Na jaren afwezigheid heb ik dit forum maar weer eens opgezocht. Toenderijd heb ik hier veel van me af kunnen schrijven en heb het helaas weer nodig nu.
Even kort.
In juli 2004 (7e week) en oktober 2004 (11e week met al een hartactie te hebben gezien) mijn eerste twee miskramen gehad. Na de tweede miskraam ben ik gecureteerd. Omdat de curetage pas enkele weken later plaatsvond heb ik er helaas ook sepsis aan over gehouden (een soort bloedvergiftiging), iets wat op zich niet vaak voorkomt. Dit kan bij niet tijdig reageren fataal zijn.
Om alles te verwerken en ook voor het bekende chromosomenonderzoek is de wens in de ijskast gezet. De uitslag was een lichte afwijking in enkele proteïnewaardes, maar ik zou dan voortaan onder controle van de gynaecoloog blijven. Fijn, want verloskundigen heb ik totaal geen vertrouwen meer in, die snappen niks...
In de zomer van 2005 waren wij er wel weer klaar voor en gek genoeg gebeurde er ineens niets meer, ondanks ovulatietesten.
Februari 2006 maar terug naar het ziekenhuis, waar ik wegens de proteïnewaardes voor een extra onderzoek werd doorgestuurd naar het Erasmus naar een professor die een kei in dit vakgebied blijkt te zijn. Uit dit onderzoek bleek dat er niets meer mis was en de miskramen dus gezien moesten worden als "pech".
Mei 2006 een baarmoederfoto gehad bij mijn eigen gynaecoloog en direct daarna zwanger! Schijnt wel vaker te gebeuren, omdat die vloeistof als bijkomend voordeel de boel van binnen schoonspoelt.
Helaas weer in de 7e week fout, terwijl ik op vakantie was in Griekenland, het eerste de beste ziekenhuis drie uur varen verderop en de polikliniek en verpleegafdeling één is, lekker confronterend! Vakantie toch daar maar afgemaakt, want van de verzekering mocht ik niet eerder weg voor het bloeden gestopt was, maar dat weet je natuurlijk nooit hoe lang dat duurt.
Thuis weer terug naar het Erasmus gegaan naar die professor, want hier snapte ik natuurlijk helemaal niets van. Hij helaas ook niet en kon niet veel meer voor me doen dan me verwijzen naar een collega die onderzoek verrichte naar het gebruik van medicijnen door vrouwen bij onbekende oorzaken.
Een goed gesprek gehad met deze gynaecoloog, die gespecialiseerd blijkt te zijn in vroege zwangerschappen. Ik zou mee gaan doen met dit onderzoek waarbij ik dan niet zou weten of ik het medicijn gebruikte of een placebo, maar ik kreeg dan in ieder geval tot de 13e week elke week een echo.
In februari 2007 was ik helaas nog niet zwanger en heb haar gebeld. Het onderzoek zat toen al in de afrondende fase en ze mocht me helaas niet helpen met zwanger worden, aangezien door de miskramen was aangetoond dat ik spontaan zwanger kan worden.
Ik maar contact opgenomen met de gynaecoloog uit het eerste ziekenhuis en die wilde wel helpen, gezien de hele geschiedenis, ik kon IUI behandelingen krijgen. Wat een opluchting, ik voelde me serieus genomen. Wel raadde ze aan tot na de zomer te wachten hiermee, gezien de krappe bezetting van het personeel en het lab in de zomer, dit is zegmaar het plaatselijke kleine ziekenhuis, vandaar. Dit om eventuele teleurstellingen te voorkomen dat op het goede moment er net even geen personeel voor handen is.
Duidelijk en zolang kon ik nog wel wachten, die paar maanden op al deze jaren...
Wij zijn gewoon lekker gaan leven en in september voor de grap het weer eens geprobeerd, het zou toch wel niet lukken en we wilden in oktober toch voor de IUI gaan.
Tot mijn stomme verbazing werd ik weer zwanger en ben nu 9 weken.
Welgeteld ben ik 1 minuut blij geweest, de minuut dat ik naar de test zat te staren! Blij, omdat het via de natuurlijke weg is gegaan en niet met IUI.
