Ik ben nieuw hier, ben 40 en mijn man (44) en ik zitten momenteel op het wachtbankje na onze eerste ICSI poging voor een eerste kindje. Nog drie dagen tot de testdag, gisteren en vandaag heb ik uit nieuwsgierigheid al een test gedaan, maar daar waar een tweede streepje zou kunnen oplichten, bleef het spierwit. Omdat er verder geen embryo's geschikt waren om in te vriezen, gaan wij er voorzichtig vanuit dat dat dan alweer onze eerste poging was. Mislukt. Mijn man is -buiten uiteraard de teleurstelling- relatief positief, nieuwe ronde, nieuwe kansen. En wie weet hebben we gewoon te vroeg getest. Ik zelf heb het er moeilijk mee en ben vooral geneigd nu in doemscenario's te vervallen, want wat als er bij de volgende twee pogingen nu ook maar één geschikt embryo overblijft, of misschien zelfs helemaal niets... Wat zijn onze opties dan nog. Deze gevoelens vind ik lastig en ze zijn zo alles overheersend aanwezig.
Ik merk dat ik heel sterk de behoefte hem om hierover te praten, gerust gesteld te worden, en ik hoop daarom dat ik hier wat 'lotgenoten' tref, misschien.
Ik merk dat ik heel sterk de behoefte hem om hierover te praten, gerust gesteld te worden, en ik hoop daarom dat ik hier wat 'lotgenoten' tref, misschien.