<p>Hoi allemaal,</p><p>Even op voorhand: het gaat hier om een abortus van een eerder heel gewenst voor zover geweten gezond kind. Als dit moeilijk voor je is, raad ik je aan het verhaal gewoon te laten passeren. Ik begrijp dat het een moeilijk onderwerp is.</p><p>Even beginnen bij het begin, ik heb altijd erg graag kinderen gewild. Rond mij zijn er veel mensen zwanger of reeds ouders geworden en dat werd voor mij steeds moeilijker omdat ik dat niet had. We hebben zelf iets langer dan een jaar geprobeerd toen ik zwanger was. Toch was ik niet zo blij als verwacht. Ik was wel wat misselijk en had hele zere tepels, maar verder kon ik eigenlijk niet klagen. Maar mentaal voelde ik me zo slecht. Ik had zo hard uitgekeken naar deze zwangerschap, maar ik voelde helemaal geen verbinding of blijdschap. Ik trok me terug en zat hele dagen op de bank tv te kijken. Bij de eerste echo was het allemaal zo onwerkelijk, ik kon echt niet vatten dat ik zwanger was. Hierna werd het alleen maar erger. Ik voelde helemaal geen emoties meer en kon alleen maar denken dat ik de zwangerschap niet wilde, dat ik het kind geen toekomst kon geven, dat het nu niet uitkwam. Inmiddels kreeg ik ook te horen dat mijn zus opnieuw zwanger was, terwijl ze altijd gezegd had geen kinderen meer te willen na de laatste. Ook waren 3 vrienden zwanger. Dit nieuws kwam bij mij heel slecht binnen. Ik begon ook steeds meer te twijfelen aan mezelf, zag alleen maar beren op de weg. Na een week liep ik eigenlijk al rond met de gedachte dat ik een abortus wilde. Dit vond mijn vriend natuurlijk heel gek en heel erg om te horen. Hij wilde sowieso dat we met iemand gingen praten. De verloskundige heeft toen haar uiterste best gedaan, maar helaas zijn we terecht gekomen bij iemand zonder kennis van zaken. Ze gaf meteen aan dat ze ook niet wist of er hormonale invloeden waren. Ik voelde me ook niet goed bij haar. Uiteindelijk heb ik inderdaad besloten een abortus te plannen. Bij de termijnecho wilde ik zelfs niet kijken, zo vervreemd was ik van de zwangerschap. Met 13 weken is de zwangerschap afgebroken. Hierna ben ik aan de pil gegaan, maar de kinderwens blijft. Inmiddels ben ik wel in begeleiding bij een psychotherapeute en is een depressie en persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Ik hoop maar dat het zich allemaal niet herhaalt bij een 2e zwangerschap. Wat ik wel erg jammer vind, is dat er dus ziekenhuizen zijn met een pop-poli waarin zwangeren met psychische klachten behandeld worden door een gyn, psych en kinderarts. Maar hier in de regio bestaat dat niet. Ik neem de verloskundige niets kwalijk, zij heeft echt alles geprobeerd. Maar persoonlijk vind ik wel dat het systeem hier in de regio gefaald heeft. Ik was mss intussen moeder, als ik de goede behandeling had gekregen.</p><p>Dit wilde ik even kwijt</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Abortus na prenatale depressie
- Onderwerp starter Lyanna
- Startdatum
Hoi Lyanna,
Ten eerste wil ik je zeggen dat ik he supermoedig vindt en je je vooral niet hoeft te schamen. Alles wat ik lees komt me 100% bekend voor.
Op dit moment ben ik bijna 9 weken zwanger en ik kamp met dezelfde gevoelens als wat jij meemaakte, ik ben daarnaast heel erg suicidaal en zo depressief.
Heb ook vaak eraan moeten denken, maar de dingen worden beter, de hormonen die maken de dingen 50X erger. Het is zeker niet makkelijk, en bewonder je, want dit is een taboe wat je niet vaak hoort omdat vrouwen er niet over durven te praten. Zelf heb ik nog die band ook niet met mn kindje maar ik hou vol.
