A
Anoniem
Guest
Weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen. Vanaf het begin maar.
Een jaar na de geboorte van mijn dochter Britt wilde mijn man en ik heel graag nog een kindje. Een paar maanden later was het al raak. Helaas kregen wij bij de echo van 14 weken te horen dat het kindje (vruchtje) niet meer leefde. Ik nam de keuze voor een curretage. Maandenlang heeft het geduurd dat ik weer zwanger raakt. Tijdens de zwangerschap merkte ik dat mijn man veel afwezig was en veel minder betrokken dan de 1e keer. Op een gegeven moment vond ik onaangename smsjes met een vrouw.
Het was niks volgens hem, flauw grap en zou hier mee ophouden.
3 weken voor de bevalling stond meneer met zijn koffers klaar, vertelde me doodleuk dat hij al voordat ik zwanger was een verhouding had en ging weg. Stond ik daar ruim 8 maanden zwanger en met een peuter van net 3.
Na 2 dagen kwam hij op hangende pootjes terug, hij wilde zijn gezin niet in de steek laten, had vreselijke spijt en vroeg om een kans.
Die heb ik hem gegeven. Hij zwoer me nooit sex met haar gehad te hebben, maar al gauw bleek dat ze zwanger was. Ik beviel van mijn 2e dochter Lynn en het idee dat zijn ook zijn kind kreeg was vreselijk. Maar hij bleef bij ons, Lynn bleek ook nog een huilbaby te zijn. Uiteindelijk heeft ze toch abortus gepleegd, maar de relatie tussen mijn man en mij ging steeds slechter, ik kon hem maar moeilijk vergeven.
Mijn man werd 30, Lynn was ondertussen 3 maanden oud en ik gaf voor heel veel mensen een feestje. Ik leerde daar een man kennen een voetbalmaatje van mijn man.
Nam hem in vertrouwen en vertelde hem wat er allemaal gebeurd was.
Hij werd een echte vriend voor mij. Maanden streken voorbij...hij heeft mij geholpen,laten zien maar misschien ook een beetje aangedrongen dat het beter was mijn huwelijk te beeindigen. En dit deed ik. In maart heb ik mijn man de deur gewezen. De vriendschap met Rob bleef, maar al gauw ging dit over in liefde. Nou ja hij werd verliefd op mij, ik op de aandacht en de dingen die ik in jaren niet gehad had.
Maar in juli vertelde Rob dat dit toch niet goed was, hij wilde na zijn 6 jaar lange relatie een time-out, hij vond het ook moeilijk dat ik een dochter van 4 had en een kindje van bijna 1 jaar. Ik vond het vreselijk, maar goed we bleven vrienden.
Maar toch groeiden we keer op keer naar elkaar toe. We kregen echt een leuke relatie, ookal had ik best wat twijfels en miste ik mijn exman ondanks alles nog steeds. Had het ook nog eens druk met de financien het vinden van een nieuwe woning etc etc. Ik moest mijn verleden toch verwerken. Voor Rob kon het allemaal niet snel genoeg gaan, hij was tenslotte verliefd. In november zei Rob het toch allemaal niet meer te weten. Zijn gevoel voor mij, het werd toch minder en voelde zich afgewezen omdat ik niet wilde samenwonen etc etc. Ik moest eerst maar mijn leven ordenen.
In december was het definitief over, in de tussen tijd ben ik vreselijk veel van hem gaan houden, ook mijn kinderen raakte vertrouwd met hem.
Ik was er kapot van, nog meer dan toen mijn man mij belazerden.
Ik voelde me misleid. Hij vond dat ik bij mijn man wegmoest, hij moest mij zo nodig redden.
We zagen elkaar ondertussen wel, als vrienden. Op een dag zag ik zijn telefoon liggen en vond ook smsjes met een vrouw. Het kon toch niet waar zijn...dat ook hij mij belazerde. Hij zwoer van niet. Naar lang praten, wilde hij het toch rustig aan doen met mij en kijken hoe het verder moest. Maar een week na dit gesprek bleek ik zwanger te zijn. Mijn reaktie was meteen, dit kan nu niet, ben nog niet gescheiden, niet verhuisd, mijn relatie is wankel, maar Rob, Rob was helemaal in de gloria. Alle problemen verdwenen. Hij wilde er voor gaan met mij en de 3 kids.
