7 maand en uitgeput? toch?

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo allemaal,

Dit verhaal zal vast bekend voorkomen, maar ik merk dat ik de laatste tijd minder kan. Ik ben sinds ik 3 maanden zwanger was werkloos en zit nu lekker thuis tot zeker volgend jaar april. Daarna wil ik weer gaan werken en heb dan oppas geregeld voor de kleine.

Nu is het zo dat al het huishouden op mij aankomt. Dat was daarvoor ook al zo, maar nu doet me vriend helemaal niks meer. Want ik zit toch thuis. Alleen ik merk dat ik meer harde buiken krijg, snel last van de rug en bekken en misselijkheid wat terug komt. Dat duurt uren voordat het weg is en dan heb ik bijvoorbeeld alleen de koelkast schoongemaakt. Nu begrijpt me vriend dat niet zo erg goed. Ook wat er allemaal in mijn lichaam gebeurt..want ja, zelfs vrouwen in Afrika zijn zwanger en werken en bevallen zelfs op een plantage...

Nu wil ik dus mijzelf niet zielig vinden, en werk me dus kapot in het huishouden. Ik ben bijvoorbeeld ook bezig met een eetstoeltje verven en schuren. Buitenhuis. En alles klaarmaken voor de babykamer. Als mijn vriend thuiskomt van werk gaat hij meestal slapen. Ik ben de hele dag alleen, en hij gaat eten en slapen. Niet leuk dus voor mij.

Aanstaande donderdag ga ik lekker na Frankrijk met me nichtje voor een week om even te ontspannen bij familie op de camping. Hij vind dat egoïstisch. Snap ik, want hij moet werken. Nu vind hij dat hij elk weekend uit mag met vrienden en mij op zaterdagavond mag laten stikken.

Ik wil heel eerlijk weten wat jullie vinden , wat is nu het beste om te doen. Ik kan hem niet aan het verstand krijgen dat zwanger zijn best zwaar is, ook emotioneel en dat ik zijn steun soms nodig heb ... Al is het maar een praatje.

 

[supertje]

Even flink aanpakken! Laat hem maar eens een dag met een zak aardappelen van 10 kilo rondlopen op zijn buik. Kijken of hij nog vindt dat je weinig doet. Denk dat je een goed gesprek aan moet gaan. En vertel hem dan ook even dat er heel veel vrouwen in Afrika doodgaan tijdens de zwangerschap en bevalling. Denk dat het tijd wordt dat hij volwassen gaat worden. Mijn man dacht er ook vrij makkelijk over. Totdat hij dus inderdaad inzag dat het allemaal niet zo makkelijk is.

 

[MissM]

Pfff klinkt heftig meid probeer idd je gevoelens te uiten nar hem en het is hardstikke zwaar om zoveel huishoudelijke klusjes te doen. Miss kan de verloskundige een keer hem uitleggen wat harde buiken inhoudt en wat voor gevolg dat kan hebben vor jou en de baby.
Heerlijk dat je er ff tussenuit gaat! Geniet ervan! Sterkte

 

[amy90]

Neem hem idd mee naar de verloskundige en zeg wat je klachten zijn en vraag wat de gevolgen kunnen zijn idd ! Het huishouden is vooral nu zwaar werk!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Wat vervelend dat je vriend niet begrijpt hoe zwaar het kan zijn
En dat je je rust momenten ook nodig hebt, tuurlijk je hoeft echt niet niets te doen maar hij kan je heel goed helpen bij bepaalde klusjes

Leg hem uit hoe jij je voelt en wat je van hem verwacht

Elk weekend uit gaan en jouw alleen laten zitten daar kan ik niet bij
Tuurlijk een keertje stappen zonder vrouw why not maar hij miet wel weten dat jij en je kindj zijn gezin zijn en hij niet alle weekenden kan doen of die vrijgezel is zo komt het namelijk op mij over

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Jij egoïstisch? Wat dacht je van hem?!
Ik zit bijna de gehele zwangerschap ook thuis. We hebben dit ook gehad, hij werkt fulltime en plan zijn weekenden zo vol, dat er geen ruimte is voor ons om samen wat leuks te doen. Dus ik zat overdag alleen, in de avond hing hij wat rond (letterlijk, deed niets meer, zelfs geen drinken pakken) en in het weekend was hij de hort op. En dat allemaal met een bui om op te schieten! Heb dagen gehad dat ik baalde als hij weer thuis kwam, want hij gaf mij het gevoel dat hij baalde dat hij weer thuis was.
Ik heb een goed gesprek met hem gehad en hem uitgelegd dat het niet gaat om logica en wat 'normaal' is, want hormonen en zwanger gaan niet om logica en 'normaal'. Heb mijn hormonen altijd goed in controle gehad, dus we hebben ook nooit ruzie, maar hiervoor heb ik echt alles uit de kast moeten trekken, want hij heeft me genoeg momenten gegeven om helemaal uit mijn panty te gaan tegen hem. Net als het uitstellen van het klaar maken van de babykamer. Want ook dat ging met moeite en klagen en zeiken. Haha. Vertel je hoe je voel, maar zeg duidelijk dat alles wat je voel, misschien nu niet 'normaal' lijkt, maar dat is wel realiteit, je hebt zijn hulp nodig, zijn steun. Probeer niet te wijzen (dus de, ja maar jij.... Als hij zo begin, kap dat af), want het is niet makkelijk voor ons, maar de mannen hebben ook aardig wat te verduren. Na dit gesprek met mijn man gaat het beter. Als ik hulp nodig heb, helpt hij ook. Ben nog steeds van het 'laat me nou maar', maar hij zegt dan dat ik het gewoon moet zeggen en dat hij het doet. (Niet vragen, maar zeggen, heerlijk, want hij zei altijd vragen, hahaha) De kleine is er nog niet, maar als ze willen roepen dat we samen zwanger zijn, dan zijn we ook echt samen zwanger. haha Succes, praten, praten, praten. Niet gillen, niet schreeuwen, niet huilen, maar gewoon praten. Hij kan niet begrijpen hoe jij je voelt, dus vertel hem hoe je je voelt.