Voor jou komt het echt goed, wanneer je er klaar voor bent hoop ik dat je je vee beter voelt, en zoek vooral hulp.
Veel sterkse toegewenst
Liefs. Andrea
Ten eerste wil ik je zeggen dat ik he supermoedig vindt en je je vooral niet hoeft te schamen. Alles wat ik lees komt me 100% bekend voor.
Op dit moment ben ik bijna 9 weken zwanger en ik kamp met dezelfde gevoelens als wat jij meemaakte, ik ben daarnaast heel erg suicidaal en zo depressief.
Heb ook vaak eraan moeten denken, maar de dingen worden beter, de hormonen die maken de dingen 50X erger. Het is zeker niet makkelijk, en bewonder je, want dit is een taboe wat je niet vaak hoort omdat vrouwen er niet over durven te praten. Zelf heb ik nog die band ook niet met mn kindje maar ik hou vol.
Voor jou komt het echt goed, wanneer je er klaar voor bent hoop ik dat je je vee beter voelt, en zoek vooral hulp.
Veel sterkse toegewenst
Liefs. Andrea
Hoi Andrea,
Dankjewel voor je reactie. Wat jammer om te horen dat je het ook ervaart. Hopelijk krijg je wel de juiste hulp. Erg goed van je dat je volhoudt! Ik hoop voor je dat je je snel beter voelt.
We proberen inmiddels opnieuw zwanger te worden, maar nog niet met ovu testen of echt getimed klussen. Beetje geleidelijk aan, gezien ons seksleven er ook serieus onder geleden heeft. Het is weer wennen, maar komt wel goed (hopelijk)
Dankjewel voor je reactie. Wat jammer om te horen dat je het ook ervaart. Hopelijk krijg je wel de juiste hulp. Erg goed van je dat je volhoudt! Ik hoop voor je dat je je snel beter voelt.
We proberen inmiddels opnieuw zwanger te worden, maar nog niet met ovu testen of echt getimed klussen. Beetje geleidelijk aan, gezien ons seksleven er ook serieus onder geleden heeft. Het is weer wennen, maar komt wel goed (hopelijk)
Jeetje wat heftig zeg! En wat stoer dat je dit deelt.
Ik vond mijn eerste zwangerschap mentaal ook heel heftig. Die is geëindigd in een mk. En hoe heftig ook de mk was en het kindje gewild was de rust die over me heen viel onbeschrijfelijk. Nu ben ik weer zwanger en voel me heel anders. Vind het nu mentaal ook niet zwaar het voelt gewoon goed.
Ik hoop dat jij ook in de toekomst die rust gaat ervaren. En een volgende zwangerschap mentaal minder zwaar word. Nogmaals super stoer dat je het deelt
Ik vond mijn eerste zwangerschap mentaal ook heel heftig. Die is geëindigd in een mk. En hoe heftig ook de mk was en het kindje gewild was de rust die over me heen viel onbeschrijfelijk. Nu ben ik weer zwanger en voel me heel anders. Vind het nu mentaal ook niet zwaar het voelt gewoon goed.
Ik hoop dat jij ook in de toekomst die rust gaat ervaren. En een volgende zwangerschap mentaal minder zwaar word. Nogmaals super stoer dat je het deelt
Jeetje wat een heftig verhaal zeg. Vreselijk dat je dit hebt moeten mee maken anders kan ik niet zeggen.
Ik kan mij wel een beetje in jou verplaatsen niet dat ik getwijfeld heb over abortus maar een kindje krijgen was altijd mijn aller grootste wens en toen ik op mijn einde vd zwangerschap liep dacht ik steeds blijf maar lekker zitten dat is veiliger en beter. Toen onze dochter geboren word heb ik een hele moeilijke en heftige start gehad en heb dit als heel zwaar ervaren wat bijna niemand begrijpt of wilt begrijpen het was toch altijd jou grootste wens zeiden ze dan.
