Lieve forumleden,
Ik ben nieuw hier dus zal kort mijn verhaal doen. (Sorry wat lang!)
Mijn man en ik (31jaar) zijn ruim 14 jaar samen en sinds 2,5 jaar echt bezig met onze kinderwens. Echter door zijn werk zijn we er nu pas echt serieus anderhalf jaar mee bezig. De jaren daarvoor was hij veel en onregelmatig van huis waardoor het bijna onmogelijk te timen was.
Afgelopen najaar hebben wij ons beide laten testen, omdat 1-1,5 jaar toch wel wat lang ging duren. Mijn man’s zaakje was top in orde en met mijn bloedwaarden was ook niks mis. De huisarts vond het daarom nog niet nodig ons door te sturen en vond dat we het nog maar even moesten aanzien.
Alsof het zo moest zijn, midden november kreeg ik mijn positieve bloeduitslag, en midden december was ik ineens overtijd! Zou het dan toch?!!
Ja hoor! Kerstavond getest en hartstikke positief!! We konden ons geluk niet op.
Maar toen op 4 januari, werd ik vroeg wakker van de buikkrampen. Op het toilet werd m’n angst waarheid, en bij het afvegen had ik donker rood bloedverlies. Met mini stolsel. :’-(
Gelijk de VK gebeld, zij raadde mij aan het nog even af te wachten omdat het bloedverlies eigenlijk alleen nog op het toilet was en niet veel was.
Nu werden de krampen niet minder en het bloedverlies + stolsel bleef gelijk. Vrijdagochtend de VK weer gebeld en zij zei: Dit is niet direct 100% zeker een miskraam… dan heb je vaak veel en meer bloedverlies. Maar het klinkt wél echt als een miskraam. Kom dinsdag gewoon naar de eerste echo afspraak (deze stond al) en dan gaan we dan kijken hoe en wat nu verder.
Een uur na het telefoongesprek hielden de krampen op en is het bloedverlies gestopt. Nu alleen nog wat bruin na toiletgang.
Mijn hele lichaam (en m’n verstand) schreeuwt bijna dat het klaar/over is, volgende keer beter.
Maar ik word gek van mijzelf na het gesprek met de VK haha vandaar dat ik het toch van mij af wilde schrijven. Wellicht dat er mensen zijn met soortgelijke ervaringen?!
Liefs Iris
Ik ben nieuw hier dus zal kort mijn verhaal doen. (Sorry wat lang!)
Mijn man en ik (31jaar) zijn ruim 14 jaar samen en sinds 2,5 jaar echt bezig met onze kinderwens. Echter door zijn werk zijn we er nu pas echt serieus anderhalf jaar mee bezig. De jaren daarvoor was hij veel en onregelmatig van huis waardoor het bijna onmogelijk te timen was.
Afgelopen najaar hebben wij ons beide laten testen, omdat 1-1,5 jaar toch wel wat lang ging duren. Mijn man’s zaakje was top in orde en met mijn bloedwaarden was ook niks mis. De huisarts vond het daarom nog niet nodig ons door te sturen en vond dat we het nog maar even moesten aanzien.
Alsof het zo moest zijn, midden november kreeg ik mijn positieve bloeduitslag, en midden december was ik ineens overtijd! Zou het dan toch?!!
Ja hoor! Kerstavond getest en hartstikke positief!! We konden ons geluk niet op.
Maar toen op 4 januari, werd ik vroeg wakker van de buikkrampen. Op het toilet werd m’n angst waarheid, en bij het afvegen had ik donker rood bloedverlies. Met mini stolsel. :’-(
Gelijk de VK gebeld, zij raadde mij aan het nog even af te wachten omdat het bloedverlies eigenlijk alleen nog op het toilet was en niet veel was.
Nu werden de krampen niet minder en het bloedverlies + stolsel bleef gelijk. Vrijdagochtend de VK weer gebeld en zij zei: Dit is niet direct 100% zeker een miskraam… dan heb je vaak veel en meer bloedverlies. Maar het klinkt wél echt als een miskraam. Kom dinsdag gewoon naar de eerste echo afspraak (deze stond al) en dan gaan we dan kijken hoe en wat nu verder.
Een uur na het telefoongesprek hielden de krampen op en is het bloedverlies gestopt. Nu alleen nog wat bruin na toiletgang.
Mijn hele lichaam (en m’n verstand) schreeuwt bijna dat het klaar/over is, volgende keer beter.
Maar ik word gek van mijzelf na het gesprek met de VK haha vandaar dat ik het toch van mij af wilde schrijven. Wellicht dat er mensen zijn met soortgelijke ervaringen?!
Liefs Iris