ANONYMOUS_USERNAME
New member
Zoals sommige weten heb ik pas in het ziekenhuis gelegen.
Ik heb toen niet alles verteld.
Sinds eind oktober begin november kreeg ik eetproblemen.
Ik zat snel vol en had veel pijn na het eten.
De huisarts probeerde uit te vinden wat er was maar het ging in lage snelheid.
Maandje geleden zijn we overgestapt en ja hoor het ging mis me ik naar nieuwe huisarts en kwam meteen in ziekenhuis terecht.Inmiddels 20 kilo afgevallen.
Eenmaal in het ziekenhuis op eerste hulp nemen ze bloed af en urine. Na lang wachten komt er 1 binnen met een rare blik op haar gezicht.
Datgene wat ze toen zei had ik niet voor mogelijk gehouden ik ben zwanger.
Dat was mijn pluspunt die week ik ben zwanger.
Helaas hield dit in dat ik niks tegen de pijn mocht onderzoeken bewust moest mee maken want moesten baby beschermen.
Omdat ze de oorzaak nog niet konden vinden en de uitslagen paar weken duren mocht ik thuis verder pijn leiden en kreeg speciaal dieet mee (voedsel in een flesje). De tip die ik van iedereen daar kreeg geniet van je zwangerschap concentreer je op de baby.
Eenmaal thuis wennen aan idee ik wordt weer mama en geniet van het idee.
Verloskundige gebeld noem maar op.
Afgelopen woensdag begon ik ineens bloed te verliezen een beetje maar dus dat kan maar donderdag nog steeds.
Ik verloskundige gebeld en mocht even langskomen.
Vanaf toen wist ik er is iets niet goed maar dan het moment van echo niks anders dan leegte. Op dat moment voel je jezelf ook leeg. Dus naar ziekenhuis ben wel zwanger maar baby niet zichtbaar en dat bloed geen goed teken.
maar is afwachten alsof ik al niet genoeg aan het wachten was.
Gisteren ineens au ik naar wc en ja hoor vers bloed ik ziekenhuis bellen langs geweest tja een gewone miskraam zeggen ze dan alsof normaalste zaak ter wereld is.
Nu is het wachten op maandag om dan weer te kijken naar de waarde in mijn bloed al zie ik nut er nu niet meer van in want wat er ook zat ik ben het kwijt.
Ik weet nu alleen 1 ding ik rouw ik verwerk en ik ga weer leven deze wonder mocht dan niet wezen maar weet nu wel dat mijn hart het graag wil een kleine broer of zus voor Nick.
Alleen nu eerst wachten tot ik zelf gezond ben en sterk zodat de kleine een goede overlevingskans heeft. En belangrijkste ik wil zelf weer leven bij mijn gezin kunnen zijn en thuis daadwerkelijk als thuis aan voelt heb laatste maanden alleen maar gewerkt om mijn baas te plezieren maar verloor daarbij belangrijkste uit het oog mezelf. Ik zag mijn vrienden niet meer maar allerergste ik miste de tijd met mijn gezin het spelen met Nick de tijd met Erwin die ik hierdoor gemist heb.
Ik heb toen niet alles verteld.
Sinds eind oktober begin november kreeg ik eetproblemen.
Ik zat snel vol en had veel pijn na het eten.
De huisarts probeerde uit te vinden wat er was maar het ging in lage snelheid.
Maandje geleden zijn we overgestapt en ja hoor het ging mis me ik naar nieuwe huisarts en kwam meteen in ziekenhuis terecht.Inmiddels 20 kilo afgevallen.
Eenmaal in het ziekenhuis op eerste hulp nemen ze bloed af en urine. Na lang wachten komt er 1 binnen met een rare blik op haar gezicht.
Datgene wat ze toen zei had ik niet voor mogelijk gehouden ik ben zwanger.
Dat was mijn pluspunt die week ik ben zwanger.
Helaas hield dit in dat ik niks tegen de pijn mocht onderzoeken bewust moest mee maken want moesten baby beschermen.
Omdat ze de oorzaak nog niet konden vinden en de uitslagen paar weken duren mocht ik thuis verder pijn leiden en kreeg speciaal dieet mee (voedsel in een flesje). De tip die ik van iedereen daar kreeg geniet van je zwangerschap concentreer je op de baby.
Eenmaal thuis wennen aan idee ik wordt weer mama en geniet van het idee.
Verloskundige gebeld noem maar op.
Afgelopen woensdag begon ik ineens bloed te verliezen een beetje maar dus dat kan maar donderdag nog steeds.
Ik verloskundige gebeld en mocht even langskomen.
Vanaf toen wist ik er is iets niet goed maar dan het moment van echo niks anders dan leegte. Op dat moment voel je jezelf ook leeg. Dus naar ziekenhuis ben wel zwanger maar baby niet zichtbaar en dat bloed geen goed teken.
maar is afwachten alsof ik al niet genoeg aan het wachten was.
Gisteren ineens au ik naar wc en ja hoor vers bloed ik ziekenhuis bellen langs geweest tja een gewone miskraam zeggen ze dan alsof normaalste zaak ter wereld is.
Nu is het wachten op maandag om dan weer te kijken naar de waarde in mijn bloed al zie ik nut er nu niet meer van in want wat er ook zat ik ben het kwijt.
Ik weet nu alleen 1 ding ik rouw ik verwerk en ik ga weer leven deze wonder mocht dan niet wezen maar weet nu wel dat mijn hart het graag wil een kleine broer of zus voor Nick.
Alleen nu eerst wachten tot ik zelf gezond ben en sterk zodat de kleine een goede overlevingskans heeft. En belangrijkste ik wil zelf weer leven bij mijn gezin kunnen zijn en thuis daadwerkelijk als thuis aan voelt heb laatste maanden alleen maar gewerkt om mijn baas te plezieren maar verloor daarbij belangrijkste uit het oog mezelf. Ik zag mijn vrienden niet meer maar allerergste ik miste de tijd met mijn gezin het spelen met Nick de tijd met Erwin die ik hierdoor gemist heb.