En dat was het ook en dat maakte het nog veel erger voor mezelf je zo te voelen.
Dus ik kan er wel over mee praten dat hormonen zooooveeeeel met je kunnen doen!!!
Nu is onze dochter pas 16 weken maar wilde altijd meerdere kindertjes en ook daar twijfel ik nu heel erg over doordat ik mij zo gevoeld heb en je het heel anders hebt ervaren als dat je had gehoopt.
Ik wil je heel veel sterkte wensen want je zo ellendig voelen is vreselijk!!!!
Ik kan mij wel een beetje in jou verplaatsen niet dat ik getwijfeld heb over abortus maar een kindje krijgen was altijd mijn aller grootste wens en toen ik op mijn einde vd zwangerschap liep dacht ik steeds blijf maar lekker zitten dat is veiliger en beter. Toen onze dochter geboren word heb ik een hele moeilijke en heftige start gehad en heb dit als heel zwaar ervaren wat bijna niemand begrijpt of wilt begrijpen het was toch altijd jou grootste wens zeiden ze dan.
En dat was het ook en dat maakte het nog veel erger voor mezelf je zo te voelen.
Dus ik kan er wel over mee praten dat hormonen zooooveeeeel met je kunnen doen!!!
Nu is onze dochter pas 16 weken maar wilde altijd meerdere kindertjes en ook daar twijfel ik nu heel erg over doordat ik mij zo gevoeld heb en je het heel anders hebt ervaren als dat je had gehoopt.
Ik wil je heel veel sterkte wensen want je zo ellendig voelen is vreselijk!!!!
Wat een heftig en verdrietig verhaal, zowel voor jou als voor je partner. Maar wat ontzettend fijn om te lezen dat hij zo achter je staat, heel erg bijzonder!
Ik heb het zelf gelukkig niet zo heftig gehad, wel viel het mij koud op mijn dak dat die roze wolk niet kwam. Ik was er al jaren mee bezig en wij hebben het (met tussenposes) ook 1.5 jaar geprobeerd om zwanger te raken. Toen het eindelijk zo ver was kwam het net op een gek moment, die periode waren wij er totaal niet mee bezig doordat mijn moeder ernstig ziek is geworden en dat hele traject net op gang kwam.
Maar ik denk door al die jaren hopen dat het beeld vertekend is geraakt. Tuurlijk ben ik nu heel erg blij en gelukkig dat ik al 26 weken zwanger ben, maar die roze wolk heb ik nog steeds niet gevonden. Als ik een schopje krijg of een echo zie dan word ik weer vrolijk,maar verder vind ik het eerlijk gezegd best wel saai en stressvol. Je mag niets en moet op alles letten. Vaak voel ik mij ook wel schuldig dat ik die gedachtes heb.
Ik weet niet hoe het bij jou is maar ik verwachte een bepaalde magische knal of in ieder geval iets van een andere gewaarwording, maar dat bleef allemaal uit. In plaats van positieve knallen kreeg ik negatieve knallen in de vorm van veel hormonen en ontiegelijk moe zijn waardoor ik niet meer kon werken en voor mijn moeder kon zorgen. Dikke teleurstelling naar mijzelf, voelde mij zo'n nietsnut.
Gelukkig heeft dit alles een plekje gevonden en gaat het nu wel, ik hoop dat dit bij jou ook zo zal gaan.
Wat ik mij verder nog afvraag; is een ziekenhuis met een pop poli te ver bij jou vandaan? Want om dit soort redenen mag je namelijk wel vaak bij een ander ziekenhuis terecht, ook vanuit de zorgverzekeraar. Misschien vind je het alvast een prettig idee om daar op onderzoek te gaan of alvast een gesprek te hebben?
Veel liefs en geluk!
Ik heb het zelf gelukkig niet zo heftig gehad, wel viel het mij koud op mijn dak dat die roze wolk niet kwam. Ik was er al jaren mee bezig en wij hebben het (met tussenposes) ook 1.5 jaar geprobeerd om zwanger te raken. Toen het eindelijk zo ver was kwam het net op een gek moment, die periode waren wij er totaal niet mee bezig doordat mijn moeder ernstig ziek is geworden en dat hele traject net op gang kwam.
