"alleenstaande" mama?

G

GebruikerBrabant

Hoi dames,

Ben sinds kort officieel alleenstaande mama, heel moeilijk heb ik het ermee. Niet zo zeer met mijn zoontje, maar met het feit dat er dus ooit iemand gaat komen die met mijn ex en zoontje dingen gaat doen. Ik kan het niet verkroppen, echt niet.

Met resultaat dat ik mijn 'ex' enorm aan het lijntje houdt, hij en ik ook hebben ergens nog de hoop dat het goed komt. Maar denk dat we allebei weten dat het niet zo is, maar niemand durft de grote stap te zetten. De reden is wat ik hierboven aan geef, weet niet wat zijn reden zou zijn...

We wonen al apart en mijn moeder zou gek worden als ik bij hem terug zou gaan. Heel persoonlijk verhaal dit, weet niet meer wat ik moet doen en vindt het moelijk om erover te praten. Vandaar mijn bericht je hier....
 
hoi mj

jee wat pittig, en knap dat je wel van jezelf weet welke beweegredenen je hebt.
Dat vind ik al wel heel knap.
Maar weet je, als je die knoop toch doorhakt kan het ook een hele opluchting zijn

ik moet soms eerst van anderen horen wat ik moet doen, ook al weet ik het zelf allang voordat ik het durf en doe.

het is ook lastig, al die onredelijke en onverwachte emoties, vriendinnen hebben vaak direct al een mening of oplossing terwijl je zelf daar nog niet eens aan toe bent of alleen maar even die rare gedachten kwijt wil.

Ben je echt zo bang dat hij ooit een keer een andere vrouw vindt? of ben je bang dat hij eerder iemand vindt dan jij? dat jij alleen achter blijft? Of is het gewoon de angst voor de verandering en maakt het helemaal niet uit hoe jij en hij verder gaan?
Een relatie eindigen is een rouwproces en je moet alle fases door, de woede, de angst, de acceptatie en het verder gaan met je leven.
Dat je nu rare angsten en emoties hebt is normaal, maar wat je ermee doet is grote vraag.

succes ermee, ik hoop dat je eruit komt met wat je hiermee wil
 
heyhey

allereerst al heel knap dat je dit zo op een forum durf te vertellen!

toen mijn oudste 3 maanden was, ben ik ook bij mijn toenmalige vriend weg gegaan.
het ging gewoon niet meer tussen ons.
ik ben terug bij mn ouders gegaan met nathalia.
hij had er heel veel verdriet van, en ik ook!
maar ik wist dat het beter was.
na ongeveer 2 maanden sloeg hij enorm om.
alle redenen waarom ik bij hem weg was gegaan, waren er niet meer. ik ben weer bij hem terug gegaan en sinds dien gaat het beter dan ooit. inmiddels zijn we bijna een jaar getrouwd :)
mijn ouders waren er ook absoluut niet blij mee dat ik weer bij hem terug ging, maar ik moest het zelf beslissen. ik stond tussen 2 vuren in. mn ouders tevreden houden of mezelf tevreden houden. ik koos voor het laatste!

mijn tip is: luister heeeeeel goed naar je eigen gevoel!
je moeder komt er wel weer overheen als je bij hem terug gaat. probeer alle problemen op te lossen samen. ga samen naar een midiator, dat heeft bij ons goed geholpen. denk niet alleen aan je kind! ook dat is heel belangrijk. je kan niet samen een relatie hebben omwille van het kind. daar is een heel mooi gezegde voor:
een kind kan liever gebroken ouders hebben, dan een gebroken gezin.
daar wordt mee bedoeld dat als je samen blijf omwille van het kind, het kind continu tussen 2 vuren in zal zitten als er spanning is tussen jullie.

tis idd een heel raar idee dat als jullie definitief uit elkaar gaan, hij een ander kan krijgen, die je kind dan gaat "opvoeden"
daar moet ik idd ook niet aan denken.
vond het toen een raar idee dat iemand mij uitvroeg! was een vriend van mn broer. was net bij erwin weg en hij vroeg me mee uit. samen met mn dochtertje naar de dierentuin. hij zag het al helemaal zitten! ik dus totaal niet. mijn hart hoorde bij erwin, hij moest alleen drastisch veranderen. moest er niet aan denken om op een ander verliefd te worden, een ander die mijn dochtertje zou verschonen later enz.

