Alleen opvoeden van kinderen???

[Anoniem]

Ik was in 2004 en 2005 heel actief op deze site. Ik was toen zwanger van mijn eerste kindje. Dat is allemaal goed verlopen. Ben nu getrouwd en onverwachts maar wel welkom zwanger van tweede kindje. Maar nu gaat de relatie niet zo best meer. Eingelijk gewoon kl*te! Zit er steeds vaker aan te denken om er mee te kappen. Ik moet maart 2007 bevallen en wil graag een gelukkig gezin hebben, maar ik twijfel steeds meer of dit wel gaat lukken. De kans bestaat dat ik nogvoor de bevalling alleen kom te staan met mijn kindje en dan ben ik dus na maart 2007 alleenstaande ouder met twee kids. Heeft iemand hier ervaring mee?

Groetjes Minou

 

[Anoniem]

Mijn ex-man is vertrokken toen mijn jongste nog geen anderhalf was. Dus iets anders dan bij jou, maar ik ben wel een aantal jaren alleen geweest met mijn meiden.

Het is niet makkelijk vooral in het begin niet, je moet een nieuw ritme krijgen, het is natuurlijk emotioneel niet makkelijk en jij krijgt er ook nog eens een kindje bij.

Je moet natuurlijk van alle regelen. Jij en de vader moeten afspraken maken over het delen van de zorg, omgangsregeling tussen de kids en hun vader, de finaciële kant.  Denk er niet te makkelijk over en laat je goed bijstaan. Mijn advies ga naar een mediator. Iemand die gespecialiseerd is, en die juist ook de belangen van de kinderen behartigt.

Hebebn jullie al eens iets van therapie geprobeerd, want uit elkaar gaan is niet makkelijk. En ik denk dat je wel alles geprobeerd moet hebben om je relatie te redden.

Maar goed ik kan jullie relatie natuurlijk niet beoordelen.

Sterkte en dek goed om jezelf en je kleintje.

miep

 

[Anoniem]

Hoi Miep,

Ik snap helemaal wat je bedoelt te zeggen hoor! Ik begrijp ook heel erg goed dat een aanleenstande ouder het zwaar heeft. Maar ik moet ook aan mezelf en vooral de kinderen denken.

Ik ben getrouwd met een man die ontzettend bang overal voor is qua zwangerschap en bevalling e.d. De zwangerschap van mijn eerste kindje was vol ellende door andere mensen. Maar het kindje was wel gepland en gewild en werd gezond geboren.

We zijn in juli dit jaar verhuisd naar Belgie en half augustus ondekte ik dat ik zwanger was van een tweede. Dit was niet gepland maar omdat ik tussen de 6 weken en 3 maanden zwanger was (dokter kon het niet meten zeggen, daar was een echo voor nodig en die kreeg ik pas  in september in Belgie ivm lange wachtlijst) en het kind gezond was waarschijnlijk besloot ik het te houden. Mijn man wilde het niet. Ook niet toen hij de eerste echo zag met 3 maanden oud. Hij dreigt steds weg te gaan en is overalles kwaad steeds. Hij loopt gewoon dingen te zoeken naar mijn gevoel. Mijn dochtertje wil ik hier niet onder laten leiden. En ik heb al meerdere keren voorgesteld om ergens in behandeling te gaan of te gaan praten maar dat doet hij niet. alles moet op zijn manier (ADHD gewoonte) en hij zegt niks met dit kind in mijn buik te hebben. sommige dagen zijn redelijk gezellig en dan gebeurd er weer wat waardoor hij schreeuwt en dan is niks goed meer wat ik doe. Ik loop continue op mijn tenen en hij dreigd ook adt hij weg gaat nog voor de bevalling. Dat bezorgt mij veel zorgen, geen inkomen (ben aan het solliciteren maar met een dikke buik lukt het niet en er is vrijwel geen parttime werk in BE), geen onderdak als ik weg moetmet de kids enzovoorts. Maar ivm met mijn bevalling moet ik wel beslissingen gaan nemen en weten op wie ik kan rekenen en wie niet ook ivm met opvang voor mijn dochtertje van 1,5 jaar als ik straks ga bevallen. Dus het wordt tijd om direct op de man af te vragen wat ie nu wil en of ie er nog wel energie in wil steken en anders ga ik alleen verder met de twee kids. Dan kan ik me voorbereiden zover als dat gaat. Hij wil zoiezo niets te maken hebben met het tweede kind straks dat heeft ie heel duidelijk gemaakt en eigenlijk vind hij dat iedereen te veel energie kost omdat ie dat allemaal nodig heeft voor zichzelf. Ik hou wel van hem als man maar hij maakt mijn liefde zo op deze manier wel kapot. Vandaar dus dat ik denk om te gaan leven met mijn twee kids alleen en dat zal best zwaar zijn, maar dan hoef ik niet 24 uur op mijn tenen te lopen en zijn we wel gelukkig uiteindelijk!

Groetjes Minou

 

[Anoniem]

Hoi minou,

ten eerste wil ik je veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd voor jou...

Ik moet wel zeggen dat ik totaal niet in hetzelfde schuitje zit, maar ik las je verhaal en nu vroeg ik mij af waar je woont...ik woon in Lommel, sinds januari dit jaar.
Toen wij erachter kwamen dat ik zwanger was kon ik meteen terecht voor een echo...

Ik neem aan dat je ook altijd gewerkt hebt in NL en ik weet niet of je recht hebt op een uitkering via het UWV...ik zit momenteel ook thuis met een uitkering...

En, het is mogelijk om een baan te vinden, het zusje van mn zwager is ook zwanger en heeft werk kunnen vinden, weliswaar is de schoonmaakbusiness, maar geld is geld als je het nodig hebt...

Ook mij lijkt het wel zo dat je misschien eerst eens een gesprek moet aangaan met een relatietherapeut ofzo, ook ik en mijn man hebben een relatiedip gehad en hier heel veel aan gehad...

Nou, ik wil je gewoon een hart onder de riem steken en hoop dat je een wijze beslissing kunt maken, ook in het belang van de kids...

Veel liefs Valerie