Maar ik denk door al die jaren hopen dat het beeld vertekend is geraakt. Tuurlijk ben ik nu heel erg blij en gelukkig dat ik al 26 weken zwanger ben, maar die roze wolk heb ik nog steeds niet gevonden. Als ik een schopje krijg of een echo zie dan word ik weer vrolijk,maar verder vind ik het eerlijk gezegd best wel saai en stressvol. Je mag niets en moet op alles letten. Vaak voel ik mij ook wel schuldig dat ik die gedachtes heb.
Ik weet niet hoe het bij jou is maar ik verwachte een bepaalde magische knal of in ieder geval iets van een andere gewaarwording, maar dat bleef allemaal uit. In plaats van positieve knallen kreeg ik negatieve knallen in de vorm van veel hormonen en ontiegelijk moe zijn waardoor ik niet meer kon werken en voor mijn moeder kon zorgen. Dikke teleurstelling naar mijzelf, voelde mij zo'n nietsnut.
Gelukkig heeft dit alles een plekje gevonden en gaat het nu wel, ik hoop dat dit bij jou ook zo zal gaan.
Wat ik mij verder nog afvraag; is een ziekenhuis met een pop poli te ver bij jou vandaan? Want om dit soort redenen mag je namelijk wel vaak bij een ander ziekenhuis terecht, ook vanuit de zorgverzekeraar. Misschien vind je het alvast een prettig idee om daar op onderzoek te gaan of alvast een gesprek te hebben?
Veel liefs en geluk!
Wat een heftig en verdrietig verhaal, zowel voor jou als voor je partner. Maar wat ontzettend fijn om te lezen dat hij zo achter je staat, heel erg bijzonder!
Ik heb het zelf gelukkig niet zo heftig gehad, wel viel het mij koud op mijn dak dat die roze wolk niet kwam. Ik was er al jaren mee bezig en wij hebben het (met tussenposes) ook 1.5 jaar geprobeerd om zwanger te raken. Toen het eindelijk zo ver was kwam het net op een gek moment, die periode waren wij er totaal niet mee bezig doordat mijn moeder ernstig ziek is geworden en dat hele traject net op gang kwam.
Maar ik denk door al die jaren hopen dat het beeld vertekend is geraakt. Tuurlijk ben ik nu heel erg blij en gelukkig dat ik al 26 weken zwanger ben, maar die roze wolk heb ik nog steeds niet gevonden. Als ik een schopje krijg of een echo zie dan word ik weer vrolijk,maar verder vind ik het eerlijk gezegd best wel saai en stressvol. Je mag niets en moet op alles letten. Vaak voel ik mij ook wel schuldig dat ik die gedachtes heb.
Ik weet niet hoe het bij jou is maar ik verwachte een bepaalde magische knal of in ieder geval iets van een andere gewaarwording, maar dat bleef allemaal uit. In plaats van positieve knallen kreeg ik negatieve knallen in de vorm van veel hormonen en ontiegelijk moe zijn waardoor ik niet meer kon werken en voor mijn moeder kon zorgen. Dikke teleurstelling naar mijzelf, voelde mij zo'n nietsnut.
Gelukkig heeft dit alles een plekje gevonden en gaat het nu wel, ik hoop dat dit bij jou ook zo zal gaan.
Wat ik mij verder nog afvraag; is een ziekenhuis met een pop poli te ver bij jou vandaan? Want om dit soort redenen mag je namelijk wel vaak bij een ander ziekenhuis terecht, ook vanuit de zorgverzekeraar. Misschien vind je het alvast een prettig idee om daar op onderzoek te gaan of alvast een gesprek te hebben?
Veel liefs en geluk!
