Erg heb ik genoten van al jullie berichtjes op dit Forum. Ook is was a.s. mama en daar erg mee bezig. Wel heb ik mijn hele zwangerschap bloedverlies gehad maar werd steeds gerust gesteld door de gynaecologen. Afgelopen vrijdag hebben wij nog controle gehad en het ging goed met de kleine.
Afgelopen dinsdagmiddag verloor ik opeens stolsels. Nog steeds probeerde ik mijzelf gerust te stellen dat dit van het bloeden was en dat er niets aan de hand was. Ook de harde buiken negeerde ik. s avonds zakte het af dus dat viel mee. Rond half elf s avonds naar bed gegaan. Rond elf uur kreeg ik weeen. Lieve dames echt weeen herken je. Ze zijn zo anders dan menstruatiepijn. En ze waren heel heftig. Het ziekenhuis gebeld. Dit was echt heel slecht zeiden ze en ik mocht langskomen. Daar hebben zij, tussen mijn weeen door een echo gemaakt. Mijn placenta liet los en de baby lag al heel laag in de baarmoeder en leefde niet meer....
We mochten in het ziekenhuis blijven maar mijn man en ik wilde samen zijn. Thuis na een half uur is de kleine eruit gekomen, mijn man heeft het opgevangen. Een super mooi mensje, helemaal af al met ruim 13 weken. Eerst durfte ik niet te kijken maar achteraf ben ik heel blij dat ik het heb gezien. Nu weet ik zeker dat er geen baby meer in mijn buik groeit...
We zijn naar bed gegaan en ieder uur eruit om te kijken of ik niet erg bloedde.
S ochtends moesten wij terug naar het ziekenhuis voor echo of alles schoon was. Helaas niet. Ik moest onder narcose voor curretage. Dat wilde ik niet, bang voor verklevingen maar je bent zo verdoofd en zo vreselijk verdrietig dat je alles maar over je heen laat komen.
Nu ben ik thuis. En kan alleen maar huilen. Huilen om mijn eerste kindje. Alle mijlpalen in mijn hoofd moet ik nu vergeten. Alles herinnert nog aan mijn zwangerschap. Het blad ouders van nu op de mat, alle boeken die wij aan het lezen waren.
Ik wilde dit ondanks het enorme verdriet en pijn toch met jullie delen. Zodat anderen weten niet alleen te zijn maar ook om te laten weten dat als het mis gaat je dat echt wel voelt. Ik heb in het begin ook zorgen gehad, ojee kramp? Maar een wee is zo anders.
Nu neem ik afscheid van jullie, maar hopelijk voor maar heel kort. We willen het heel graag weer proberen en met een maand of 2 kan dat...
liefs,
Wendy
Afgelopen dinsdagmiddag verloor ik opeens stolsels. Nog steeds probeerde ik mijzelf gerust te stellen dat dit van het bloeden was en dat er niets aan de hand was. Ook de harde buiken negeerde ik. s avonds zakte het af dus dat viel mee. Rond half elf s avonds naar bed gegaan. Rond elf uur kreeg ik weeen. Lieve dames echt weeen herken je. Ze zijn zo anders dan menstruatiepijn. En ze waren heel heftig. Het ziekenhuis gebeld. Dit was echt heel slecht zeiden ze en ik mocht langskomen. Daar hebben zij, tussen mijn weeen door een echo gemaakt. Mijn placenta liet los en de baby lag al heel laag in de baarmoeder en leefde niet meer....
We mochten in het ziekenhuis blijven maar mijn man en ik wilde samen zijn. Thuis na een half uur is de kleine eruit gekomen, mijn man heeft het opgevangen. Een super mooi mensje, helemaal af al met ruim 13 weken. Eerst durfte ik niet te kijken maar achteraf ben ik heel blij dat ik het heb gezien. Nu weet ik zeker dat er geen baby meer in mijn buik groeit...
We zijn naar bed gegaan en ieder uur eruit om te kijken of ik niet erg bloedde.
S ochtends moesten wij terug naar het ziekenhuis voor echo of alles schoon was. Helaas niet. Ik moest onder narcose voor curretage. Dat wilde ik niet, bang voor verklevingen maar je bent zo verdoofd en zo vreselijk verdrietig dat je alles maar over je heen laat komen.
Nu ben ik thuis. En kan alleen maar huilen. Huilen om mijn eerste kindje. Alle mijlpalen in mijn hoofd moet ik nu vergeten. Alles herinnert nog aan mijn zwangerschap. Het blad ouders van nu op de mat, alle boeken die wij aan het lezen waren.
Ik wilde dit ondanks het enorme verdriet en pijn toch met jullie delen. Zodat anderen weten niet alleen te zijn maar ook om te laten weten dat als het mis gaat je dat echt wel voelt. Ik heb in het begin ook zorgen gehad, ojee kramp? Maar een wee is zo anders.
Nu neem ik afscheid van jullie, maar hopelijk voor maar heel kort. We willen het heel graag weer proberen en met een maand of 2 kan dat...
liefs,
Wendy