Bij de echo bleek ik al 3 maanden te zijn en dus was voor mij abortus steeds minder een optie. We besloten het te houden en ervoor te gaan.
Ik kreeg in februari een huis toegewezen en zijn daar beetje voor beetje gaan klussen.
Maar de laatste weken voel ik dat het niet goed ging. Rob was afwezig en ook weer niet betrokken. Afgelopen maandag heb ik gezegt dat als er iets is en hij samenwonen bijvoorbeeld te snel vindt gaan, er nog andere mogelijkheden zijn en dat we hier best over kunnen praten.
Afgelopen woensdag was "het"gesprek, zijn gevoelens waren niet veranders sinds november. Het houden van en het verliefde gevoel is er niet meer. Samenwonen etc ziet hij totaal niet zitten. Een relatie met mij dus ook niet. Mijn wereld stortte in.
Ben 6 maanden zwanger, mijn huis is bijna klaar en mijn kids zien Rob zelfs al als papa. Ookal zien ze hun eigen vader geregeld. Hij wilt mij financieel steunen en er voor het kind zijn, maar voor de rest wilt hij niets. Terwijl ik juist steeds meer om Rob ben gaan geven. Daarnaast heb ik het gevoel dat hij iets verzwijgt, ben echt doodsbang dat ook hij een ander heeft.
Ik ben echt radeloos. Moet ik er voor vechten en eruit halen wat er uit te halen valt, of deze turbulente en onzekere relatie laten vechten.
Ik heb geprobeerd zo veel mogelijk op te schrijven, er zijn natuurlijk nog veel meer dingen gebeurd, maar het verhaal is zo al lang genoeg lijkt mij.
Rob twijfeld soms nog steeds om hij het wel genoeg heeft geprobeerd.
Maar ik geloof er niet meer in. Hij heeft nu al 3 keer gezegt het niet te weten met mij.
Meiden, help me, geef me iets van advies, want ben echt radeloos.
ik was overigens 13 jaar met mijn man 6 jaar getrouwd. Dus dit was echt heel lang.
Een jaar na de geboorte van mijn dochter Britt wilde mijn man en ik heel graag nog een kindje. Een paar maanden later was het al raak. Helaas kregen wij bij de echo van 14 weken te horen dat het kindje (vruchtje) niet meer leefde. Ik nam de keuze voor een curretage. Maandenlang heeft het geduurd dat ik weer zwanger raakt. Tijdens de zwangerschap merkte ik dat mijn man veel afwezig was en veel minder betrokken dan de 1e keer. Op een gegeven moment vond ik onaangename smsjes met een vrouw.
Het was niks volgens hem, flauw grap en zou hier mee ophouden.
3 weken voor de bevalling stond meneer met zijn koffers klaar, vertelde me doodleuk dat hij al voordat ik zwanger was een verhouding had en ging weg. Stond ik daar ruim 8 maanden zwanger en met een peuter van net 3.
Na 2 dagen kwam hij op hangende pootjes terug, hij wilde zijn gezin niet in de steek laten, had vreselijke spijt en vroeg om een kans.
Die heb ik hem gegeven. Hij zwoer me nooit sex met haar gehad te hebben, maar al gauw bleek dat ze zwanger was. Ik beviel van mijn 2e dochter Lynn en het idee dat zijn ook zijn kind kreeg was vreselijk. Maar hij bleef bij ons, Lynn bleek ook nog een huilbaby te zijn. Uiteindelijk heeft ze toch abortus gepleegd, maar de relatie tussen mijn man en mij ging steeds slechter, ik kon hem maar moeilijk vergeven.
Mijn man werd 30, Lynn was ondertussen 3 maanden oud en ik gaf voor heel veel mensen een feestje. Ik leerde daar een man kennen een voetbalmaatje van mijn man.
Nam hem in vertrouwen en vertelde hem wat er allemaal gebeurd was.
Hij werd een echte vriend voor mij. Maanden streken voorbij...hij heeft mij geholpen,laten zien maar misschien ook een beetje aangedrongen dat het beter was mijn huwelijk te beeindigen. En dit deed ik. In maart heb ik mijn man de deur gewezen. De vriendschap met Rob bleef, maar al gauw ging dit over in liefde. Nou ja hij werd verliefd op mij, ik op de aandacht en de dingen die ik in jaren niet gehad had.