Ik heb het zelf gelukkig niet zo heftig gehad, wel viel het mij koud op mijn dak dat die roze wolk niet kwam. Ik was er al jaren mee bezig en wij hebben het (met tussenposes) ook 1.5 jaar geprobeerd om zwanger te raken. Toen het eindelijk zo ver was kwam het net op een gek moment, die periode waren wij er totaal niet mee bezig doordat mijn moeder ernstig ziek is geworden en dat hele traject net op gang kwam.
Maar ik denk door al die jaren hopen dat het beeld vertekend is geraakt. Tuurlijk ben ik nu heel erg blij en gelukkig dat ik al 26 weken zwanger ben, maar die roze wolk heb ik nog steeds niet gevonden. Als ik een schopje krijg of een echo zie dan word ik weer vrolijk,maar verder vind ik het eerlijk gezegd best wel saai en stressvol. Je mag niets en moet op alles letten. Vaak voel ik mij ook wel schuldig dat ik die gedachtes heb.
Ik weet niet hoe het bij jou is maar ik verwachte een bepaalde magische knal of in ieder geval iets van een andere gewaarwording, maar dat bleef allemaal uit. In plaats van positieve knallen kreeg ik negatieve knallen in de vorm van veel hormonen en ontiegelijk moe zijn waardoor ik niet meer kon werken en voor mijn moeder kon zorgen. Dikke teleurstelling naar mijzelf, voelde mij zo'n nietsnut.
Gelukkig heeft dit alles een plekje gevonden en gaat het nu wel, ik hoop dat dit bij jou ook zo zal gaan.
Wat ik mij verder nog afvraag; is een ziekenhuis met een pop poli te ver bij jou vandaan? Want om dit soort redenen mag je namelijk wel vaak bij een ander ziekenhuis terecht, ook vanuit de zorgverzekeraar. Misschien vind je het alvast een prettig idee om daar op onderzoek te gaan of alvast een gesprek te hebben?
Veel liefs en geluk!
Hoi!
Allereerst vind ik het supermoedig dat jullie er zo openhartig over praten. Echt super stoer.
Ikzelf heb geen prenatale depressie ondervonden, dus daar kan ik niet over meepraten. Daarentegen zat ik in een mega neerwaartse spiraal na de geboorte van mijn 1e. Niet zoals in de gelukkige huisvrouw oid, ik wilde mijn kind niet weggooien, maar ik voelde op een of andere manier geen hechting komen. Ja de eerste dagen wel, maar naar mate ik dichter bij het terugkeren op het werk kwam, werd ik het erger. Ik heb hulp gekregen van de Mamakits in Haarlem. Maatschappelijk werkers die vrouwen die van de roze wolk gedonderd zijn helpen. Hieruit bleek dat ik de heftige bevalling niet had verwerkt.
Ik denk dat er, ook bij jou in de regio, echt wel mensen zijn die jou hierna kunnen helpen. Ik welke regio woon je? Ik wil je best helpen met zoeken naar hulp en ik denk menig ander hier op het forum ook wel.
Heel veel liefs,
Maaike
Allereerst vind ik het supermoedig dat jullie er zo openhartig over praten. Echt super stoer.
Ikzelf heb geen prenatale depressie ondervonden, dus daar kan ik niet over meepraten. Daarentegen zat ik in een mega neerwaartse spiraal na de geboorte van mijn 1e. Niet zoals in de gelukkige huisvrouw oid, ik wilde mijn kind niet weggooien, maar ik voelde op een of andere manier geen hechting komen. Ja de eerste dagen wel, maar naar mate ik dichter bij het terugkeren op het werk kwam, werd ik het erger. Ik heb hulp gekregen van de Mamakits in Haarlem. Maatschappelijk werkers die vrouwen die van de roze wolk gedonderd zijn helpen. Hieruit bleek dat ik de heftige bevalling niet had verwerkt.
Ik denk dat er, ook bij jou in de regio, echt wel mensen zijn die jou hierna kunnen helpen. Ik welke regio woon je? Ik wil je best helpen met zoeken naar hulp en ik denk menig ander hier op het forum ook wel.
Heel veel liefs,
Maaike