A
Anoniem
Guest
hallo meiden
ik wilde even dit verhaal laten lezen dat stond op et zwangerforum.
misschien dat het dan voor de pestkoppen duidelijk is dat deze forums er zijn voor steun aan elkaar en niet om een ander belachelijk te maken met kinderachtig gedrag.
ik weet dat hier heel veel meiden zijn die veel aan dit forum hebben of hebben gehad zoals ik zelf en het deed mij pijn te lezen dat er een paar anoniemen zijn die de namen van anderen gebruiken om vervelende reacties te geven. hopenlijk wordt het hier weer een beetje volwassen en worden diegene wakker van dit bericht.
verder wens ik iedereen heel veel sterkte met zwanger raken het is super kan ik jullie vertellen.
groetjes tijger (10 weken 2 dagen)
Afscheid, dag lieve allemaal!
Fieke 15-08-2004 21:39:35
Terwijl ik dit typ, lopen de tranen over mijn wangen. Woensdag 11-08 is ons zoontje Wieger geboren. hij heeft nog 45 min. geleefd en is toen overleden. Heel verdrietig, niet te bevatten.
Vorige week zondag zijn mijn vliezen gebroken, zomaar. 's Avonds toen naar het ziekenhuis, echo gemaakt, alles met ons ventje leek goed, zo even aanzien, maandag verder beleid. Omdat ik precies 24 weken was konden ze nog niet zoveel doen. Maandag hebben ze overleg gehad met Zwolle (het gespecialiseerde ziekenhuis bij ons in de buurt). ze wouden toch beginnen met weeenremmers (ik had geen weeen) en antibiotica ivm gebroken vliezen. Nog weer een echo gehad, er zat nog voldoende vruchtwater. 's middags werd het vruchtwater wat groener en begon het in mijn buik wat meer te rommelen. 's Nachts had ik echte weeen, zetpil gehad en het zakte nog weer af. Mijn man was bij me en dat voelde zo goed. We hebben zoveel gepraat, urenlang. Alle scenario's doorgenomen. heel erg veel hadden (en hebben we nog) we aan ons geloof. Hebben we enorm veel kracht uitgeput. Met die weeenremmers en de antibiotica wilden de artsen proberen het zolang mogelojk te rekken. in ieder geval tot ik 25 weken was, san kon ik naar Zwolle en konden ze daar al iets meer voor me doen. zelf echter had ik het gevoel dat het niet goed zat. ik voelde ons kindje nog zo goed bewegen, we waren er zo blij mee.....
Dinsdags waren de weeen weg en het leek goed, in de loop van de dag kreeg ik meer afscheiding, het werd groener en pussiger, ik kreeg meer weeen en het leek toch door te zetten. Om 22.00 uur nog een gesprek gehad met de gynaecoloog, het leek hem ook niet goed gaan. Nou, en die nacht: één grote nachtmerrie. Tjonge wat heb ik veel moeten doorstaan, allerlei complicaties gehad, ontzettend bang geweest voor mijn eigen leven.
En om 5.15 uur is onze zoon geboren.Hij heeft nog ruim een half uur mogen leven. In onze armen is hij gestorven. terwijl ik het nu even nalees ben ik zo verdrietig. Het is net of het niet waar is. Ik ben zo leeg. vorige week om deze tijd was er nog niets aan de hand en nu hebben we onze Wieger al begraven.......
Na de bevalling liet de placenta niet los, weer naar de o.k. bloeddrukdaling na de tijd. Wat naar, wat naar.
's midaags zijn we samen met onze Wieger naar huis gegaan, o, wat moeilijk. Maar hij lag zo lief in het mandje wat we speciaal gekocht hadden. de andere kinderen hebben hem ook gezien. Heel natuurlijk. Wieger was 31 cm lang en woog 600 gram. Erg klein, maar o, zo compleet. en als je dan zo'n wondertje ziet, waar alles op en aan zit met alle kleine wondertjes, dan moet je wel geloven dat er een God is. Toen Wieger bij me op de buik lag en we hem zagen, zo lief, zo klein, zo teer, toen kon ik alleen maar zeggen: dank U wel God, dat hem erg veel lijden bespaard is. als die kleintjes 24 weken zijn, dan zijn ze nog niet levensvatbaar, en in het ziekenhuis hebben ze alles geprobeerd wat in hun vermogen was, maar Wieger mocht nog niet leven. Hij is bij de Here Jezus. Hoe hard of het ook klinkt en hoe we hem ook zullen missen. Gister hebben we in besloten kring afscheid van wieger genomen en hem begraven. en dan kom je thuis. Leeg. Je bent kraamvrouw, maar er is niets meer. zo ontzettend moeilijk. Niet te beschrijven. We hebben een fijne kraamhulp, waar we goed mee kunnen praten. Maar het is zo leeg.
Wieger had zo mooi hier kunnen lopen.
Ik wou het jullie toch even laten weten, omdat ik toch regelmatig op het forum te vinden ben. Ik wil iedereen van jullie nog een fijne goede zwangerschap toewensen. Sorry voor mijn mogelijk wat rommelige verhaal.
Bedankt voor het aanhoren want het voelt toch wel goed het hier even kwijt te kunnen.
Dag lieve, lieve dames. ik zal jullie missen.
Fieke
ik wilde even dit verhaal laten lezen dat stond op et zwangerforum.
misschien dat het dan voor de pestkoppen duidelijk is dat deze forums er zijn voor steun aan elkaar en niet om een ander belachelijk te maken met kinderachtig gedrag.
ik weet dat hier heel veel meiden zijn die veel aan dit forum hebben of hebben gehad zoals ik zelf en het deed mij pijn te lezen dat er een paar anoniemen zijn die de namen van anderen gebruiken om vervelende reacties te geven. hopenlijk wordt het hier weer een beetje volwassen en worden diegene wakker van dit bericht.
verder wens ik iedereen heel veel sterkte met zwanger raken het is super kan ik jullie vertellen.
groetjes tijger (10 weken 2 dagen)
Afscheid, dag lieve allemaal!
Fieke 15-08-2004 21:39:35
Terwijl ik dit typ, lopen de tranen over mijn wangen. Woensdag 11-08 is ons zoontje Wieger geboren. hij heeft nog 45 min. geleefd en is toen overleden. Heel verdrietig, niet te bevatten.
Vorige week zondag zijn mijn vliezen gebroken, zomaar. 's Avonds toen naar het ziekenhuis, echo gemaakt, alles met ons ventje leek goed, zo even aanzien, maandag verder beleid. Omdat ik precies 24 weken was konden ze nog niet zoveel doen. Maandag hebben ze overleg gehad met Zwolle (het gespecialiseerde ziekenhuis bij ons in de buurt). ze wouden toch beginnen met weeenremmers (ik had geen weeen) en antibiotica ivm gebroken vliezen. Nog weer een echo gehad, er zat nog voldoende vruchtwater. 's middags werd het vruchtwater wat groener en begon het in mijn buik wat meer te rommelen. 's Nachts had ik echte weeen, zetpil gehad en het zakte nog weer af. Mijn man was bij me en dat voelde zo goed. We hebben zoveel gepraat, urenlang. Alle scenario's doorgenomen. heel erg veel hadden (en hebben we nog) we aan ons geloof. Hebben we enorm veel kracht uitgeput. Met die weeenremmers en de antibiotica wilden de artsen proberen het zolang mogelojk te rekken. in ieder geval tot ik 25 weken was, san kon ik naar Zwolle en konden ze daar al iets meer voor me doen. zelf echter had ik het gevoel dat het niet goed zat. ik voelde ons kindje nog zo goed bewegen, we waren er zo blij mee.....
Dinsdags waren de weeen weg en het leek goed, in de loop van de dag kreeg ik meer afscheiding, het werd groener en pussiger, ik kreeg meer weeen en het leek toch door te zetten. Om 22.00 uur nog een gesprek gehad met de gynaecoloog, het leek hem ook niet goed gaan. Nou, en die nacht: één grote nachtmerrie. Tjonge wat heb ik veel moeten doorstaan, allerlei complicaties gehad, ontzettend bang geweest voor mijn eigen leven.
En om 5.15 uur is onze zoon geboren.Hij heeft nog ruim een half uur mogen leven. In onze armen is hij gestorven. terwijl ik het nu even nalees ben ik zo verdrietig. Het is net of het niet waar is. Ik ben zo leeg. vorige week om deze tijd was er nog niets aan de hand en nu hebben we onze Wieger al begraven.......
Na de bevalling liet de placenta niet los, weer naar de o.k. bloeddrukdaling na de tijd. Wat naar, wat naar.
's midaags zijn we samen met onze Wieger naar huis gegaan, o, wat moeilijk. Maar hij lag zo lief in het mandje wat we speciaal gekocht hadden. de andere kinderen hebben hem ook gezien. Heel natuurlijk. Wieger was 31 cm lang en woog 600 gram. Erg klein, maar o, zo compleet. en als je dan zo'n wondertje ziet, waar alles op en aan zit met alle kleine wondertjes, dan moet je wel geloven dat er een God is. Toen Wieger bij me op de buik lag en we hem zagen, zo lief, zo klein, zo teer, toen kon ik alleen maar zeggen: dank U wel God, dat hem erg veel lijden bespaard is. als die kleintjes 24 weken zijn, dan zijn ze nog niet levensvatbaar, en in het ziekenhuis hebben ze alles geprobeerd wat in hun vermogen was, maar Wieger mocht nog niet leven. Hij is bij de Here Jezus. Hoe hard of het ook klinkt en hoe we hem ook zullen missen. Gister hebben we in besloten kring afscheid van wieger genomen en hem begraven. en dan kom je thuis. Leeg. Je bent kraamvrouw, maar er is niets meer. zo ontzettend moeilijk. Niet te beschrijven. We hebben een fijne kraamhulp, waar we goed mee kunnen praten. Maar het is zo leeg.
Wieger had zo mooi hier kunnen lopen.
Ik wou het jullie toch even laten weten, omdat ik toch regelmatig op het forum te vinden ben. Ik wil iedereen van jullie nog een fijne goede zwangerschap toewensen. Sorry voor mijn mogelijk wat rommelige verhaal.
Bedankt voor het aanhoren want het voelt toch wel goed het hier even kwijt te kunnen.
Dag lieve, lieve dames. ik zal jullie missen.
Fieke