Alles alleen doen, en nu

G

Gebruiker10364475

Hallo mede-mama’s (en papa’s)

Ik worstel enorm met mijn relatie op het moment. Mijn partner en in hebben samen besloten om een kindje te nemen. We waren heel snel zwanger, waar we wel wat van schrokken en spannend vinden destijds maar ook echt heel leuk vinden. Tijdens mijn zwangerschap hebben we ups en downs gehad samen. Maar mijn vriend gaf ook aan het lastig te vinden omdat het voor hem nog niet zo tastbaar was.

Na de bevalling in het kraambed begon de ellende. Mijn partner stortte zich volledig op het klaarmaken van ons huis en de schuur….. in plaats van genieten van de eerste momentjes samen. Met het gross van het kraambezoek ging hij bijna langer in de schuur kijken dan naar de baby.

Ik hoopte op iets tijdelijks maar het werd alleen maar erger. Hij doet niets in de verzorging van onze kleine, de luiers die hij verschoont heeft sinds de geboorte of de keren dat hij haar ik bed heeft gelegd op of bad gedaan kan ik op een hand tellen: en daarvoor hebben ruzie wil hij dat überhaupt doen.

Mentaal gaat ie ook met de dag achteruit. Z’n werk loopt niet en hij gaat richting een burn-out. Uiteraard wil ik er voor hem zijn, maar ik draag al de last van de volledige zorg van onze kleine in mn eentje. Samen met het huishouden wat momenteel even minder prioriteit heeft. En hij ligt de hele dag op de bank of in bed.

Ik weet gewoon niet wat ik ermee moet. Ik wil hem graag steunen en er voor hem zijn. Hij is de Papa van ons kleintje. hij loopt bij een psycholoog sinds kort. Maar ik weet niet hoe lang ik dit nog vol houdt.

Vorige week heb ik aan babysit moeten regelen toen ik een sollicitatiegesprek had terwijl hij de hele dag op de bank lag, maar toen hij op vrijdag aankwam dat hij ging drinken met vrienden terwijl ik met de kleine op de bank zat. Ik heb gezegd dat het prima was dat ie even ging ontladen maar niet te gek niet-betaalde laat. uiteindelijk was het “heel gezellig” en hij gewoon de hele avond weg. Toen was de maat echt vol voor mij.

Zaterdag ben ik tijdelijk naar mijn moeder vertrokken met de kleine. Ook merk nu pas hoe fijn het is en hoe hard ik het nodig had om even ontlast te worden al is het maar één voeding of één luier. Toen ik maandag thuis even kleding ging halen was hij thuis en heb ik hem gezegd dat de kleine beneden was, dus is ie even met haar gaan knuffelen. Vandaag moest ik even wat medicijnen voor de klein halen want ze was niet helemaal lekker, maar hij vroeg niet eens of ze beneden was of kwam uit bed voor haar.

Natuurlijk wil ik er voor hem zijn en wil ik dat hij zich goed voelt en geniet van onze kleine. Maar ik kan dit ook niet allemaal zelf.
 
Vind dit echt heel heftig voor je. 
Je doet er goed aan om even aan je zelf te denken. Als ik in jou schoenen zou staan zou ik met hem in gesprek gaan en aangeven dat ik er altijd voor hem zal zijn en zou steunen maar dat ik het zelf ook nodig heb. en dat je er samen uit kan komen als je maar met elkaar blijft praten en hij moet gaan inzien dat het niet zo gaat want dan maakt hij ze gezin stuk. Lijkt mij niet dat hij dat wil maar misschien zit er een reden achter waarom die zovaak in de schuur zit. Is het te overweldigend voor hem? Weet die niet hoe die met die kleine mort omgaan? Wellicht een idee dat jij een keer meegaat naar de psycholoog?
 
Echt heel naar! Wat fijn dat je op je moeder kan terugvallen! In mijn eentje zou ik het de eerste maanden niet gered hebben, dus wow dat je zover gekomen bent!
? Je doet het super. 
Geen idee wat je met die vent aan moet. Hopelijk helpt dat naar de psycholoog gaan gedeelte.
Heel veel sterkte!
Maar als hij er zo niet voor je is, en de psycholoog of iets anders dat niet oplost, wordt het tijd om voor jezelf te kiezen. Een relatie hoort wederkerig te zijn.
 
Waw... het lijkt alsof ik lees mijn eigen verhaal!
Het is echt goed van jou dat jij bent bij je moeder gegaan om ook te ontladen. Hopelijk gaat hij wakker worden. Tegelijkertijd wil je ook niet ondankbaar zijn voor wat hij wel doet.
 
Bij ons bijvoorbeeld is hij altijd bezig met klussen en dingen doen voor ons huis en savonds lekker relaxen. Terwijl ik werk ook 32 uur maar s'avond en weekend zorg ik voor ons kind. En hij zit op de playstation of naar vrienden borrelen. 
Want hé... hij doet al zoveel en is ook moe. 


Alleenstaande moeder met een relatie noem ik dat. 



Heeft hij jou ook geholpen voor de nachtvoeding? 
 
Op basis van dit stukje is het lastig advies te ge. ven, maar over het algemeen zou ik zeggen nu op dit moment geen beslissingen te nemen die je niet of lastig kunt terugdraaien. Jij zit nog vol in de hormonen en slapeloze nachten, niet de beste situatie om met een afstandje naar je leven  & relatie te kijken. Je partner is in therapie, wat ik als een enorme plus zie; hij lijkt actief en serieus te werken aan zichzelf. Als je kan, accepteer voor nu even dat je er grotendeels alleen voor staat. Ondersteun je man waar je kan, maar geef ook je grenzen aan; met kind, werk en huishouden is dit tot hoever ik je kan helpen, als dat niet voldoende is zoek hulp bij je vrienden, familie, hulpverleners, etc. Later in een rusterigere fase kun je altijd nog beslissen uit elkaar te gaan als dat is wat je wilt. 
 
Ik heb zelf ook ervaring met een burnout. Dat is voor zowel die persoon zelf als ook voor de partner lastig. Misschien helpt het, om een keer mee te gaan naar de psycholoog. Dat kan voor begrip voor beiden zorgen.
De zorg voor onze dochter en het huishouden doe ik ook voor 90% alleen. Het is inderdaad zwaar. Maar niet opgeven. Iedere keer die je dochter naar je lacht laat zien dat je het super doet! 
Probeer je vriend inderdaad wel wat meer tijd met haar door te brengen. Ligt hij op bed, ga met haar erbij liggen. Dan kunnen jullie samen knuffelen, spelen enzo. 
Ik ken jullie natuurlijk niet, maar soms hebben mannen ook wat langer nodig om aan een nieuwe situatie te wennen. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan