alleenstaande ouder..

[Anoniem]

hoi hoi,
ik ben sinds ong. 3mndn alleenstaande moeder en kwam vandaag voor het eerst hier op het forum en zag niks over alleenstaande ouders dus hierbij mijn verhaal over alleen zijn.
ik was 22 toen ik zwanger raakte en 23 toen ik beviel van mn dochter.
mn relatie was al in mn zwangerschap al nie goed en eindigde ook toen ik net zwanger was totaan mn 3e maand en probeerde het toen nog een keertje met mn ex.
nou da was dus fout want we zijn nu alweer uitelkaar en hij doet ook alsof het niks is.
hij is ook 23 maar blijkbaar tog nog nie klaar om vader te zijn,ook al had hij tege mij gezegt van wel.
ik heb het uitgemaakt maar probeerde wel om het beter te krijgen,ik wou egt alles doen om het beter te krijgen maarja als ze nie willen dan wllen ze nie he dus nu sta ik er alleen voor en heb ik hem 3vaste dagen gegeve da hij zn dochter mag zien want hij was ook nog zo laks om iedere x te zegge : ja ik bel je nog wel wanneer ik kom. en dat voor zn eige dochtertje.dus nu heeft hij zn vaste dagen en betaalt hij mee maar als ik nie zo streng was geweest over die dagen en zo dan zou hij zeker minder dan 3 x per week komen.
dus zo zie je maar dat ook al laten ze je denken dat ze er klaar voor zijn,ze pas hun ware aard laat zien als ze eenmaal hun kindje hebben en ze snachts wakker worden en ook de luier moet verschonene en niet meer kunnen doen wa ze willen doen en dat ze dan ervandoor gaan.
nu heb ik het natuurlijk niet over alle mannen he,ik geloof best dat er ook mannen zijn die juist nog liever worden en nog meer klaarstaan dan voorheen maar hier is tog  een forum voor de moeders die alleen zijn gelate.  (ook wel voor alleenstaande vaders hoor hihi)

liefs dori  

 

[Anoniem]

Beste Dori,
Wat een bekend verhaal. Mijn vriend en ik waren respectievelijk 22 en 21 toen we er samen en bewust voor kozen om in verwachting te raken. Eenmaal zwanger leefde hij niet echt mee. Hij luisterde wel naar wat ik te vertellen had over de ontwikkeling e.d. maar uit zichzelf kwam er weinig. Toen dacht ik nog dat zal wel man eigen zijn maar toen ons zoontje werd geboren september 2007 ging het mis. Mijn zoontje stopte met ademen en moest naar het VU in Amsterdam, levensbedreigende situatie. Toen ik mijn vriend vroeg of hij niet zijn baas moest bellen om vrij te vragen zei hij ik weet niet of dat wel gaat lukken, het is erg druk op mijn werk. Hij is nou niet bepaald een carrie man dus ik begreep er totaal niks van en voelde me onbeschrijflijk pijnlijk en alleen, zelfs de avonden en momenten dat hij er wel was. Hij had uiteindelijk ook wel vrij hoor maar de reactie van hem op zich. Het heeft tijden aan me gevreten en door me gedachten gespookt. Eigenlijk had ik toen al moeten beseffen wat ik nu pas besef. Het doet hem weinig. Hij leeft nog steeds zijn leven, gaat uit wanneer het hem uitkomt, denkt niet na over oppas, gaat er gewoon vanuit dat ik er altijd voor de kinderen ben (we hebben er inmiddels 2, ook nog een dochter van bijna 3 maanden) enz. Als hij s'avonds uit zijn werk kwam moest hij eerst "thuiskomen". Even tv kijken , uitrusten wat drinken. Toen ik na 3 maanden weer aan het werk ging kon ik alles alleen doen zodra we thuis kwamen (we haalden samen ons zoontje op bij mijn moeder en reden dan naar huis). Eten koken, kind eten, in bad en naar bed, zelf eten, afwassen enz. Toen ik in verwachting raakte van ons tweede en hij nooit vroeg hoe ik me voelde, me dingen uit me handen nam omdat ik nou eennmaal in verwachting was en het lichamelijk wat zwaarder had raakte ik een beetje in een dipje. Toch kon ik er niet met hem over praten. Ik wilde me ook niet aanstellen en dacht zo zal het wel horen. Hij werkt tenslotte full time en zwanger zijn is voor de man veel minder aan. Maar toen las ik diverse forums hoe bijv. de moeder nachtvoeding geeft en de vader het kind dan verschoont en aangeeft. Mijn ex-vriend werd nooit wakker en als hij dat al deed dan was hij erg chagrijnig en vond ik onaardig. En toen ik hoogzwanger was van onze tweede en hij keer op keer beloofde in het weekend iest met zijn drieen te doen maar dan vervolgens niet uit zijn bed kwam voor vier uur barste de bom. Hij had ons zoontje zeggen en schrijven 5 keer in bad gedaan terwijl die al ruim 8 maanden was en liet mij lopend zwanger met kind van 8 maanden boodschappen halen terwijl hij een auto heeft. Dus dat zou met een tweede heus niet veranderen. Toen op een dag alles tegen zat ben ik dat weekend teruggegaan naar mijn moeder waar ik en mijn twee kinderen nog steeds wonen. Nu is hij wel heel erg betrokken maar ik denk meer vanwege mij dan vanwege het gevoel tegenover de kinderen. Ik push hem niet en zie wel wat de toekomst ons brengt maar vooralsnog voel ik me ook een alleenstaande moeder.

 

[Anoniem]

Hiiii

Wat een situatie voor jullie! Ik ben niet alleen staand maar ik herken wel vééél in jullie verhalen en heb af en toe al zoiets van misschien moet ik het alleen doen....
Mijn vriend heeft tijdens de zwangerschap wél meegeleefd. Hij zorgt ook graag voor Sophia, alleen wel wanneer het hem uitkomt. Ik heb een thuiswerk plek en hij is werkloos. Ik werk 40 uur per week en hij moet dus eigenlijk grotendeels de zorg overnemen. Maar in plaats daarvan zit hij vooral achter de computer, ik ga dus iedere avond alleen naar bed. 's Nacht de luier verschonen ho maar, want zo vindt hij, ik wordt toch al wakker? Waarom moet ik hem dan nog wakker maken. De enige 2 keer dat ik hem echt gezegd heb dat hij het moest doen, wat hij woedend (maar deed het wel). Hij klaagt steen en been over het feit dat ik neit genoeg in het huishouden doe, maar voert zelf ook geen poot uit. Ik doe altijd de was en hij doet altijd de boodschappen en dat is het eigenlijk. Verder is hij ana het computeren, blowen of ergens buiten aan het voetballen. Ik wil hem neit helemaal zwart maken, het is geen onmens, maar af en toe zie ik het écht niet meer zitten. Ik wil er ook geen ruzie meer over maken, want ik vind het zielig voor Sophia, maar ik wil echt neit verder leven op deze manier. Hij heeft me letterlijk nog nooit een massage gegeven sinds de bevalling. Zegt nooit dat ik het zo goed doe, wil eigenlijk niks voor me doen zoals een glaasje water pakken, dan wordt hij al chago, tenzij hij een blowtje op heeft, dan vind hij alles best, dat is toch geen leven? Ik ben nu bv aan het werk, het is 23.12 uur en ik heb nog geeneens avond eten op! Hij is de hele avond weg en ik ben thuis met de kleine, die ik tussen mijn werk door moet voeden en ik slaap moet krijgen.... *snik*

Ik weet niet hoe dit verder moet.....