Maar in juli vertelde Rob dat dit toch niet goed was, hij wilde na zijn 6 jaar lange relatie een time-out, hij vond het ook moeilijk dat ik een dochter van 4 had en een kindje van bijna 1 jaar. Ik vond het vreselijk, maar goed we bleven vrienden.
Maar toch groeiden we keer op keer naar elkaar toe. We kregen echt een leuke relatie, ookal had ik best wat twijfels en miste ik mijn exman ondanks alles nog steeds. Had het ook nog eens druk met de financien het vinden van een nieuwe woning etc etc. Ik moest mijn verleden toch verwerken. Voor Rob kon het allemaal niet snel genoeg gaan, hij was tenslotte verliefd. In november zei Rob het toch allemaal niet meer te weten. Zijn gevoel voor mij, het werd toch minder en voelde zich afgewezen omdat ik niet wilde samenwonen etc etc. Ik moest eerst maar mijn leven ordenen.
In december was het definitief over, in de tussen tijd ben ik vreselijk veel van hem gaan houden, ook mijn kinderen raakte vertrouwd met hem.
Ik was er kapot van, nog meer dan toen mijn man mij belazerden.
Ik voelde me misleid. Hij vond dat ik bij mijn man wegmoest, hij moest mij zo nodig redden.
We zagen elkaar ondertussen wel, als vrienden. Op een dag zag ik zijn telefoon liggen en vond ook smsjes met een vrouw. Het kon toch niet waar zijn...dat ook hij mij belazerde. Hij zwoer van niet. Naar lang praten, wilde hij het toch rustig aan doen met mij en kijken hoe het verder moest. Maar een week na dit gesprek bleek ik zwanger te zijn. Mijn reaktie was meteen, dit kan nu niet, ben nog niet gescheiden, niet verhuisd, mijn relatie is wankel, maar Rob, Rob was helemaal in de gloria. Alle problemen verdwenen. Hij wilde er voor gaan met mij en de 3 kids.
Bij de echo bleek ik al 3 maanden te zijn en dus was voor mij abortus steeds minder een optie. We besloten het te houden en ervoor te gaan.
Ik kreeg in februari een huis toegewezen en zijn daar beetje voor beetje gaan klussen.
Maar de laatste weken voel ik dat het niet goed ging. Rob was afwezig en ook weer niet betrokken. Afgelopen maandag heb ik gezegt dat als er iets is en hij samenwonen bijvoorbeeld te snel vindt gaan, er nog andere mogelijkheden zijn en dat we hier best over kunnen praten.
Afgelopen woensdag was "het"gesprek, zijn gevoelens waren niet veranders sinds november. Het houden van en het verliefde gevoel is er niet meer. Samenwonen etc ziet hij totaal niet zitten. Een relatie met mij dus ook niet. Mijn wereld stortte in.
Ben 6 maanden zwanger, mijn huis is bijna klaar en mijn kids zien Rob zelfs al als papa. Ookal zien ze hun eigen vader geregeld. Hij wilt mij financieel steunen en er voor het kind zijn, maar voor de rest wilt hij niets. Terwijl ik juist steeds meer om Rob ben gaan geven. Daarnaast heb ik het gevoel dat hij iets verzwijgt, ben echt doodsbang dat ook hij een ander heeft.
Ik ben echt radeloos. Moet ik er voor vechten en eruit halen wat er uit te halen valt, of deze turbulente en onzekere relatie laten vechten.
Ik heb geprobeerd zo veel mogelijk op te schrijven, er zijn natuurlijk nog veel meer dingen gebeurd, maar het verhaal is zo al lang genoeg lijkt mij.
Rob twijfeld soms nog steeds om hij het wel genoeg heeft geprobeerd.
Maar ik geloof er niet meer in. Hij heeft nu al 3 keer gezegt het niet te weten met mij.
Meiden, help me, geef me iets van advies, want ben echt radeloos.
ik was overigens 13 jaar met mijn man 6 jaar getrouwd. Dus dit was echt heel lang.