Hier ook 2 onder 2, en die eerste maanden vond ik heel pittig.
Mijn oudste was helemaal verliefd op de baby, dat wel. Maar had het heel moeilijk met aandacht delen. En wij hebben ook geprobeerd veel te betrekken, uit te leggen, taakjes te geven enzo. Nu is ze 2,5. Maar 20 maanden of 2.5 jaar maakt echt groot verschil.
Als eerste: het komt inderdaad goed. Echt waar!
Na een maand of 4 kwam mijn jongste in het 3 slaapjesritme, en dat gaf wat meer routine door de dag heen. De oudste wist daardoor ook beter wanneer haar momentjes waren, en was wat meer gewend aan dat ze soms ook even moest wachten (wat nu nog steeds wel eens moeilijk is hoor). En voor mamma leuk: ik kreeg ze steeds vaker tussen de middag samen op bed! Even pauze.
Wat wij deden rond de spitsmomenten:
-voeden en tegelijk spelen was niet haalbaar. De peuter sprong naast me op de bank, ging de baby slaan enzo. Dus helaas, maar zij mocht dan altijd 20 minuutjes tv kijken. Niet verantwoord misschien, maar het hielp ons door die eerste maanden heen. Nu is dat al lang niet meer nodig. Nu eet ze vaak haar fruit of een cracker ofzo, de voedingen zijn ook veel minder.
- op bed leggen van de baby: peuter moest beneden blijven. Boven liep ze luid roepend mee de babykamer op. Dus ik gaf haar vaak een speciaal speelgoedje dat niet zomaar voor het grijpen lag, en zei dat ze me op de babyfoon kon zien. Dat leverde in het begin huilbuien op, maar door consequent te zijn accepteerde ze dat eigenlijk heel snel. De baby moet helaas wel eens een paar minuutjes huilen en dat ik elke paar minuten op en neer ga. Ik kan haar niet hetzelfde bieden als de oudste waar ik bij bleef wiegen tot ze uitgehuild was.
Baby wakker? dat is een feestje, dan mag ze mee ophalen. Kan ik meteen beide luiers verschonen. Ben je ook sneller de deur uit tussen de slaapjes door.
- eten maken: eerst peuter en dan baby. dat gaat sneller en dan heb ik de tijd voor de baby.
- eten deed ik in het begin als de baby sliep samen met de peuter. Nu eten we alweer allemaal samen. Het is maar kort gedoe.
- Peuter moet af en toe wachten tot ze aan de beurt is. Maar ik toon altijd begrip voor de emoties daaromheen. En ik benoem ook hardop wanneer de baby moet wachten omdat ik met de peuter bezig ben. dat helpt echt in haar ervaring, dat het twee kanten op gaat.
-consequent zijn over dingen die je niet wilt. Peuter kreeg ineens een bui dat ze op schoot wilde zitten elke maaltijd. Dat komt voort uit behoefte naar aandacht speciaal voor haar. Ik heb gezegd dat ze op schoot mag als ik klaar ben met mijn eten. Ze mag wachten met eten tot dat moment. Dat leverde 3 avonden een driftbui op en zonder eten naar bed. Maar daarna was de sfeer een stuk rustiger en gezelliger.
- Slaapjes onderweg doen, halverwege de ochtend of eind van de middag. Dat is quality time voor peuter waar ze heel blij mee is.
- don't blame the baby: als iets niet kan, is het niet omdat de baby voor gaat. Dus geen nee, dat kan nu even niet want ik moet de baby voeden. Maar oh wat leuk, als mamma klaar is gaan we daar even mee spelen, zet alles maar vast neer. Geen wondermiddel, maar het helpt zeker om de baby niet overal de schuld van te geven.
Het is ook een enorme omslag voor jezelf. Je oudste is je wereld, de aandacht was altijd alleen voor hem, je kon hem alles geven dat hij wilde. Dat voelt heel geborgen en fijn. Dan komt er een baby, die je dat ook wilt gunnen, en tegelijk zie je hoeveel je zoontje inlevert en zijn verdriet daarover. Je ziet nog weinig van de voordelen, want spelen samen doen ze nog niet. Die emoties maken het vinden van balans ook lastiger vind ik. Ik heb het daar best moeilijk mee gehad. Maar nu zijn ze 2.5 en 8 maanden en spelen ze samen zo leuk! Alles loopt een stuk soepeler. Die tijd komt echt nog. En het gevoel went en slijt.
