Beste Babs,
Nou waar wij al bang voor waren is ook inderdaag gebeurd. Vorige week woensdag kregen we bij de echo te horen dat ons kindje nog steeds ver onder de groeicurve zat en dat haar botjes in haar benen zich niet goed ontwikkelden en dat er een gat in het hartje zat. Ons dochtertje zou of de volledige zwangerschap niet halen, bij de geboorte overlijden of hooguit 2 jaar worden met alle gevolgen van dien. Op dat moment hebben we besloten dat we haar dat niet aan konden doen. Omdat ik toen al bijna 23 weken zwanger was, wilden ze niet te lang wachten met als gevolg dat ik vrijdag 27 februari in het ziekenhuis lag om de bevalling op te wekken. Na 13 uur is ons dochtertje Emma geboren. We hebben haar nog een tijd bij ons gehouden en de verpleegkundige heeft heel erg haar best gedaan om Emma er zo mooi mogelijk bij te leggen. Zaterdags mocht ik weer naar huis. Op dat moment was ik nog erg versuft, omdat de bevalling erg zwaar was hebben ze morfine doegediend. Zondags begonnen de huilbuien. Afgelopen woensdag hebben we Emma bij het rouwcentrum opgehaald en hebben we haar meegenomen in de auto en haar naar haar plekje op de begraafplaats gebracht, tezamen met de opa's en oma's. Helaas heeft ons 1e kindje niet bij ons mogen blijven. Het gemis is enorm en het wachten op de uitslagen van Emma duurt vreselijk lang. Elke dag kijk ik naar haar foto's en vraag ik me af, waarom? Helaas krijg je op die vraag nooit antwoord en zal het verdriet een plekje moeten krijgen.
Laat even weten hoe het nu met jou gaat?
Groetjes Femke
Nou waar wij al bang voor waren is ook inderdaag gebeurd. Vorige week woensdag kregen we bij de echo te horen dat ons kindje nog steeds ver onder de groeicurve zat en dat haar botjes in haar benen zich niet goed ontwikkelden en dat er een gat in het hartje zat. Ons dochtertje zou of de volledige zwangerschap niet halen, bij de geboorte overlijden of hooguit 2 jaar worden met alle gevolgen van dien. Op dat moment hebben we besloten dat we haar dat niet aan konden doen. Omdat ik toen al bijna 23 weken zwanger was, wilden ze niet te lang wachten met als gevolg dat ik vrijdag 27 februari in het ziekenhuis lag om de bevalling op te wekken. Na 13 uur is ons dochtertje Emma geboren. We hebben haar nog een tijd bij ons gehouden en de verpleegkundige heeft heel erg haar best gedaan om Emma er zo mooi mogelijk bij te leggen. Zaterdags mocht ik weer naar huis. Op dat moment was ik nog erg versuft, omdat de bevalling erg zwaar was hebben ze morfine doegediend. Zondags begonnen de huilbuien. Afgelopen woensdag hebben we Emma bij het rouwcentrum opgehaald en hebben we haar meegenomen in de auto en haar naar haar plekje op de begraafplaats gebracht, tezamen met de opa's en oma's. Helaas heeft ons 1e kindje niet bij ons mogen blijven. Het gemis is enorm en het wachten op de uitslagen van Emma duurt vreselijk lang. Elke dag kijk ik naar haar foto's en vraag ik me af, waarom? Helaas krijg je op die vraag nooit antwoord en zal het verdriet een plekje moeten krijgen.
Laat even weten hoe het nu met jou gaat?
Groetjes Femke