Ik heb vijf miskramen in drie jaar tijd gehad. Twee na een week of negen, een leeg vruchtzakje en twee na drie maanden (maar na negen weken al dood). Ik heb nooit het hartje gehoord. Ik ben gecurreteerd in Nepal, waar ik toen woonde. Dat was moeilijk omdat het daar allemaal onvoorstelbaar primitief is. Een horrorshow. Toch had ik wel een heel kundig gynaecologe daar en heb ik er geen complicaties van gehad.
Ik herken heel erg het teleurgesteld zijn in jezelf. Mijn ego heeft een enorme knauw gehad. Tot nu toe lukte mij alles wat ik wilde, als ik er maar helemaal voor ging. Maar nu laat mijn lichaam me volkomen in de steek. Het misleidt me zelfs, voel ik. Wel aldoor heel snel zwanger worden, maar er daarna gewoon niets goeds van maken. Eerst dacht ik dat dat door mijn leeftijd kwam, maar dat schijnt niet zo te zijn. Probleem bij mij is dat ik het niet zo lang meer kan proberen, want dan vind ik dat ik echt te oud ben.Ben inmiddels 43. Mijn vriendinnen zijn allemaal flink jonger dan ik (en mijn man,inmiddels zijn we getrouwd,trouwens ook)en die krijgen nu allemaal kinderen. Dat vind ik hartstikke leuk, maar het geeft me wel een eenzaam gevoel. Een gevoel van mislukking ook. Heel gek, want ik wilde eigenlijk nooit kinderen...
Ik ken echt heel veel verhalen van vrouwen die na negen keer miskraam toch een gezonde baby krijgen. Als je 32 bent heb je nog even de tijd. Het gaat vast lukken. Het was er alleen nu nog niet de juiste tijd voor!