Hey Meiden,
Vinden jullie kids het nu wel leuk om in de autostoel te moeten? Ik herinner me nog een topic van een aantal mnd terug, dat niet alle kindjes het even leuk vinden om in die stoel te moeten.
Nou, Dylano is een laatbloeiertje, dat blijkt weer wel.. Want het gezegde gaat "Ik ben 2 en ik zeg nee" maar Dylano is onderhand alweer 3, en zit nu echt in zn nee-fase. Dacht dat we het al een beetje gehad hadden, maar niets is minder waar.
Maar goed.. Peuterpuberteit noemen ze dat ;-)
Dylano wilt dus niet meer in zn autostoel, en dat vind ik zooo frustrerend!! Soms moeten papa en mama het echt samen doen, anders krijgen we hem gwn niet vast! Dat kan toch niet zeker??
Hij schreeuwt moord en brand als hij erin moet, en of dat nog niet erg genoeg is, bijt hij ook weleens op zijn lip, zodat hij gaat bloeden (hij heb tuurijk niet in de gaten dat ie dat doet).
Maar goed.. Hoe gaat dat bij jullie in zn werk??
Ik ben heel erg makkelijk.. Als Dylano niet luistert, dus echt met alle macht verzetten, pak ik hem op een manier vast dat hij nix meer kan, zodat ik iig de gordel erin kan doen, want dan ben ik al een heel eind ;-)
Maar soms.. lopen er mensen voorbij, en staan je zo raar aan te kijken. Zo van: Ja, mijn kind doet dat nooit hoor!
En dan begin ik toch te twijfelen aan mezelf..
En dat terwijl onze "pedagoge" ons wel gelijk geeft, in dat als Dylano zo moeilijk doet, we het dan maar met de harde hand moeten doen. Tuurlijk niet slaan ofzo, maar hem in de stoel drukken zodat we hem vast kunnen maken..
Wat vinden jullie?? En hoe gaat jullie hiermee om? Of is Dylano nu echt de enige die dit nu nog doet?
Liefs Deb.
Vinden jullie kids het nu wel leuk om in de autostoel te moeten? Ik herinner me nog een topic van een aantal mnd terug, dat niet alle kindjes het even leuk vinden om in die stoel te moeten.
Nou, Dylano is een laatbloeiertje, dat blijkt weer wel.. Want het gezegde gaat "Ik ben 2 en ik zeg nee" maar Dylano is onderhand alweer 3, en zit nu echt in zn nee-fase. Dacht dat we het al een beetje gehad hadden, maar niets is minder waar.
Maar goed.. Peuterpuberteit noemen ze dat ;-)
Dylano wilt dus niet meer in zn autostoel, en dat vind ik zooo frustrerend!! Soms moeten papa en mama het echt samen doen, anders krijgen we hem gwn niet vast! Dat kan toch niet zeker??
Hij schreeuwt moord en brand als hij erin moet, en of dat nog niet erg genoeg is, bijt hij ook weleens op zijn lip, zodat hij gaat bloeden (hij heb tuurijk niet in de gaten dat ie dat doet).
Maar goed.. Hoe gaat dat bij jullie in zn werk??
Ik ben heel erg makkelijk.. Als Dylano niet luistert, dus echt met alle macht verzetten, pak ik hem op een manier vast dat hij nix meer kan, zodat ik iig de gordel erin kan doen, want dan ben ik al een heel eind ;-)
Maar soms.. lopen er mensen voorbij, en staan je zo raar aan te kijken. Zo van: Ja, mijn kind doet dat nooit hoor!
En dan begin ik toch te twijfelen aan mezelf..
En dat terwijl onze "pedagoge" ons wel gelijk geeft, in dat als Dylano zo moeilijk doet, we het dan maar met de harde hand moeten doen. Tuurlijk niet slaan ofzo, maar hem in de stoel drukken zodat we hem vast kunnen maken..
Wat vinden jullie?? En hoe gaat jullie hiermee om? Of is Dylano nu echt de enige die dit nu nog doet?
Liefs Deb.