zoals hierboven ook wordt gezegd kan je een verbroken relatie idd wel met een rouwproces vergelijken.

tis een beetje dubbel allemaal. ik weet natuurlijk niet wat voor problemen jullie hebben, maar probeer eruit te komen samen (met hulp) en als dat echt niet meer gaat, zal er definitief een punt achter gezet moeten worden en idd dignen geregeld moeten worden ivm de kleine.

heel moeilijk allemaal. ik wil je heel veel sterkte wensen!!!

liefs, do
 
He dames,

Bedankt voor jullie reacties.

Ik heb er een dikke punt achter gezet.
Ben achteraf gezien veeeel te lang bij hem gebleven. Ik heb het toegestaan dat hij mij emotioneel TOTAAL verwaarloosde, dat pik ik niet meer.

Ben nog steeds enorm boos op hem nu, maar dat komt vooral omdat hij er totaal niets voor doet om ons zoontje te zien. In principe hebben we de woens- en vrijdagochtend bij hem afgesproken en dat hij hem dan om 1300 uur naar de kinderopvang brengt. Meneer brengt hem doodleuk om 1200 uur al en laat ze daar hem nog een boterham geven. Hij komt hem halen ZONDER autostoel en dus moet ik de mijne weer helemaal loshalen en bij hem installeren. Want hij plaatst de stoel voorin en weet niet hoe die stoel vast moet. Het is enorm frustrerend om te zien hoe hij met alle verzorging voor Keano om gaat. En ik ben al best temperamentvol dus zulke acties maken mij bloedlink. ZUlke frustraties dus allemaal.

Wij zijn in totaal nu +/- 6 keer uit elkaar geweest in een relatie van 3 jaar, ongezond dus. Ik wil een leuke, lieve, zorgzame man voor mij Keano EN voor mij.

Ik ben helemaal klaar met hem, maar hoop dat ik het ooit los kan laten dat Keano dus bij hem en zn nieuwe vriendin gaat/blijft komen...

Stiekem hoop ik dat hij gewoon weg blijft op een gegeven moment, klinkt misschien heel gemeen maar ik wil dat Keano een moeder EN vader heeft die 24 uur per dag voor hem klaar staan. Niet een vader die hem na 3 uurtjes per week alweer beu is.
Ik schrijf dit bericht huilend, ben er echt kapot van hoe hij met ons om gaat. Keano krijgt het godzijdank allemaal (nog) niet mee. Maar ik blijf vechten voor een fatsoenlijke behandeling van hem richting ons...

Zucht... x Marieke
 
jeetje marieke,

T zal een zware tijd voor jou/jullie zijn maar houd keano goed in de gaten een kind van 1 jaar krijgt meer mee van de situatie dan wij af en toe denken...

Ik zou als ik jou was goede afspraken maken met je ex-vriend over de opvang van jullie zoon.
Het liefst natuurlijk op papier, houdt hij zich er dan nl niet aan heb je altijd een bewijs...

Hoop dat je toch een hele zonnige toekomst tegemoet mag gaan....waarin je rust kan vinden...

En schrijf hier maar lekker alles van je af, dat is beter dan alles opkroppen.

Liefs Randy
 
hoi marieke

heel veel sterkte deze tijd!

mijn beste vriendin is nu ook weg bji haar vriend. na 4 jaar. Helaas begon het allemaal toen ze zwanger was, blijkbaar besloot hij toen dat hij het toch niet wou.

Ze maakt zich wel heel erg zorgen over zijn vaderschap. er zijn tekenen dat hij niet goed voor hun zoon zorgt.
geen ritme, geen goede maaltijden maar ws ook opstoken tegen haar en haar vriend.

zij is de juridische kant opgegaan, alles zwart op wit, zodat ze straks ook kan bewijzen dat hij zich niet aan zijn afspraken houdt en dan kan zij volledige voogdij vragen. nu proberen ze 50/50 maar dat werkt dus niet.
wil zi jvoor haar en haar zoon vechten is deze juridische kant nodig.
iets om over na te denken?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan