<p>Hee dames! </p><p>Een week geleden ben ik bevallen van mijn 2e dochtertje. Nu zie ik dat het voor mijn oudste dochter (14 maanden) nog best wennen is om de aandacht te delen. </p><p>Omdat ik hier zelf geen ervaring mee heb wou ik graag weten hoe dat bij jullie ging! </p><p> </p>
Aandacht delen met zusje
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Niet helemaal vergelijkbaar omdat mijn zoontje 2,5 was toen zijn broertje geboren werd. Ook hij had het in het begin erg moeilijk en was veel verdrietig en dwars. Na een maand begon voor hem alles meer op zijn plek te vallen en nu na 3 maanden wil hij steeds meer met zijn broertje spelen.
Hoi, gefeliciteerd met je dochtertje!
Onze zoon was ook 14 mnd toen zijn zusje geboren werd. De zorg voor hem werd gedurende mijn zwangerschap geleidelijk door mijn man en moeder ‘overgenomen’, dus wat dat betreft konden zij makkelijk veel van mij overnemen in de eerste weken na de bevalling waardoor ik me kon focussen op m’n herstel & onze nieuwe baby. Ik moet zeggen dat ik een fijne bevallşng heb gehad en voelde me de volgende dag al fit genoeg om weer te lopen en te zitten. We hebben bewust weinig/nauwelijks kraambezoek gehad en na 6 weken een kraamfeestje gegeven.
Onze zoon was wel een paar keer flink overstuur, niet zozeer als reactie op een situatie, maar ik vermoed wel dat dat zijn manier was om met de verandering om te gaan. Hij werd in die periode ook ziek, sprongetje, hoektanden, kortom, voor hem een heftige tijd. Mijn man heeft er genoeg slapeloze nachten van gehad en dat hakte er bij hem ook in op een gegeven moment. Ik ben dus wel blij met een partner die zich zo goed met ons heeft bemoeid en ook heeft hij gelukkig een prettige werkgever waarbij hij vaak thuis kon werken en eigenlijk best veel vakantie heeft kunnen opnemen (hij heeft in de afgelopen jaren veel overuren gemaakt). Ik heb natuurlijk ook niet stilgezeten, krampjestijd en het wennen aan elkaar was ik dag en nacht mee bezig.
Bij ons werden ze ook wakker van elkaar, soms wel een paar keer achter elkaar en dan was je opeens zo 3 uur verder voordat ze beiden op bed lagen. Dat heeft ook wel een poos geduurd, we zitten nu pas bijvoorbeeld pas sinds weken rustig met z’n allen aan tafel voor het ontbijt of avondeten, daar was eerder gewoon geen tijd voor.
Onze zoon kijkt altijd heel ernstig naar ons als we met onze dochtertje aan het spelen of aan het praten zijn, en op zulke momenten proberen we hem erbij te betrekken en dat gaat steeds beter. Hij wil zijn zusje dolgraag aanraken en over haar hoofd aaien (en in oogjes en neus pulken met z’n vinger), dus we helpen hem spelenderwijs een band met haar op te bouwen en eigenlijk is ze daar sinds kort pas aan toe. Eerder niet en dat is voor zo’n hummeltje ook niet leuk. Mijn man ging hier op het begin heel beschermend mee om vond ik, laat ze maar even, we staan er toch bij, gaat heus wel goed. En dat was ook zo.
Op het begin dacht ik vaak ‘maar hoe moet ik dit doen dan!’ Het klopt dat m’n dochtertje tot zo’n 6/8 weken best veel (lees continue) aandacht nodig had. Ik ben blij dat ik hierin niet helemaal alleen was; m’n man, extra lange kraamhulp, m’n vriendinnen en zelfs onze oudste hebben mij door deze periode gesleept met hun hulp. Ik kijk daarom terug naar een pittige maar hele fijne periode. Inmiddels heb ik een paar dagdelen achter de rug waarop ik echt helemaal alleen met ze ben, en ook dat gaat steeds beter. Wat ik nog wel een uitdaging vind soms is hoe ik ze beiden bij elkaar tevreden kan houden en kan geven wat ze nodig hebben. Zo zit de 1 in gaar box rustig om haar heen te kijken en speel ik met onze zoon, als dochtertje aandacht nodig heeft leg ik hem uit dat ik even naar z’n zusje ga. Dit was op het begin drama, maar gaat ook steeds beter.
