Advies over een oude vriendschap gevraagd..

G

Gebruiker10186900

<p>Hoi dames,</p><p>Na een tijd twijfelen wil ik dit graag van me afschrijven, en wellicht wat advies van jullie ontvangen.</p><p>Mijn dochter is inmiddels een jaar oud. Tijdens mijn zwangerschap heeft mijn beste vriendin, die ik al 17 jaar kende, het contact verbroken. Notabene via een Facebook berichtje wat het voor mij nog pijnlijker maakte.</p><p>Iedere vriendschap heeft up en downs, zoals elke relatie dat heeft. Toch waren wij altijd erg close en deelde we ons hele leven met elkaar. Jaren lang stonden we altijd voor elkaar klaar, tot dat ik zwanger werd. </p><p>Geleidelijk aan kreeg ze een steeds sterkere mening over hoe ik dingen aanpakte, de producten die ik voor onze ongeboren dochter kocht, en zelfs mijn man deed plots van alles “fout” in haar ogen. (Lees; zelf heeft ze geen kinderen of een vaste relatie). </p><p>Achteraf heb ik misschien niet duidelijk genoeg mijn grenzen aan gegeven, en had de situatie anders gelopen als ik dit wel had gedaan. Vaak als ze een opmerking gaf die mij kwetste, liet ik die maar gaan omdat ik simpel weg geen energie had voor een discussie.</p><p>Ze gaf vaker aan dat ze mijn man te weinig ruggengraat vond hebben om een goede vader te zijn, hij zou te “soft” zijn. Ze vond de kinderwagen te opzichtig, de babykamer niet groot genoeg, ik moest gezonder eten volgens haar, onze auto was echt te klein voor een baby erbij. Ons huis in het algemeen was niet geschikt voor een kind in haar ogen, en ik was egoïstisch om voor een thuisbevalling te kiezen. Zij was van mening dat dat te veel risico met zich mee zou brengen, alleen omdat ik me thuis prettiger voel. “De verloskundige zou dat toch niet goedkeuren in jullie huis” zei ze nog. Regelmatig sprak ze uit hoe absurd ze het vond dat ik überhaupt voor een zwangerschap had gekozen aangezien mijn man en ik elkaar pas 5 jaar kende en ik geen ervaring had met kinderen.</p><p>Het kwetste me niet alleen enorm, maar ik werd er ook onzeker van. En op een avond was ik het zat, ze belde me op om te vragen of ik had nagedacht over het doneren van stamcellen uit de navelstreng. Ik voelde de bui al hangen, gaf aan het niet te willen en toen begon ze een preek. Ik heb opgehangen. </p><p>Die zelfde avond kreeg ik een berichtje van haar, via facebook. Ze had het gevoel dat onze vriendschap hier ophield en aan dat gevoel wilde ze zich toegeven. Sinds dien heb ik nooit meer iets van haar gehoord. Op dat moment was ik 8 maanden zwanger, en ergens hoopte ik op een berichtje na de geboorte van mijn dochter. Die kwam niet, en dat deed pijn.</p><p>De gehele situatie heeft me zoveel verdriet gedaan dat ik haar, dat ik haar nooit heb willen bellen etc. Ik vond dat haar taak in dit geval. <br />Toch mis ik haar en de vriendschap die we vroeger hadden, en de laatste tijd twijfel ik haar om een appje te sturen om te vragen hoe het gaat. Maar doe ik hier goed aan?</p><p>Voor de mensen die dit hele verhaal hebben gelezen, dankjewel. Wat zouden jullie doen? Toe geven en toch contact zoeken, of accepteren dat het voor nu moeilijk is maar uiteindelijk makkelijker wordt. </p>
 
Ik denk dat ze gewoon enorm jaloers is/was. Grote kans dat als je nu contact op gaat nemen ze weer van alles te zeggen heeft over jullie. Zit je daar (echt) op te wachten? Ik begrijp dat het een lastige situatie is, maar negatieve mensen in de omgeving kun je beter niet dan wel hebben
 
Jemig wat lastig zeg. Ik ben zelf een heel direct persoon en wat ik zou doen als ik jou was(weet niet of dit in je aard ligt) maar ik zou jou verhaal hoe jij hier tegen aan kijkt dus de opmerkingen die ze maakte en dat jij hier onzeker van werd hoe ze praat over je man, huis, auto. Kortom alles wat je de afgelopen maanden niet gezegd heb en je gevoelens erbij in een verhaal naar haar toesturen. Ook dat je dus gehoopt had op een bericht bij de geboorte en dat je haar vriendschap mist maar ook zeker dat ze niet meer zo haar negatieve mening moet geven en kijken hoe ze daar op reageert.
Persoonlijk als ik het zo leest lijkt het er op alsof ze jaloers op je is en misschien wil ze ook wel weer heel graag contact maar is het confronterend voor haar. Succes en laat maar weten hoe het is afgelopen.
 
Ik snap dat je haar mist, na 17 jaar vriendschap. Het lijkt alsof zij in jullie vriendschap de dominante was en dat jij weinig voor jezelf opkwam. Waarom zou je terug gaan naar die situatie van constante kritiek? Ik denk niet dat je ex-vriendin in staat is om objectief naar zichzelf te kijken en in te zien dat ze over je grenzen is gegaan. Anders had ze de afgelopen 13 maanden wel contact met je opgenomen, toch? 
Ik denk dat je beter een nieuwe beste vriendin kunt zoeken, eentje waarmee je meer gemeen hebt!
 
Wat hieronder al eerder wordt genoemd is dit écht een typische vorm van jaloezie. Jaloezie in deze vorm is echt ontzettend negatief. Eigenlijk maar één advies; laten gaan. Hoe lastig nu, dit verdien je niet. En iemand zal niet veranderen, ook niet na een goed gesprek, deze emotie zal na een tijdje altijd weer naar boven komen.

Wanneer je ouder wordt/ een gezin sticht óf wanneer dan ook, wil je omringt worden door mensen die jíj lief hebt en die jou lief hebben. Dat verdiend iedereen!
 
Lastig hoor, maar als ik het zo lees had je vriendin veel kritiek. Heb je andere vriendinnen die het gemis kunnen opvullen? Zelf zou ik de eer aan mezelf houden. Ontzettend zonde hoor zo’n lange vriendschap, maar een vriendin hoor je te steunen en wat ik zo lees kon je vriendin dit niet opbrengen. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan