen behoefte heb om naast hem te liggen. Dus als er nog iets van slaap gaat komen dan wordt dit op de bank naast de hond.</p><p>Ik ben niet per se op zoek naar advies of iets dergelijks, maar had even de behoefte om dit van me af te kunnen zetten.</p><p> </p>
35 weken en ben er emotioneel doorheen
- Onderwerp starter Deceptacon
- Startdatum
Hee lieverd. Jeetje.. wat heftig. Ik ga je ook zeker geen advies geven, maar wil er wel even op reageren. Wat een enorme k*t situatie zeg (als ik t zo mag zeggen..)! Alsjeblieft, luister naar jezelf en je lichaam.. het klinkt mij dat je echt heel snel een stapje terug moet doen. Dan laat je t huishouden maar even zitten, of je vriend/man een keer wat doen.. Snap dat dat ook weer lastig is, want herken t.. moe van t werk, jij toch thuis en noem maar op. Alleen jij draagt een kindje en voor jou en t kindje kan t teveel zijn. Stress is niet goed. Zorg goed voor jezelf.? ik Kan me goed invoelen hoe jij je zou moeten voelen.. ik ken dat gevoel.. hou vol. Enne je bent mooi lieve mama (to be), niet vergeten. mocht je graag willen praten/kletsen dan mag je me altijd mailen. Krijg je mijn nummer evt. 
ilse@halloliefkleintje.nl Liefs en sterkte vannacht x
ilse@halloliefkleintje.nl Liefs en sterkte vannacht xHeyy.. ik snap heel goed dat je er doorheen zit. Wat een rot situatie zeg! Ik kan je geen advies geven ofzo, behalve dat je toch echt rustig aan moet doen nu. Probeer vaak genoeg van die rustmomentjes te pakken en te genieten van het kleintje in je buik. Jullie 2 zijn nu belangrijker dan alles wat erom heen nog komt.
Het is goed dat je het van je afschrijft en misschien kun je er met iemand in je omgeving over praten? Vrienden, familie of evt een psycholoog?
Sterkte voor nu en ook succes met de laatste loodjes! ?
Het is goed dat je het van je afschrijft en misschien kun je er met iemand in je omgeving over praten? Vrienden, familie of evt een psycholoog?
Sterkte voor nu en ook succes met de laatste loodjes! ?
Jeetje wat sneu voor jou.. Dit moet juist een mooie tijd zijn, de laatste momentjes samen voor de baby er is.. Misschien een idee om alles op papier te zetten voor je man, zodat hij het in alle rust kan lezen en precies weet wat er in jou hoofd om gaat.. Misschien krijgt die dan wat meer begrip!
Heel veel succes de laatste loodjes en probeer te genieten van kleine dingen, kopje thee in de zon of een wandeling met dit mooie weer.
Liefs
Heel veel succes de laatste loodjes en probeer te genieten van kleine dingen, kopje thee in de zon of een wandeling met dit mooie weer.
Liefs