Sindsdien ben ik zo bang dat het weer in een teleurstelling eindigt dat het niet meer dragelijk is. Heb de eerste weken veel donkere afscheiding gehad en heb nog steeds veel pijn in buik en rug, wat allemaal normaal schijnt te zijn. Had vorige week een bloedinkje omdat "de grote boodschap" niet wilde lukken en ik ging zitten persen. Niet meer doen dus, maar ook een bloedinkje hoeft niets te betekenen, het was gewoon een gesprongen adertje, maar het gevoel gaat daar niet in mee helaas.
Sta nu onder strenge controle van de gynaecoloog in het Erasmus, al is haar onderzoek inmiddels afgerond.
Ik heb nu vier echo's gehad en alles is werkelijk prima zoals het moet zijn, het ontwikkeld zich precies volgens schema, afgelopen vrijdag was het al twee centimeter zelfs. A.s. vrijdag heb ik weer de volgende echo.
Dit zou me gerust moeten stellen maar dat doet het dus niet, het werkt juist averechts.
Ik merk ook dat ik het alleen maar negatief kan bekijken. Ondanks het verdriet die het zal brengen hoop ik ergens dat het dan inderdaad maar fout gaat, want dan heb ik die allesverterende angst niet meer. Het is mezelf indekken tegen weer een teleurstelling.
Anderzijds durf ik ook werkelijk niets meer te doen, terwijl dat natuurlijk helemaal nergens op slaat. Het liefst zit ik stil op de bank, want dan weet ik dat ik geen afscheiding meer heb. Door lang te lopen stimuleer je de afscheiding, die er overigens al sinds woensdag normaal en helder uitziet.
Inmiddels heb ik ook gesprekken met een medisch maatschappelijk werker van het Erasmus die mijn "gedrag" volkomen normaal vind. Zolang ik me angstig blijf voelen heb ik met haar ook elke week een gesprek.
De gesprekken zelf vind ik wel fijn, maar ik vraag me af wat het me gaat helpen, voor nu zie ik niet dat dat de angst gaat wegnemen.
Herkenbaar voor iemand?
Ben bang dat het een beetje een lang verhaal is geworden, maar ja, dat heet van je afschrijven geloof ik.
A.
Even kort.
In juli 2004 (7e week) en oktober 2004 (11e week met al een hartactie te hebben gezien) mijn eerste twee miskramen gehad. Na de tweede miskraam ben ik gecureteerd. Omdat de curetage pas enkele weken later plaatsvond heb ik er helaas ook sepsis aan over gehouden (een soort bloedvergiftiging), iets wat op zich niet vaak voorkomt. Dit kan bij niet tijdig reageren fataal zijn.
Om alles te verwerken en ook voor het bekende chromosomenonderzoek is de wens in de ijskast gezet. De uitslag was een lichte afwijking in enkele proteïnewaardes, maar ik zou dan voortaan onder controle van de gynaecoloog blijven. Fijn, want verloskundigen heb ik totaal geen vertrouwen meer in, die snappen niks...
In de zomer van 2005 waren wij er wel weer klaar voor en gek genoeg gebeurde er ineens niets meer, ondanks ovulatietesten.
Februari 2006 maar terug naar het ziekenhuis, waar ik wegens de proteïnewaardes voor een extra onderzoek werd doorgestuurd naar het Erasmus naar een professor die een kei in dit vakgebied blijkt te zijn. Uit dit onderzoek bleek dat er niets meer mis was en de miskramen dus gezien moesten worden als "pech".
Mei 2006 een baarmoederfoto gehad bij mijn eigen gynaecoloog en direct daarna zwanger! Schijnt wel vaker te gebeuren, omdat die vloeistof als bijkomend voordeel de boel van binnen schoonspoelt.
Helaas weer in de 7e week fout, terwijl ik op vakantie was in Griekenland, het eerste de beste ziekenhuis drie uur varen verderop en de polikliniek en verpleegafdeling één is, lekker confronterend! Vakantie toch daar maar afgemaakt, want van de verzekering mocht ik niet eerder weg voor het bloeden gestopt was, maar dat weet je natuurlijk nooit hoe lang dat duurt.
