Toen ik 21 weken zwanger was van mijn dochtertje kwamen we via een echo erachter dat zij een aangeboren nierafwijking had. Zij had een , op dat moment, eenzijdige cystenier maar ons werd verteld dat tot ongeveer 32 weken de nierontwikkeling nog niet klaar is en de andere nier ook nog aangedaan kon blijken te zijn. Als dat het geval zou zijn zou zij niet levensvatbaar zijn. Daar sta je dan, wat een angst hebben we gehad!! Iedere 3 weken werden er nieuwe echo`s gemaakt en iedere keer hing dat zwaard weer boven ons hoofd. Gelukkig is het bij die ene nier gebleven en is ze ook verder helemaal gezond. Ondanks dat geweldige nieuws kan ik maar niet opgelucht zijn. Tuurlijk ben ik ontzettend blij maar ik voel me nu (ze is 3 maanden) nog steeds niet mezelf. Ik ben bij vlagen somber, labiel en piekerig. Ben dolverliefd op mijn dochter maar snap niet dat het met mezelf niet goed gaat. Is er iemand die herkent dat je je op het ergste instelt, het valt erg mee en tóch blijf je ermee in je maag zitten. Ondanks dat ik veel steun uit mijn omgeving krijg voel ik me niet opgelucht.... Erg moeilijk onder woorden te brengen allemaal....