Goedemiddag dames.
Ik ben vandaag bijna 10 weken zwanger. Ik kwam er pas achter na 8 weken. Ik heb wel eerder een vermoeden gehad maar omdat ik gewoon menstrueerde heb ik geen test meer gedaan. Ik heb ook veel maag- en darmklachten gehad het afgelopen jaar waarvoor ik onder behandeling ben gewest bij een specialist. Ik was wel vaker misselijk en sowieso altijd moe.
Ik wilde dan ook geen test doen. Ik had wel vaker op aanraden van anderen testen gedaan, want ja misselijk en moe, maar bleek nooit positief.
Maar op het moment dat ik geen koffie meer wilde drinken (ik was een koffiejunk), ik alles opeens vond stinken (zelfs de wasverzachter) en mijn vriend me thuis aantrof naarstig op zoek naar recepten met perzik erin omdat 'dat moest', vond mijn vriend het tijd voor toch een test.
Ik riep nog onderweg naar het toilet: 'ben heus niet zwanger hoor....'
Maar.....toch wel.
Vriend in tranen van geluk en ik twee dagen lang alleen maar naar dat teststaafje zitten staren of dat echt wel een plus was en of ie een paar uur later niet weg was. 's nachts zelfs wezen kijken of het wel echt zo was.
Tot dan toe heel blij maar ook bezorgd omdat ik nog steeds bloed verloor en best wel veel ook. De volgende dag naar de huisarts geweest.
Omdat ik 5 jaar terug een miskraam heb gehad bij 10 weken en ik door het bloedverlies geen idee had van de termijn stuurde mijn huisarts me direct door naar het ziekenhuis voor een echo.
Daar bleek ik al 8 weken zwanger en ik heb doodstil liggen staren naar het klopende hartje op het scherm terwijl de arts en mijn vriend enthousiast aan het kwebbelen waren.
Het hele weekend voelde ik mij vreemd en gelukkig. Tot maandagochtend toen ik opstond om naar werk te gaan. Ik voelde krampen en eenmaal op het toilet verloor ik enorm veel bloed. Ik raakte volledig in paniek. Op zo'n moment komt veel oud zeer opeens weer naar boven.
Mijn vriend heeft me op bed gelegd, mijn werk gebeld en het ziekenhuis. Ik mocht meteen langskomen op de spoedafdeling. De gynaecoloog heeft gekeken en godzijdank was er nog steeds een kloppend hartje te zien.
Ze gaf wel aan dat het een onzekere situatie was en dat het 2 kanten op kon gaan. Ze wilde niet meer dan 50% geven als kans dat het goed zal gaan.Zekerheid tot de deur zei ze.
Niet heel geruststellend als je dan de deur uitloopt. Maar wij proberen ons vast te houden aan de goede kant van de 50% en blijven positief. Ik ben erg beroerd,soms met koorts, de ene dag meer dan de andere maar het bloedverlies is inmiddels wel geminderd en dat geeft hoop. Omdat vanwege mijn eerdere ziekte nog gedeeltelijk in de ziektewet zat was ik natuurlijk al niet 100% qua energie. Ik heb ervoor gekozen tot de volgende controle thuis te blijven en heel rustig aan te doen. Ik werk in het onderwijs als docent beeldende vorming en heb 6 groepen per dag die ik steeds heen en weer moet brengen naar hun groepsleerkracht, trap op, trap af...tijdens de lessen nooit een moment om te zitten, zeker bij groep 2 en 3 niet, en bovendien is het 1uur rijden naar mn werk en dat weer terug. Ik zag dat alles bij elkaar nu totaal niet zitten. Ik voel me vreselijk schuldig daarover. Ik heb collega's die werkelijk fluitend zwanger zijn. En ik denk al snel: 'jezus Swil, stel je niet aan...kom op' Dus het thuiszitten valt me zwaar.
Ik moet de 26e in het ziekenhuis zijn voor een termijnecho. Dan zal blijken of alles nog steeds goed is en ik voorzichtig kan gaan genieten van mijn zwangerschap. Want daar ben ik wel aan toe!!!!!
Zo. Ik ben mijn verhaal even kwijt! Ik ben erg benieuwd naar de verhalen en ervaringen van de anderen hier....
Liefs Swillie
Ik ben vandaag bijna 10 weken zwanger. Ik kwam er pas achter na 8 weken. Ik heb wel eerder een vermoeden gehad maar omdat ik gewoon menstrueerde heb ik geen test meer gedaan. Ik heb ook veel maag- en darmklachten gehad het afgelopen jaar waarvoor ik onder behandeling ben gewest bij een specialist. Ik was wel vaker misselijk en sowieso altijd moe.
Ik wilde dan ook geen test doen. Ik had wel vaker op aanraden van anderen testen gedaan, want ja misselijk en moe, maar bleek nooit positief.
Maar op het moment dat ik geen koffie meer wilde drinken (ik was een koffiejunk), ik alles opeens vond stinken (zelfs de wasverzachter) en mijn vriend me thuis aantrof naarstig op zoek naar recepten met perzik erin omdat 'dat moest', vond mijn vriend het tijd voor toch een test.
Ik riep nog onderweg naar het toilet: 'ben heus niet zwanger hoor....'
Maar.....toch wel.
Vriend in tranen van geluk en ik twee dagen lang alleen maar naar dat teststaafje zitten staren of dat echt wel een plus was en of ie een paar uur later niet weg was. 's nachts zelfs wezen kijken of het wel echt zo was.
Tot dan toe heel blij maar ook bezorgd omdat ik nog steeds bloed verloor en best wel veel ook. De volgende dag naar de huisarts geweest.
Omdat ik 5 jaar terug een miskraam heb gehad bij 10 weken en ik door het bloedverlies geen idee had van de termijn stuurde mijn huisarts me direct door naar het ziekenhuis voor een echo.
Daar bleek ik al 8 weken zwanger en ik heb doodstil liggen staren naar het klopende hartje op het scherm terwijl de arts en mijn vriend enthousiast aan het kwebbelen waren.
Het hele weekend voelde ik mij vreemd en gelukkig. Tot maandagochtend toen ik opstond om naar werk te gaan. Ik voelde krampen en eenmaal op het toilet verloor ik enorm veel bloed. Ik raakte volledig in paniek. Op zo'n moment komt veel oud zeer opeens weer naar boven.
Mijn vriend heeft me op bed gelegd, mijn werk gebeld en het ziekenhuis. Ik mocht meteen langskomen op de spoedafdeling. De gynaecoloog heeft gekeken en godzijdank was er nog steeds een kloppend hartje te zien.
Ze gaf wel aan dat het een onzekere situatie was en dat het 2 kanten op kon gaan. Ze wilde niet meer dan 50% geven als kans dat het goed zal gaan.Zekerheid tot de deur zei ze.
Niet heel geruststellend als je dan de deur uitloopt. Maar wij proberen ons vast te houden aan de goede kant van de 50% en blijven positief. Ik ben erg beroerd,soms met koorts, de ene dag meer dan de andere maar het bloedverlies is inmiddels wel geminderd en dat geeft hoop. Omdat vanwege mijn eerdere ziekte nog gedeeltelijk in de ziektewet zat was ik natuurlijk al niet 100% qua energie. Ik heb ervoor gekozen tot de volgende controle thuis te blijven en heel rustig aan te doen. Ik werk in het onderwijs als docent beeldende vorming en heb 6 groepen per dag die ik steeds heen en weer moet brengen naar hun groepsleerkracht, trap op, trap af...tijdens de lessen nooit een moment om te zitten, zeker bij groep 2 en 3 niet, en bovendien is het 1uur rijden naar mn werk en dat weer terug. Ik zag dat alles bij elkaar nu totaal niet zitten. Ik voel me vreselijk schuldig daarover. Ik heb collega's die werkelijk fluitend zwanger zijn. En ik denk al snel: 'jezus Swil, stel je niet aan...kom op' Dus het thuiszitten valt me zwaar.
Ik moet de 26e in het ziekenhuis zijn voor een termijnecho. Dan zal blijken of alles nog steeds goed is en ik voorzichtig kan gaan genieten van mijn zwangerschap. Want daar ben ik wel aan toe!!!!!
Zo. Ik ben mijn verhaal even kwijt! Ik ben erg benieuwd naar de verhalen en ervaringen van de anderen hier....
Liefs Swillie