Onze dochter is inmiddels 3 mnd en de rust is wedergekeerd. Ze slaapt door en doet het goed. Zo af en toe hebben we dramamomenten, zoals gisteravond. De jongste reageerde best heftig op haar prikjes, had opeens een knalrode opgezwollen bovenbeen dus we reden met spoed naar de dokter en dan moet onze zoon ook mee. Dan moet je nee zeggen tegen zo’n hummeltje en die snapt dat natuurlijk niet, dit soort dingen vind ik nog wel lastig hoor. En ‘s avonds waren ze beiden even overstuur, als de 1 begint, schrikt de ander ervan en dan hebben we twee sirene’s in huis waar je onmogelijk tussen komt
Maar ook daarin gaat het steeds beter vind ik, soms kan het gewoon niet anders.
Ik ben in deze periode ook geleidelijk meer verzorgingstaken gaan overnemen van m’n zoontje en daar ben ik heel blij mee, want ik miste hem enorm. Hij loopt al bijna en kan veel dingen, spelen met hem is ook zo leuk! Wat dat betreft vind ik de afwisseling ontzettend leuk!
Wees geduldig en neem de tijd voor je baby, hoe sneller jullie gewend zijn aan elkaar en aan voedings- en slaaptijden, des te meer zul je straks meer rust ervaren en zal je zien dat alles op z’n plekje valt! Succes de komende tijd! En hoop niet dat ik je afschrik, maar dit is wel eerlijk hoe het bij ons is, hoeft natuurlijk niet te betekenen dat het bij jullie ook zo zal zijn.
Onze zoon was ook 14 mnd toen zijn zusje geboren werd. De zorg voor hem werd gedurende mijn zwangerschap geleidelijk door mijn man en moeder ‘overgenomen’, dus wat dat betreft konden zij makkelijk veel van mij overnemen in de eerste weken na de bevalling waardoor ik me kon focussen op m’n herstel & onze nieuwe baby. Ik moet zeggen dat ik een fijne bevallşng heb gehad en voelde me de volgende dag al fit genoeg om weer te lopen en te zitten. We hebben bewust weinig/nauwelijks kraambezoek gehad en na 6 weken een kraamfeestje gegeven.
Onze zoon was wel een paar keer flink overstuur, niet zozeer als reactie op een situatie, maar ik vermoed wel dat dat zijn manier was om met de verandering om te gaan. Hij werd in die periode ook ziek, sprongetje, hoektanden, kortom, voor hem een heftige tijd. Mijn man heeft er genoeg slapeloze nachten van gehad en dat hakte er bij hem ook in op een gegeven moment. Ik ben dus wel blij met een partner die zich zo goed met ons heeft bemoeid en ook heeft hij gelukkig een prettige werkgever waarbij hij vaak thuis kon werken en eigenlijk best veel vakantie heeft kunnen opnemen (hij heeft in de afgelopen jaren veel overuren gemaakt). Ik heb natuurlijk ook niet stilgezeten, krampjestijd en het wennen aan elkaar was ik dag en nacht mee bezig.
Bij ons werden ze ook wakker van elkaar, soms wel een paar keer achter elkaar en dan was je opeens zo 3 uur verder voordat ze beiden op bed lagen. Dat heeft ook wel een poos geduurd, we zitten nu pas bijvoorbeeld pas sinds weken rustig met z’n allen aan tafel voor het ontbijt of avondeten, daar was eerder gewoon geen tijd voor.
Onze zoon kijkt altijd heel ernstig naar ons als we met onze dochtertje aan het spelen of aan het praten zijn, en op zulke momenten proberen we hem erbij te betrekken en dat gaat steeds beter. Hij wil zijn zusje dolgraag aanraken en over haar hoofd aaien (en in oogjes en neus pulken met z’n vinger), dus we helpen hem spelenderwijs een band met haar op te bouwen en eigenlijk is ze daar sinds kort pas aan toe. Eerder niet en dat is voor zo’n hummeltje ook niet leuk. Mijn man ging hier op het begin heel beschermend mee om vond ik, laat ze maar even, we staan er toch bij, gaat heus wel goed. En dat was ook zo.
Op het begin dacht ik vaak ‘maar hoe moet ik dit doen dan!’ Het klopt dat m’n dochtertje tot zo’n 6/8 weken best veel (lees continue) aandacht nodig had. Ik ben blij dat ik hierin niet helemaal alleen was; m’n man, extra lange kraamhulp, m’n vriendinnen en zelfs onze oudste hebben mij door deze periode gesleept met hun hulp. Ik kijk daarom terug naar een pittige maar hele fijne periode. Inmiddels heb ik een paar dagdelen achter de rug waarop ik echt helemaal alleen met ze ben, en ook dat gaat steeds beter. Wat ik nog wel een uitdaging vind soms is hoe ik ze beiden bij elkaar tevreden kan houden en kan geven wat ze nodig hebben. Zo zit de 1 in gaar box rustig om haar heen te kijken en speel ik met onze zoon, als dochtertje aandacht nodig heeft leg ik hem uit dat ik even naar z’n zusje ga. Dit was op het begin drama, maar gaat ook steeds beter.
Onze dochter is inmiddels 3 mnd en de rust is wedergekeerd. Ze slaapt door en doet het goed. Zo af en toe hebben we dramamomenten, zoals gisteravond. De jongste reageerde best heftig op haar prikjes, had opeens een knalrode opgezwollen bovenbeen dus we reden met spoed naar de dokter en dan moet onze zoon ook mee. Dan moet je nee zeggen tegen zo’n hummeltje en die snapt dat natuurlijk niet, dit soort dingen vind ik nog wel lastig hoor. En ‘s avonds waren ze beiden even overstuur, als de 1 begint, schrikt de ander ervan en dan hebben we twee sirene’s in huis waar je onmogelijk tussen komt
Maar ook daarin gaat het steeds beter vind ik, soms kan het gewoon niet anders. Ik ben in deze periode ook geleidelijk meer verzorgingstaken gaan overnemen van m’n zoontje en daar ben ik heel blij mee, want ik miste hem enorm. Hij loopt al bijna en kan veel dingen, spelen met hem is ook zo leuk! Wat dat betreft vind ik de afwisseling ontzettend leuk!
Wees geduldig en neem de tijd voor je baby, hoe sneller jullie gewend zijn aan elkaar en aan voedings- en slaaptijden, des te meer zul je straks meer rust ervaren en zal je zien dat alles op z’n plekje valt! Succes de komende tijd! En hoop niet dat ik je afschrik, maar dit is wel eerlijk hoe het bij ons is, hoeft natuurlijk niet te betekenen dat het bij jullie ook zo zal zijn.
12 weken geleden is onze tweede geboren, toen was de oudste 15 maanden. De eerste 2 weken trok hij zich bijna niets aan van zn zusje. Daarna kreeg hij steeds meer interesse maar ook wel jaloezie soms.
Hij kan soms enorm jengelen als ik met de baby bezig ben. Soms is een aai over de bol genoeg, soms is er meer nodig. Dan verschoon ik de baby op de bank, zodat de oudste mee kan kijken. Of geef ik hem de schone pamper en vraag dan of hij die wil aangeven. Supertrots is hij dan! Of bijv de dop op de fles doen als die leeg is.
Verder probeer ik momentjes te pakken waarop ik echt even met hem alleen speel en ik neem ook de tijd om met hem aan tafel te zitten eten. Baby evt in wipstoel erbij. Maar hij moet ook leren dat hij niet altijd meteen aandacht krijgt, dus jammeren hoort er soms wel bij. Verder maak ik het mezelf ook wel es makkelijk en zet ik hem in de kinderstoel voor een filmpje zodat ik de baby kan voeden in alle rust. ?
Hij kan soms enorm jengelen als ik met de baby bezig ben. Soms is een aai over de bol genoeg, soms is er meer nodig. Dan verschoon ik de baby op de bank, zodat de oudste mee kan kijken. Of geef ik hem de schone pamper en vraag dan of hij die wil aangeven. Supertrots is hij dan! Of bijv de dop op de fles doen als die leeg is.
Verder probeer ik momentjes te pakken waarop ik echt even met hem alleen speel en ik neem ook de tijd om met hem aan tafel te zitten eten. Baby evt in wipstoel erbij. Maar hij moet ook leren dat hij niet altijd meteen aandacht krijgt, dus jammeren hoort er soms wel bij. Verder maak ik het mezelf ook wel es makkelijk en zet ik hem in de kinderstoel voor een filmpje zodat ik de baby kan voeden in alle rust. ?
Wauw, Wat een lang verhaal! Ik vind het super lief dat je zoveel moeite doet om je ervaring te delen met mij. Ik snap dat het natuurlijk wennen is voor zo'n kleintje als je ineens de aandacht moet delen, en natuurlijk nu ook met sprongetjes, tandjes etc. Jij natuurlijk ook nog gefeliciteerd met jullie dochtertje! En tuurlijk heb je me niet afgeschrikt! Ik vind het alleen maar super fijn dat je het wou delen met mij!
Heel erg bedankt voor de tips! En natuurlijk nog van harte gefeliciteerd!