<p>Hoi allemaal,</p><p> </p><p>ben benieuwd hoe dat bij jullie is. Zo’n 3,5 jaar sinds geboorte wil mijn dochter maar nu ook mijn zoontje( denk kopieergedrag) alleen maar mij. Hun vader is ook heel lief. Vind het soms zo lastig, Bv als ik me beroerd voel of moe ben. Moet 24/7 aanstaan. Hoe doen jullie dat? <br /><br /></p><p> </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Alleen maar mama
- Onderwerp starter Gebruiker10068318
- Startdatum
Bedankt voor je reactie, klopt maar ik vind het soms jammer dat we niet thuis kunnen zijn en dat papa leuke dingen doet. Hij gaat dan inderdaad altijd weg. Voel me dan ook wel weer schuldig… maar het gevoel geen tijd te hebben voor mezelf vind ik soms best lastig.
Hier 2 meiden van ruim 3.5 jaar en bijna 2 jaar. Mama is hier ook favoriet,zeker!!
Maar we geven er eigenlijk gewoon niet aan toe. De ene keer ga ik er 's ochtends uit net de kinderen, de andere keer m'n man. Dan gaan ze vaak even in protest, maar dat is pech. Mn man neemt ze gewoon mee naar beneden en binnen 2min is het stil en draai ik me nog een keer om.
Ze willen allebei dat ik ze douche en op bed leg, ook daarin geven we nier toe. Vandaag doe ik het, morgen papa. Geen gezeur. Als we gewoon stellig volhouden geven ze het snel op.
Als ze perse willen dat ik ze in hun autostoeltjes zet of hun schoenen aandoe is het ook heel simpel: papa doet het en anders blijf je maar thuis.
Willen ze dat ik hun eten prak? Papa doet het en anders eet je maar niks.
En zo zijn er nog 100 voorbeelden. Dan brullen ze soms maar even, t is altijd zo voorbij. Mama heeft er nier altijd zin in en papa is ook lief!
Maar we geven er eigenlijk gewoon niet aan toe. De ene keer ga ik er 's ochtends uit net de kinderen, de andere keer m'n man. Dan gaan ze vaak even in protest, maar dat is pech. Mn man neemt ze gewoon mee naar beneden en binnen 2min is het stil en draai ik me nog een keer om.
Ze willen allebei dat ik ze douche en op bed leg, ook daarin geven we nier toe. Vandaag doe ik het, morgen papa. Geen gezeur. Als we gewoon stellig volhouden geven ze het snel op.
Als ze perse willen dat ik ze in hun autostoeltjes zet of hun schoenen aandoe is het ook heel simpel: papa doet het en anders blijf je maar thuis.
Willen ze dat ik hun eten prak? Papa doet het en anders eet je maar niks.
En zo zijn er nog 100 voorbeelden. Dan brullen ze soms maar even, t is altijd zo voorbij. Mama heeft er nier altijd zin in en papa is ook lief!
Moet je bekennen dat mijn man daar ook stelliger in is. Ik vind het vaak lastig, veel prikkels en ben dan ook zo iemand die dan toegeeft… heel alecht van mij.. maar soms vind ik het echt lastig en is het sneller door mij gedaan