Thuis weer terug naar het Erasmus gegaan naar die professor, want hier snapte ik natuurlijk helemaal niets van. Hij helaas ook niet en kon niet veel meer voor me doen dan me verwijzen naar een collega die onderzoek verrichte naar het gebruik van medicijnen door vrouwen bij onbekende oorzaken.
Een goed gesprek gehad met deze gynaecoloog, die gespecialiseerd blijkt te zijn in vroege zwangerschappen. Ik zou mee gaan doen met dit onderzoek waarbij ik dan niet zou weten of ik het medicijn gebruikte of een placebo, maar ik kreeg dan in ieder geval tot de 13e week elke week een echo.
In februari 2007 was ik helaas nog niet zwanger en heb haar gebeld. Het onderzoek zat toen al in de afrondende fase en ze mocht me helaas niet helpen met zwanger worden, aangezien door de miskramen was aangetoond dat ik spontaan zwanger kan worden.
Ik maar contact opgenomen met de gynaecoloog uit het eerste ziekenhuis en die wilde wel helpen, gezien de hele geschiedenis, ik kon IUI behandelingen krijgen. Wat een opluchting, ik voelde me serieus genomen. Wel raadde ze aan tot na de zomer te wachten hiermee, gezien de krappe bezetting van het personeel en het lab in de zomer, dit is zegmaar het plaatselijke kleine ziekenhuis, vandaar. Dit om eventuele teleurstellingen te voorkomen dat op het goede moment er net even geen personeel voor handen is.
Duidelijk en zolang kon ik nog wel wachten, die paar maanden op al deze jaren...
Wij zijn gewoon lekker gaan leven en in september voor de grap het weer eens geprobeerd, het zou toch wel niet lukken en we wilden in oktober toch voor de IUI gaan.
Tot mijn stomme verbazing werd ik weer zwanger en ben nu 9 weken.
Welgeteld ben ik 1 minuut blij geweest, de minuut dat ik naar de test zat te staren! Blij, omdat het via de natuurlijke weg is gegaan en niet met IUI.
Sindsdien ben ik zo bang dat het weer in een teleurstelling eindigt dat het niet meer dragelijk is. Heb de eerste weken veel donkere afscheiding gehad en heb nog steeds veel pijn in buik en rug, wat allemaal normaal schijnt te zijn. Had vorige week een bloedinkje omdat "de grote boodschap" niet wilde lukken en ik ging zitten persen. Niet meer doen dus, maar ook een bloedinkje hoeft niets te betekenen, het was gewoon een gesprongen adertje, maar het gevoel gaat daar niet in mee helaas.
Sta nu onder strenge controle van de gynaecoloog in het Erasmus, al is haar onderzoek inmiddels afgerond.
Ik heb nu vier echo's gehad en alles is werkelijk prima zoals het moet zijn, het ontwikkeld zich precies volgens schema, afgelopen vrijdag was het al twee centimeter zelfs. A.s. vrijdag heb ik weer de volgende echo.
Dit zou me gerust moeten stellen maar dat doet het dus niet, het werkt juist averechts.
Ik merk ook dat ik het alleen maar negatief kan bekijken. Ondanks het verdriet die het zal brengen hoop ik ergens dat het dan inderdaad maar fout gaat, want dan heb ik die allesverterende angst niet meer. Het is mezelf indekken tegen weer een teleurstelling.
Anderzijds durf ik ook werkelijk niets meer te doen, terwijl dat natuurlijk helemaal nergens op slaat. Het liefst zit ik stil op de bank, want dan weet ik dat ik geen afscheiding meer heb. Door lang te lopen stimuleer je de afscheiding, die er overigens al sinds woensdag normaal en helder uitziet.
Inmiddels heb ik ook gesprekken met een medisch maatschappelijk werker van het Erasmus die mijn "gedrag" volkomen normaal vind. Zolang ik me angstig blijf voelen heb ik met haar ook elke week een gesprek.
De gesprekken zelf vind ik wel fijn, maar ik vraag me af wat het me gaat helpen, voor nu zie ik niet dat dat de angst gaat wegnemen.
Herkenbaar voor iemand?
Ben bang dat het een beetje een lang verhaal is geworden, maar ja, dat heet van je afschrijven geloof ik.
A.