Donderdag 22 september om 8.55 uur is onze zoon Abel Wolke geboren. Hij woog 3850 gram en wws 50 cm.
In de nacht daarvoor braken om 00.45 uur mijn vliezen. Ik voelde twee keer toktok in mijn buik en toen ik naar de wc liep had ik en natte broek, snel mijn vriend geroepen 'kom naar beneden en neem je drinkbeker mee!'. Helder met vlokken. Wij dachten laten we nog even gaan slapen, maar de weeen begonnen een kwartier later al. Alleen maar ug- en beenweeen. Ik vond het gevoel erg tegenvallen, je kunt ze ook niet opvangen met ademhaling. Mijn vriend moest keihard met zijn knokkels in mijn rug duwen, dan ging het nog. Onder hete douche geweest, gekotst, op bed, weer staan. En ondertussen met zo'n klote App timen of we al mochten bellen. Om 4.30 uur voelde ik ineens persweeen. Toen hebben we direct gebeld, ze was er om 5.00 uur en ik bleek al volledig open (komt twee keer per jaar voor vertelde de vk later dat mensen zo laat pas bellen en niet in paniek zijn geraakt onderweg), bevallingsbad vol laten lopen, ondertussen op de baarkruk persen. Ze had al wel verteld dat hij er niet gunstig voorlag met zijn hoofd. Lang geprobeerd te persen en ademen, maar ze waren nier krachtig genoeg om zijn hoofdje er goed voor te krijgen. Om 7.45 uur met de ambulance en sirenes naar het ziekenhuis, niet omdat de baby in gevaar was of ik, maar omdat het spits was. Ik had mijn ogen dicht en een ontspannings cd op de iPod, vond dat eigenlijk het meest relaxte gedeelte, overzichtelijk. Toen in de ziekenhuiskamer was daar ineens wel heel veel personeel, stuk of 7 man aan mijn voeteneind. Mijn meegkomen vk zei 'doe je ogen maar dicht'. Ik kon me focussen en de perweeen werden sterken. Hij kreeg een kleine vaccuumpomp (kiwi) op zijn hoofdje en kon zo na elke perswee niet meer terugzakken (is niet zo dat ze hem eruit trekken met zo'n pomp). En na een knip en paar keer persen was hij daar ineens op mijn buik: mijn zoon met een hamburger op zijn achterhoofdje. Ik vond dat wel heftig maar het is binnen 2 dagen al weggetrokken. Hij ging direct de borst zoeken en dronk al tijdens het eerste uur. Toen kreeg ik nog een wegtrekker door lage bloeddruk, maar daar konden ze me snel mee helpen. We moesten een nachtje blijven vanwege de pomp. Mijn vriend mocht ook in de suite slapen, het was een heftig nachtje waarin onze zoon zich niet helemaal lekker voelde met zijn hoofdje. Elke keer konden we op de knop drukken voor hulp, dat was fijn.
Nu we een paar dagen thuis zijn, gaat het ZO goed met ons. Abel is maar een dag afgevallen. De bv gaat als een tiet en hij is heel tevreden. 's Nachts ligt hij tussen onze hoofdkussens en zijn we een en al liefde voor die kleine knappe. Hij spuit zijn poep zo een halve meter weg. En mijn hechtingen genezen ook goed.
Deze kraamvrouw geniet van elk moment.
In de nacht daarvoor braken om 00.45 uur mijn vliezen. Ik voelde twee keer toktok in mijn buik en toen ik naar de wc liep had ik en natte broek, snel mijn vriend geroepen 'kom naar beneden en neem je drinkbeker mee!'. Helder met vlokken. Wij dachten laten we nog even gaan slapen, maar de weeen begonnen een kwartier later al. Alleen maar ug- en beenweeen. Ik vond het gevoel erg tegenvallen, je kunt ze ook niet opvangen met ademhaling. Mijn vriend moest keihard met zijn knokkels in mijn rug duwen, dan ging het nog. Onder hete douche geweest, gekotst, op bed, weer staan. En ondertussen met zo'n klote App timen of we al mochten bellen. Om 4.30 uur voelde ik ineens persweeen. Toen hebben we direct gebeld, ze was er om 5.00 uur en ik bleek al volledig open (komt twee keer per jaar voor vertelde de vk later dat mensen zo laat pas bellen en niet in paniek zijn geraakt onderweg), bevallingsbad vol laten lopen, ondertussen op de baarkruk persen. Ze had al wel verteld dat hij er niet gunstig voorlag met zijn hoofd. Lang geprobeerd te persen en ademen, maar ze waren nier krachtig genoeg om zijn hoofdje er goed voor te krijgen. Om 7.45 uur met de ambulance en sirenes naar het ziekenhuis, niet omdat de baby in gevaar was of ik, maar omdat het spits was. Ik had mijn ogen dicht en een ontspannings cd op de iPod, vond dat eigenlijk het meest relaxte gedeelte, overzichtelijk. Toen in de ziekenhuiskamer was daar ineens wel heel veel personeel, stuk of 7 man aan mijn voeteneind. Mijn meegkomen vk zei 'doe je ogen maar dicht'. Ik kon me focussen en de perweeen werden sterken. Hij kreeg een kleine vaccuumpomp (kiwi) op zijn hoofdje en kon zo na elke perswee niet meer terugzakken (is niet zo dat ze hem eruit trekken met zo'n pomp). En na een knip en paar keer persen was hij daar ineens op mijn buik: mijn zoon met een hamburger op zijn achterhoofdje. Ik vond dat wel heftig maar het is binnen 2 dagen al weggetrokken. Hij ging direct de borst zoeken en dronk al tijdens het eerste uur. Toen kreeg ik nog een wegtrekker door lage bloeddruk, maar daar konden ze me snel mee helpen. We moesten een nachtje blijven vanwege de pomp. Mijn vriend mocht ook in de suite slapen, het was een heftig nachtje waarin onze zoon zich niet helemaal lekker voelde met zijn hoofdje. Elke keer konden we op de knop drukken voor hulp, dat was fijn.
Nu we een paar dagen thuis zijn, gaat het ZO goed met ons. Abel is maar een dag afgevallen. De bv gaat als een tiet en hij is heel tevreden. 's Nachts ligt hij tussen onze hoofdkussens en zijn we een en al liefde voor die kleine knappe. Hij spuit zijn poep zo een halve meter weg. En mijn hechtingen genezen ook goed.
Deze kraamvrouw geniet van elk moment.